Kapitein Piet: ‘Mensen die vingertoppen verliezen was niet mijn ambitie toen ik voor ‘Over de oceaan’ tekende’

Een zeerot op het droge: vallen er geen losgeraakte zeilen uit het water te sleuren of stuntelende BV’s tot de orde te roepen, dan blijkt de enigmatische Kapitein Piet, Smetje voor de vrienden, zich van een opmerkelijk gekuister vocabularium te bedienen dan aan boord van de Polygala, het zeiljacht waarmee hij en een half dozijn bekende koppen de Grote Oversteek waagden voor ‘Over de oceaan’. Jammer wel: we hadden er goud voor gegeven om eens een welgemikte ‘godverdomme’, ‘fuck’ of ‘sjonge jonge jonge’ naar het hoofd geslingerd te krijgen van de enige echte ster van de show. Piet is pienter, Piet kent zijn stiel, Piet is the daddy.

Aan de wijsheid van deze goeroe wilden wij ons laven: trossen los dus, en aan vijftig per uur (27 knopen) richting Marina Kamperland, de Zeeuwse jachthaven waar Kapitein Piet kantoor houdt – hij verkoopt boten – en vanwaaruit hij, zoals hij het zelf verwoordt, ‘het product Kapitein Piet’ tracht drijvende te houden.

HUMO Hoe lang zit deze geboren Kempenaar eigenlijk al in Nederland?

PIET SMET (60) «Effe denken. Ja, drieëntwintig jaar toch al. De tijd vliegt.»

HUMO ’t Is enigszins te horen aan uw accent en woordkeus.

SMET (grinnikt) «Dat geloof ik. Maar ik zit hier goed, hè? Ik woon even verderop aan de oever van de Oosterschelde: als ik wakker word, ruik ik of het hoog of laagwater is. Wat wil je nog meer?

»Dit eiland (Noord-Beveland, red.) is ook een ideale plek om beginnende zeilers te coachen. Je start op het Veerse Meer, vervolgens ga je de Oosterschelde op, en ten slotte is er de Noordzee. Daar kun je ontzettend veel op leren: je hebt een sterke stroming en een korte, steile golfslag die het redelijk oncomfortabel maakt aan boord. En de navigatie is lastig omdat het zeer ondiep is, met ook nog eens al die zandbanken.»

HUMO Doet u dat dan weleens, beginnende zeilers het verschil tussen stuur en bakboord aanleren?

SMET «Ja, da’s feitelijk mijn tweede job. ’t Is te zeggen: ik begeleid mensen op hun eigen zeilboot.

»Heel vaak gaat het zo: ze hebben in hun jeugd wat gezeild, maar daarna is die hobby uit beeld geraakt. Want ja, ze zijn gaan studeren, en vervolgens kregen ze een job en kwamen er kinderen. Halverwege de 40 hebben ze wat centen en duikt ineens die vraag op: ‘Zeg, jij kon toch zeilen?’ Ze kopen dus een boot, maar dat loopt helemaal fout. Het begint er al mee dat dat ding een meter te lang is voor hun geringe zeilervaring – de meest gemaakte fout. Dat veroorzaakt stress, die je natuurlijk kunt missen als kiespijn wanneer je maar een paar weken per jaar de tijd hebt om in alle rust van het zeilen te genieten. Daarbij komt: híj staat aan het stuurwiel, terwijl zíj die taak voor haar rekening zou moeten nemen – ’t is aan hem om zijn mankracht te gebruiken. Afijn, ze huren mij in, waarop ik mee aan boord ga en uitleg wat er beter kan. Ik zal hun vaartuig nooit ofte nimmer afkraken, ook al bekoort het me totaal niet. Neen, ik leer hun zo met hun boot te varen dat ze geen stress meer hebben. Noud, ik zal je zeggen: wanneer dat lukt, is de voldoening enorm. Enórm.»

HUMO Waar hebt u zelf ooit leren zeilen?

