‘John Wick: Chapter 4' is een overdonderende actieopera waarin de personages hun aria’s niet staan te zingen, maar te vechten

Van Chad Stahelski, met Keanu Reeves, Donnie Yen, Bill Skarsgård en Ian McShane

Gewikt, gewogen en fantastisch bevonden!

ACTIETHRILLER Nog nahijgend en natrillend kunnen wij u melden dat ‘John Wick: Chapter 4’ de drie vorige afleveringen – en die wáren al zo cool! – in alle opzichten grandioos overtreft. Het graphic novel-achtige universum van de High Table, met zijn eeuwenoude codes, regels en rituelen, wordt nóg meer uitgediept; de sets zijn luisterrijker dan ooit; de premie op het hoofd van John Wick (Keanu Reeves), de Man in het Zwart, blíjft maar stijgen; en de actietaferelen doen uw hart als nooit tevoren beuken, bonken en bonzen.

De intussen geëxcommuniceerde John – iemand omschrijft hem poëtisch als ‘een geest op zoek naar een kerkhof’ – en zijn vrienden Winston (Ian McShane) en Bowery (Laurence Fishburne) keren uiteraard terug, maar daarnaast doen enkele fantastische nieuwe personages hun intrede: wij hadden vooral een zwak voor Caine (martial arts-specialist Donnie Yen!), een stekeblinde huurmoordenaar die zijn duels puur op het gehoor en op de tast uitvecht.

De feestelijkheden beginnen vrij rustig, maar tijdens de shoot-out in de Berlijnse danstempel Himmel und Hölle wordenen alle actieregisters opengetrokken en sproeien de sprinklers aan het plafond van de bioscoopzaal pure adrenaline over u heen. Tijdens het uitzinnige gevecht in die knallende megadiscotheek, waar de wild dansende feestvierders niet opkijken als naast hen in de floodlights een man op leven en dood staat te duelleren, werden wij overvallen door een merkwaardige fysieke gewaarwording: het was alsof de knetterende kinetische energie die tijdens die scène vrijkomt, zich via het bioscoopscherm, de vloer en de muren verspreidde over de hele IMAX-bioscoopzaal, en zich vervolgens samenbalde in onze meedaverende ribbenkast. Het John Wick-effect, zullen we het maar noemen.

U vindt dat de duels in het bijna drie uur durende ‘Chapter 4’ wel héél lang doorgaan? U hebt gelijk. Net zoals Sergio Leone de confrontaties in zijn epische westerns zo lang mogelijk uitrekte, zo laat regisseur Chad Stahelski zijn gevechten zó waanzinnig lang duren dat we gaandeweg het merkwaardige gevoel kregen dat we – het klinkt raar, maar we kunnen het echt niet anders omschrijven – deelnamen aan één langgerekte, hypnotiserende actiehoogmis. Om Faithless maar eens te parafraseren: John Wick is een dj, en de bioscoopzaal is zijn kerk. Kletterend hoogtepunt: het gevecht in een herenhuis in Parijs, waarbij de camera ineens boven de decors begint te zweven en we vanuit de hoogte zien hoe Johns tegenstanders in een welhaast surreële lichtshow één voor één als toortsen oplichten. En wie durft te beweren dat ‘Chapter 4’ een humorloos spektakel is, heeft niet gezien wat er gebeurt op de 222 trappen naar de Sacré-Coeur (door Reeves uitgesproken als Sèkre-Kurrr).

U hebt intussen wel begrepen dat ‘Chapter 4’ veel méér is dan een geweldige actieflick: het is een tranceverwekkend shoot ’em up-delirium dat alle seismografen op tilt doet slaan; een overdonderende actieopera waarin de personages hun aria’s niet staan te zingen, maar te véchten; het magnum opus van een onvergetelijke franchise. Wicked!

Vanaf 22 maart in de bioscoop.