Jelena kon niet meer goed ademen sinds haar neuscorrectie, maar dat is voor de verslaafden in ‘Chasing Beauty’ een lage prijs voor schoonheid

‘Van de makers van ‘OnlyFans: de naakte Vlaamse waarheid’’, toeterde de handleiding bij ‘Chasing Beauty’. Die randinformatie wist ik te appreciëren, want zo kon ik mooi mijn verwachtingen bijstellen. De naar reikhalzen overhellende nieuwsgierigheid die die eerste documentairereeks baarde, is namelijk hetzelfde watertanden dat ‘Chasing Beauty’ nu adepten van de schoonheidsindustrie in beeld doet brengen. Ook nu komt er desgevolgend weleens een tiet in beeld, maar waar je eerder nog op giswerk was aangewezen, kon je er in dit geval dus ongehinderd van uitgaan dat het niet om een natuurproduct ging.

Vormelijk verschilt ‘Chasing Beauty’ amper van ‘De naakte Vlaamse waarheid’, met als voornaamste wijziging dat de tristesse deze keer nòg aanweziger is. Daarvoor worden enkele weerloze slachtoffers van de schoonheidsindustrie bijzonder kort op het met spanbouten aangesjorde vel gezeten, terwijl hun mond ergens hogerop aldoor uitspraken voortbrengt die een door de band genomen weldenkend mens te allen tijde tot fronsen hoort aan te zetten. Een noodnummer naar keuze draaien mag ook. Jelena, die Frans en Nederlands aanleerde in het secundair onderwijs en, denk ik dan graag, allicht niet geheel van gisteren is, stelde het vrouwelijke ideaal met zorgbarend gemak gelijk aan ‘extremen opzoeken’. Alsof ze het over bungeejumpen had. Kim Kardashian was vanzelfsprekend een lichtend voorbeeld, voor alle vrouwen in dit programma, en dus had Jelena haar originele stel lippen al lang ingeruild voor modieuzer paar, waarna ze ook nog verregaande verbouwingswerken had laten uitvoeren aan haar neus. Sinds die laatste ingreep kon ze niet meer zonder moeilijkheden ademen. Vooral slapengaan was moeilijk. Ze wist wel dat ze te ver gegaan was, zei Jelena, maar telkens als ze in de spiegel blikte, trok ze weer bij van zulke verhelderende inzichten.

Ook Yasmine was bereid ver te gaan om haar uitslaande renovatiedrang bot te vieren. Letterlijk zelfs: toen de camera aanfloepte, bevond Yasmine zich al in Turkije, waar haar een Brazilian butt lift in het verschiet lag. ‘Verkeerd continent’, dacht je nog, maar dat was natuurlijk buiten de kennis gerekend dat Turkije, naast een ontbolsterende dictatuur, nu eenmaal ook een goed boerend expertisecentrum is voor spekslagers die het hogerop zijn gaan zoeken. De chirurgische opvattingen over wat een menselijk lichaam zoal kan overleven zijn er iets soepeler, legde Yasmine ons uit. ‘Maar het is ook niet dat ik er dood aan moet gaan.’ Ze had grenzen, kortom. Het viel me op hoe zowel Yasmine als Jelena het aanzienlijke risico op een plotse, nodeloze dood op de snijtafel toch ergens aanvaard hadden. Nog zorgwekkender was dat de absurditeit van die situatie wel tot hen leek door te dringen, maar dat ze toch niet bij machte waren hun obsessie met de eigen behuizing in te tomen. Een betere omschrijving van wat een verslaafde is, kan ik niet verzinnen.

Net als in ‘De naakte Vlaamse waarheid’ kwamen op gezette tijden uiteenlopende experts duiding geven bij zulke beelden. Ook Anouk Matton werd opgevoerd: het was me niet duidelijk of zij bedoeld was als expert of als onderwerp, maar ik had gehoopt dat we sinds ‘Anouk Matton Privé’ wel onze les geleerd hadden wat dat betreft. Ook jammer was dat de relativerende werking van dat kluitje deskundigen zelden meer betekende dan een slag in het water, want na elke tussenkomst werd er vrijwel ogenblikkelijk weer overgeschakeld naar de esthetische en psychologische ontsporingen waarrond dit programma nu eenmaal draait. Datzelfde euvel herinner ik me ook al van ‘De naakte Vlaamse waarheid’, want net als die documentairereeks blijft ‘Chasing Beauty’ te wellustig hangen op oogniveau om ooit tot een hoger perspectief te klimmen, waardoor het dus ook nauwelijks tot overschouwen toekomt.

Als deze reeks al iets weet aan te kaarten, desnoods per ongeluk, dan wel de te hoge drempel voor psychologische hulp, en te lage voor plastische chirurgie.