Juich en vier, want we leven in een tijd dat een ‘Barbie’-film scène per scène van ‘2001: A Space Odyssey’ imiteert

De cinefiel in u had het vast al opgemerkt: de vers geloste trailer van ‘Barbie’, de even langverwachte als mysterieuze prent over ‘s werelds grootste material girl - Sihame El Kaouakibi eindigde op plaats twee - doet een belletje rinkelen. Een belletje dat klinkt als de luide gong van Stanley Kubrick en zijn invloedrijke meesterwerk ‘2001: A space odyssey’. Een gemakkelijke promostunt, een geniale promostunt of respectloze plagiaat?

Een film over ‘Barbie’, het stuk welvend plastic dat miljoenen meisjes met een laag zelfbeeld en de aandeelhouders van fabrikant Mattel met bankrekeningen in belastingsparadijzen heeft opgezadeld, klínkt niet meteen als een prent waarvoor filmcritici met superlatieven zullen strooien. De eerste beelden van een schaapachtig grijnzende Margot Robbie in een knalroze cabrio en Ryan Gosling die de zelfbruiner én de tandenbleekset van Donald Trump had geleend, deden voor de oppervlakkige kijker misschien het ergste vermoeden. Maar de goede verstaander en kenner van regisseur Greta Gerwigs eerdere werk zag toen al een glimp van vlijmscherpe satire. Gerwig, bekend van feministische films als ‘Little Women’ en ‘Frances Ha’, gaf eerder aan dat ‘Barbie’ ‘iets helemaal anders zal worden dan wat je in gedachten had - iets waarvan je niet wist dat je het wilde’. De eerste trailer plaatst een uitroepteken achter die uitspraak.

Want geen sprankeltje, nee, zelfs geen schíjn van roze in de eerste minuut van de ‘Barbie’-trailer. In plaats daarvan zien we een dieporanje horizon boven een dorre rotsvlakte. Jonge meisjes zitten op het zand en spelen met poppen, tot de stem van Helen Mirren weerklinkt: ‘Since the beginning of time, since the first little girl ever existed, there have been dolls. But the dolls were always and forever baby dolls. Until …’ En dan verschijnt ze: Barbie, gespeeld door Margot Robbie. Ze zet haar zonnebril af, lacht haar hagelwitte tanden bloot en knipoogt. Een knipoog die bol staat van de symboliek, want alles wat we zonet zagen is een kopie van beelden ‘2001: A space odyssey’.

De apen uit Stanley Kubricks meesterwerk zijn vervangen door spelende meisjes, de mysterieuze monoliet is Barbie, de aan gort geslagen botten zijn in Gerwigs trailer nu de ouderwetse poppen, die weldra stof zullen vergaren in de speelgoedkist ten voordele van de nieuwe Barbie. Zelfs de epische soundtrack, ‘Also sprach Zarathustra’ van Strauss, bleef behouden, maar gaat op het einde naadloos over in een meer funky deuntje. Sommige azijnpissers zullen misschien spreken van plagiaat als een gemakkelijke manier om aandacht te ronselen, maar de manier waarop Gerwig eer betoont aan een van de grootste filmmakers aller tijden is vooral lovenswaardig. Ook Kubricks nabestaanden verstuurden een goedkeurende tweet: ‘They say imitation is the sincerest form of flattery!’

Na de Kubrick-hommage toont de trailer daarnaast kort hoe ‘Barbie’ er wellicht écht zal uitzien: wel degelijk met een overdosis aan roze, plastic en irritante blijdschap. Onder die laag plakkerigheid, zoals teasende interviews van castleden onthullen: een schop tegen de schenen van het patriarchaat, een flinke dosis kritiek op de consumptiemaatschappij en een bijzonder ambitieuze gooi naar de eeuwigheid van Greta Gerwig. Wij verwachten het onverwachte, na de trailer meer dan ooit. Eén ding lijkt zeker: de toekomst van Gerwig oogt rooskleurig.