SMET «Op de plassen rond Dessel en Mol, als kind. De hele familie Smet zeilde, en mijn ouders hadden ook een boot: zo rol je erin, natuurlijk. Ik ben vervolgens al vrij snel gaan wedstrijdzeilen: op mijn 22ste deed ik voor het eerst in team mee aan de Whitbread Round the World Race, wat nu de Volvo Ocean Race heet. Die tochten staan me het meest bij van mijn jaren als wedstrijdzeiler, al heb ik ook ontzettend veel plezier beleefd aan doublehanded races, waarbij je met z’n tweeën vaart. Meestal deed ik die met Bas van Rijswijk, destijds de eigenaar van Rucanor. Bas en ik, wij waren twee handen op één buik: aan een half woord hadden we genoeg, en we vertrouwden elkaar blindelings. Moet ook wel, want in doublehanded wedstrijden los je elkaar af: wanneer de één aan dek staat, gaat de ander slapen.»

HUMO Zoiets moet wel een vriendschap voor het leven kweken.

SMET «Klopt, ja. De laatste keer dat ik Bas zag, was afgelopen zomer, toen hij en zijn vrouw zijn komen eten. ‘Kunnen we vroeg beginnen?’ vroegie vooraf, maar uiteindelijk hebben we tot drie uur ’s morgens aan tafel gezeten. Tussen pot en pint komen alle sterke verhalen weer naar boven, hè. Bijvoorbeeld over die keer dat we van Dublin naar het Portugese Lagos voeren. Een paar uur voor we zouden finishen, maakten we een navigatiefout, waardoor we te dicht tegen Kaap SintVincent zaten. Het gevolg was dat we constant tussen heel weinig wind en heel véél wind schipperden, en om het uur een zeilwissel moesten doen. We waren alleen zo onbeschrijflijk moe dat we er niet meer in slaagden de zeilen op te vouwen. En dus hebben we gewoon ons luik opengedaan, en alle zeilen één voor één naar binnen gestampt.»

HUMO Met respect: zo sterk was dat verhaal nu ook weer niet.

SMET «O, maar voor zware toogverhalen ben je bij mij aan het verkeerde adres. In het wedstrijdzeilen heerst vooral onderling respect, want iedereen heeft dezelfde glorie en dezelfde miserie meegemaakt.»

HUMO Wedstrijdzeilen is notoir gevaarlijk. Bent u ooit dicht bij de dood geweest?

SMET «Nee. Al heb ik, achteraf bekeken, wel een paar keer geluk gehad. Ik herinner me één Whitbreadrace: er stond een harde wind, die abrupt ging liggen. Gevolg: het schip viel stil, terwijl de golven natuurlijk wel nog bleven komen. Ik was niet aangelijnd, dus toen een metershoge golf over het dek kwam gerold, zweefde ik plots in het water. Gelukkig heeft Michel Kleinjans me toen snel bij m’n kraag gegrepen, anders was ik tegen de reling gekwakt – of erger. Ik heb zo eens een collega verloren, Hans Horrevoets, ooit nog mijn coschipper. In 2006, tijdens een etappe van Amerika naar Europa, is hij meegesleurd door een mastodont van een golf. Wellicht isie met zijn hoofd tegen de reling of de hekstoel terechtgekomen, en daarna bewusteloos overboord geslagen. Een zeemansgraf, heet dat dan.»

HUMO Zet dat een mens niet aan het denken?

SMET «Zeker. Maar niet in die mate dat ik ooit overwogen heb te stoppen met zeilen. Ik vaar wel anders dan dertig jaar geleden, omdat ik fysiek minder ben. En als je geen wedstrijden meer vaart, sta je bijna per definitie met mensen op het dek van wie je minder kunt verwachten. Je kunt dan wel als een tierende aap aan het roer staan, maar daar bereik je niks mee. Als je bemanning schrik van je krijgt, draait alles vierkant.»

HUMO In ‘Over de oceaan’ heb ik u anders weleens tekeer zien gaan aan het stuurwiel. Ella Leyers werd er bang van.

