‘Jimi: All Is by My Side’: De wind huilt

Deze biopic over de Londense jaren van Jimi Hendrix, hij die de elektrische gitaar als geen ander kon laten vlammen, liet ons achter met een wel héél onbevredigd gevoel. Om te beginnen valt er door een dispuut met de erven van de man in de film geen enkele echte Hendrix-riff te horen. De freewheelende montage is een miskleun – meestal lijkt het alsof ze zomaar wat beelden aan elkaar hebben geflanst.

En dan is er nog het gerotzooi met de feiten: als we ‘All Is by My Side’ mogen geloven, was Hendrix een volslagen nobody toen hij in 1966 en 1967 in de straten van London ronddoolde. In werkelijkheid had hij in die periode met ‘Hey Joe’, ‘Purple Haze’ en ‘The Wind Cries Mary’ drie toppers in de Britse hitlijsten staan, maar omdat regisseur John Ridley (nochtans de scenarist van het van authenticiteit brandende ‘12 Years a Slave’) die songs dus niet mocht gebruiken, degradeert hij Jimi dan maar tot een berooide muzikant die meestal voor drie man en een paardenkop staat te spelen. Hm.

Een pluspunt is dat André Benjamin (beter bekend als rapper André 3000) zeker niet door de mand valt, al vragen we ons wel af: was Hendrix écht zo’n makkelijk beïnvloedbare, wauwelende, opvliegende idioot? In afwachting van de definitieve Hendrix-biopic zit er maar één ding op: nu onmiddellijk nog eens loeiend hard ‘Hey Joe’ door het huis laten schallen.

Bekijk de trailer van 'Jimi: All Is by My Side'