Johnny Depp in een poederpruik en Murakami’s groene kikker: de films die u deze week (niet) in de bioscoop moet zien

‘Jeanne du Barry’ ★★★☆☆

Van Maïwenn, met Johnny Depp, Maïwenn, Pierre Richard en Melvil Poupaud

DRAMA Wie we hier hebben! Johnny Depp, mét bijpassende poederpruik, als Louis XV in een Franse productie die zich grotendeels afspeelt in de luisterrijke spiegelzalen en de weelderige privévertrekken van het kasteel van Versailles! Terugdenkend aan de vele ranzige beschuldigingen die vorig jaar tijdens u-weet-wel-welk smaadproces in de rechtszaal heen en weer vlogen, hoopten wij stiekem op een scène waarin Louis XV breed grijnzend het hondje van Amber Heard uit het open raam van zijn praalkoets laat bungelen. Maar genoeg gegrinnikt: ofschoon Johnny’s comeback nergens het prestigieuze niveau haalt van ‘Barry Lyndon’, mag u zich opmaken voor een vermakelijke kostuumfilm die geen minuut verveelt.

Maak een sierlijke buiging voor Jeanne du Barry (Maïwenn), een dame van eenvoudige komaf die dankzij haar betoverende schoonheid, haar meesterlijke beheersing van de etiquette en haar naar verluidt indrukwekkende seksuele vaardigheden wist op te klimmen tot de Parijse high society. In Versailles schopte ze het – weliswaar pas nadat een gynaecologisch onderzoek had uitgewezen dat ze de koninklijke sponde waardig was – zelfs tot de officiële minnares van Louis XV, die zelf onder vuur kwam te liggen omdat hij in het openbaar durfde te verschijnen met een vrouw die volgens zijn tegenstanders niets meer was dan een courtisane. In de geschiedenisboeken lopen de meningen over Jeanne uiteen. Sommige geschiedkundigen brandmerken haar als een manipulatieve en intens door het volk gehate intrigante die bijdroeg aan de neergang van de monarchie, anderen omschrijven haar als een pientere en kunstminnende vrouw die Louis XV aanporde tot politieke hervormingen.

Maïwenn, tevens regisseuse, kiest voor de romantische insteek: zij ziet Louis en Jeanne als twee geliefden die elkaar oprecht beminden in een onbarmhartige wereld vol gekonkel en gekuip. De film is op z’n best wanneer ons een lekkere voyeuristische inkijk wordt gegund in de gekke tradities en rituelen waarvan het Franse hof in de 18de eeuw was doordrongen. De koninklijke lijfarts die elke ochtend zijn wijsvinger in de bedpan van Louis dipt en vervolgens als een ware sommelier plechtig de koninklijke urine proeft: het is maar één van de vele hilarische maar historisch correcte details die van ‘Jeanne du Barry’ een amusant én leerrijk spektakel maken.

En of Johnny het er goed af brengt in ’t Frans? Wel, het moet zijn dat de crew de omstreden acteur niet ál te veel wilde vermoeien, want veel lappen tekst hoefde hij niet uit het hoofd te leren. In een rol die zichtbaar niet het uiterste van hem vergt, waagt Johnny zich maar héél af en toe aan een zinsnede die meer dan zes lettergrepen bevat (‘Quelque chose vous amuse, madame?’). Het zou ons overigens niet verbazen als er op de set een souffleur aan te pas is gekomen die hem via een oortje de juiste accenten influisterde.

Laten we het zo zeggen: als Depp in ‘Jeanne du Barry’ íéts met bepoederde verve bewijst, dan wel dat er soms een flinterdunne grens ligt tussen een uitstekende en een lamlendige vertolking. Vive le roi!

‘Saules aveugles, femme endormie’ ★★★½☆

Van Pierre Földes, met de stemmen van Amaury de Crayencour, Mathilde Auneveux en Bruno Paviot

ANIMATIE Een bankbediende die het bezoek krijgt van een gigantische groene kikker, een kat die een gloeiend blauw licht uitstraalt: deze voor grote mensen bedoelde Franse tekenfilmversie van Haruki Murakami’s verhalenbundel ‘Blinde wilg, slapende vrouw’ trekt u mee in een realiteit die – vintage Murakami – licht uit de hengsels hangt. En het minste wat we kunnen zeggen is dat het animatiefilmgenre en Murakami’s verbeeldingskracht hier een geweldige match vormen. Een menselijke oorschelp die zichzelf openvouwt tot een naakte deerne: zoiets kun je alleen maar doen in een tekenfilm. ‘Als je indianen ziet, dan wil dat zeggen dat ze er niet zijn,’ zo vat iemand de hem omringende surreële atmosfeer perfect samen met behulp van een citaat uit de western ‘Fort Apache’. Een mooie film, al kan de haarklover in ons het niet nalaten om op te merken dat John Wayne fout wordt geciteerd. Ha!

‘War Pony’ ★★½☆☆

Van Gina Gammell en Riley Keough, met Jojo Bapteise Whiting, Iona Red Bear en Wilma Colhof

DRAMA Van Graceland naar het indianenreservaat: Riley Keough, de kleindochter van Elvis Presley, debuteert als regisseuse met een halfgeslaagde langspeelfilm over twee jonge native Americans. En dan hebben we het niet over Zoete Lelie en Koperen Keelgat uit de Jommeke-albums, maar over Bill en Matho, twee Lakota-indianen die op twijfelachtige manier wat geld proberen te verdienen (op veel normale carrièrekansen hoeven de in treurige reservaten weggestopte indianen in de VS niet te rekenen). De spirit van het eveneens in South-Dakota opgenomen en door niet-professionele acteurs gedragen ‘The Rider’ van Chloé Zhao is nooit veraf, met één cruciaal verschil. Terwijl Zhao de kunst verstaat om haar personages zichzelf te laten zijn, dringen Keough en haar coregisseuse Gina Gammell hun acteurs zeker in de tweede helft een nogal voorspelbaar, sentimenteel en typisch white American plotje op. Ugh!

‘Klondike’ ★★★½☆

Van Maryna Er Gorbach, met Oksana Cherkashyna, Sergey Shadrin en Oleg Shcherbina

DRAMA Het ene moment sta je in je afgelegen huisje in je keukenschort op je gemak tomaten te koken, het volgende ogenblik bevind je je in het gebied waar de wrakstukken van de door een Russische Boekraket neergehaalde vlucht MH17 neervallen. Het overkomt Irka, het hoogzwangere hoofdpersonage van het in 2014 in de Donbas-regio spelende ‘Klondike’. Niet veel later treft ze in haar tuintje een in een vliegtuigstoeltje vastgegespt lijk aan: slik. Terwijl de soldaten en de reddingswerkers toestromen, pakt de getalenteerde regisseuse Maryna Er Gorbach uit met door de ziel klievende shots, zoals dat van de Nederlandse man en vrouw die zwijgend op een afgerukte vliegtuigvleugel zitten. Met trage, heen en weer pannende camerabewegingen laat de cineaste haar beeldkaders uitgroeien tot beklemmende schouwtonelen waarin de spanningen tussen de Russische separatisten en de Oekraïense nationalisten vervaarlijk oplopen. Waar gaat dat eindigen?