SMET «Toen ze aan het winchen was, hè? Dat reken ik mezelf aan. Al wil ik er wel bij vermelden dat het niet klopte wat ze zei, dat vooraf niet goed was uitgelegd hoe je moet winchen. Integendeel, het was wel dértig keer uitgelegd. Maar ja, hoe gaat zoiets, hè. ‘Heb je ’t gezien?’ – ‘Jajaja, ik weet hoe het moet.’ ’t Gaat allemaal goed tot er eens veel wind staat, en je met andere krachten te maken krijgt. Hou je je linkerhand op de winch, dan kun je tónnen tegenhouden. Doe je dat niet, zoals Ella op dat moment, dan draait het touw zich voor je het weet los. Zo verliezen mensen dus vingertoppen. En dat was niet mijn ambitie toen ik voor ‘Over de oceaan’ tekende.»

PIRATERIJ

HUMO Hoe bent u in ‘Over de oceaan’ – pardon – verzeild geraakt?

SMET «In januari 2019 was ik op weg naar Düsseldorf om er tien dagen boten te gaan verkopen, toen ik telefoon kreeg: ‘Piet, Willem Stellamans van Woestijnvis hier. Zou het je interesseren om met zes BV’s deel te nemen aan de Atlantic Rally for Cruisers, de oceaan over?’ Ik schoot in de lach: wat moet ik hier nu weer op zeggen? Vergeet niet: ik kan hier in Nederland enkel Eén en Canvas ontvangen, dus minstens de helft van de BV’s ken ik niet eens. Maar Willem drong aan: ‘Is het goed dat ik langskom in Düsseldorf?’ – ‘Ja, kom maar af.’ Diezelfde middag stond hij daar, en al na tien minuten praten was ik overtuigd van de degelijkheid van zijn aanpak: werkelijk niets was aan het toeval overgelaten, en Willem zelf zou meegaan als eerste stuurman. ‘Ik wil het wel doen,’ heb ik gezegd, ‘maar ik ga niet als een soort buschauffeur de oceaan overvaren met zes mensen die op hun kont in de kuip zitten. Ik wil dat iedere BV een taak krijgt aan boord.’ Dat is goed uitgepakt, ook al omdat Willem, die van opleiding psycholoog is, een uitstekende selectie heeft gemaakt. Alle BV’s in beide reeksen waren positief ingesteld. Heel anders dan in de Nederlandse versie van het programma (‘Alle hens aan dek’, red.): die is helemaal mislukt. Er komt ook geen vervolg op, vanwege de ruzies en de negativiteit een boord. Niet leuk wanneer je dat moet meemaken, want heel je reis is om zeep. Blijf altijd beseffen: je zit geïsoleerd. Als je na duizend mijl ruzie maakt, moet je nog tweeduizend mijl met elkaar verder.»

HUMO Stel: één van de deelnemers aan ‘Over de oceaan’ kampte met donkere gedachten, en had een mes aan boord gesmokkeld zichzelf en alle andere opvarenden over de kling te jagen.

SMET (haalt de schouders op) «Had perfect gekund.»

HUMO Lag er ergens iets ter zelfverdediging?

SMET «Nee. Daar is zelfs nooit over nagedacht. En heel eerlijk: ik ben er ook geen enkele keer bang voor geweest.»

HUMO U lijkt me tout court niet snel bang.

SMET «Niet echt, nee.»

HUMO Behalve dan voor spinnen?

SMET (grinnikt) «Ook niet. Nee, het enige waarvoor ik bang zou kunnen zijn, is terrorisme of piraterij. Zeker richting het Oosten is dat laatste een reëel gevaar – je leest er weleens over in de krant. Mocht ik ooit nog die kant uitgaan, dan zou ik allicht voorbereidingen treffen, al weet ik niet welke. Die mannen komen zwaarbewapend aan boord: wat ga je doen? Als je al wapens aan boord hebt, liggen die zo goed opgeborgen dat je hopeloos te laat bent.

»Bang is niet het woord, maar ik kon soms wel ongerust zijn over de opvarenden, zeker wanneer ik in bed lag. Ik had een blind vertrouwen in Willem, een kerel op wie je kunt bouwen, maar toch. De weersomstandigheden waren op een gegeven moment allesbehalve aangenaam: het schip rolde naar alle kanten, in de kuip vloog de hele handel constant van links naar rechts. Stel dat één zo’n BV op zeker moment zegt: ‘Ik heb er genoeg van, ik ga toch eens naar voren.’ Dan moet je én dat gezien hebben én hem of haar tegenhouden, hè? Wat dat betreft, was ik toch blij met de schaarse momenten waarop ze allemaal veilig in de kuip zaten. Ik herinner me een stormachtige nacht waarop ik enkel met één van de twee regisseurs aan dek was. Héérlijk heb ik toen gezeild: voet op de plank, honderd procent genieten.»

HUMO Sigaretje erbij?

SMET (vragende blik)

HUMO Ik zag u daarnet roken. Op tv heb ik u dat geen enkele keer zien doen.

SMET «Keuze van de regie. De cultuur is er niet naar, hè? Er waren trouwens meerdere mensen die rookten aan boord.»

HUMO Hebt u voor dit tweede seizoen een fysieke test moeten afleggen?

SMET «Nee.»

HUMO ’t Is toch niet iedere zestiger gegeven om op de woelige baren in 23 meter hoge masten te klauteren?

SMET «Dat is nooit plezierig geweest, ook niet toen ik jong was. Maar als het moet, dan moet het. Ik zal alleszins nooit één van die BV’s naar boven sturen, want die zijn dat niet gewend. Als je niet weet hoe het moet, kom je bont en blauw terug beneden.»

HUMO Ongeveer halverwege de tocht veranderden jullie in het holst van de nacht van koers om een stuurloos Brits zeilbootje, de Charlotte Jane, te hulp te schieten. Die hulp bleek uiteindelijk niet nodig – een ander Brits vaartuig nam de reddingsactie voor zijn rekening – maar het hele geval maakte wel zichtbaar indruk op u.

SMET «Omdat het de eerste keer was dat ik zo’n reddingsactie in het echt zag, en omdat ik nog eens ferm met de neus op de feiten werd gedrukt. In het zwembad in Oostende, waar we vooraf geoefend hadden, lijkt zo’n reddingsvlot best groot, maar in het midden van de oceaan, op die reusachtige golven, ziet het er nietig uit.»

HUMO Achteraf zei u dat u het anders zou hebben aangepakt dan die Britten.

SMET «Ja, maar hun aanpak zat veel beter in elkaar dan wat ik in mijn hoofd had. Mijn – voorlopige – strategie kwam er in een notendop op neer om de reddingsboot naar het vlot te laten varen, terwijl zij precies het tegenovergestelde deden: ze lieten het vlot rustig richting de boot dobberen. Dat werkte uitstekend: petje af.»

HUMO Het aan boord hijsen van de bemanning van de Charlotte Jane zag er wel verdomd gevaarlijk uit. Stel je voor dat pakweg James Cooke of Annelien Coorevits dat hadden moeten doen.

SMET «Ja, dat had fout kunnen aflopen.

»Als dat vlot eenmaal tegen het schip ligt, blijft het op en neer gaan door de krachtige golven. Wanneer het door het dal van een golf heen is en weer omhoog komt, hijst men zo snel mogelijk één van de mensen uit het vlot aan boord. Maar stel nu dat het volgende dal heel snel komt: dan is de kans groot dat die persoon in het water valt. En wanneer de golf dan weer naar boven komt, zit hij tussen het vlot en de romp gekneld. Geloof me, dat wil je niet meemaken.»

HUMO Ik vond het verbazingwekkend dat de kapitein van de Charlotte Jane, terwijl zijn bootje stuurloos over de golven dobberde, nog de tegenwoordigheid van geest had om zijn verzekeringsmakelaar te bellen: ‘Wat moet ik met de boot doen?’

SMET «Mocht het mij zijn overkomen, ik zou de stoppen sowieso hebben opengedraaid. Het was nacht, en in de wedstrijdcontext waarin we ons bevonden – ook de Charlotte Jane nam deel aan de Atlantic Rally for Cruisers – was er nog een hondertal schepen dat exact dezelfde koers voer, sommige ongetwijfeld zonder verlichting of navigatiesysteem omdat de accu’s leeg waren. Als je je boot daar laat liggen om later opgepikt te worden, wat die Brit op advies van zijn makelaar daadwerkelijk heeft gedaan, breng je anderen in gevaar. Nee, je moet ’m laten zinken. Maar ja, verzekeringsmakelaars…

»Wanneer mensen bij mij een boot kopen, komt meestal snel de vraag bij welke maatschappij ze hem moeten laten verzekeren. ‘Kan me niet schelen,’ zeg ik altijd. ‘Maar zorg ervoor dat je makelaar weet dat water nat is’.»

PORTEMALHEUR

HUMO In het eerste seizoen had Dominique Persoone, de scheepskok, alcohol verstopt in de voedselblikken: erwtensoep was wodka, kippensoep tequila. Ik kan me niet voorstellen dat u verheugd was toen u daarachter kwam.

SMET «Kijk, ik ben de eerste om een aperitiefje aan boord toe te juichen, maar dan wil ik wel zeker zijn dat we de komende nacht rustig weer hebben. Drinken en varen, dat gaat niet samen. Op een woelige zee eet je minder goed, begint je maag wat tegen te sputteren, ben je vermoeid. Als je dan twee pintjes drinkt, laat staan twee wodka’s, dan voel je je extra licht in je hoofd. En dan is een misstap op een bewegende boot snel gemaakt, natuurlijk. Je valt met je romp op een relingpaaltje, en hup: romp geperforeerd. Zo snel kan het gaan, geloof mij.»

HUMO Doet u op zee iets om eventueel onheil af te wenden?

SMET «Hoe bedoel je?»

HUMO Bent u bijgelovig?

SMET «O nee, absoluut niet.»

HUMO Een albatros zien vliegen is geen goed teken? Een opgeviste rechterschoen hangt u niet in de mast?

SMET (grinnikt) «Nee, nee, nee. Nu, ik heb nog met de grote Eric Tabarly gevaren, en bij hem aan boord mocht je het woord konijn niet uitspreken, want dat was een portemalheur. Je kon wel zeggen: ‘dier dat op een haas lijkt’. Fluiten aan dek mocht ook niet, want dat was stormen oproepen. Tja, dat was een ouwe Fransman, natuurlijk.»

HUMO Hebt u zich aan zijn regels gehouden?

SMET «Ik wel, maar de keukenverantwoordelijke, een vent die joekels van sigaren rookte, had konijnenpaté mee aan boord: tja. Maar of het ongeluk heeft gebracht? In de eerste etappe waren we tweede, in de volgende eerste. Tabarly is later wel verdronken in de Ierse Zee.»

HUMO Elk van de twaalf deelnemers aan ‘Over de oceaan’ had al eens een moeilijk, of althans emotioneel momentje op de boot. U niet.

SMET «Goh, weet je, ook ik kan weleens iemand missen, maar dan denk ik: vaar wat sneller, dan zijn we rapper thuis. Ik heb ook nooit een foto van wie dan ook boven mijn bed geplakt: je maakt het jezelf moeilijk, vind ik, want je kunt er toch niks aan veranderen.»

HUMO Wekenlang niks dan water zien, ’t zet een mens toch automatisch aan het mijmeren?

SMET «Mja. Ik wil wel toegeven dat ik met enkele BV’s intieme gesprekken heb mogen voeren. Het is altijd aangenaam wanneer je merkt dat iemand een soortgelijke teleurstellende of pijnlijke ervaring heeft meegemaakt: dat praat makkelijk. Maar ik treed liever niet in details wat dat betreft.»

HUMO Klopt het dat uw huwelijk op de klippen is gelopen?

SMET «Ja. Veel collegawedstrijdzeilers, de meesten zelfs, hebben hun huwelijk zien stranden door hun passie. ’t Is een apart leven, hè?»

HUMO Hebt u inmiddels een nieuwe vrouw?

SMET «Ja. Al een tijdje.»

HUMO Hoe hebt u haar leren kennen?

SMET «Via de watersportwereld, al is ze absoluut geen zeilster. Ter illustratie: vorig jaar waren we aan het zeilen, en op een gegeven moment zei ik: ‘Ha, lekker halve wind varen!’ Waarop zij, in alle ernst: ‘Goh, zelf hou ik eigenlijk meer van een kwartje wind.’ (lacht) Een kwartje wind: dat bestaat helemaal niet!»

HUMO U bent populair bij de dames.

SMET (lacht) «Is dat zo?»

HUMO U merkt daar zelf niks van?

SMET «Nee. Ik krijg via de sociale media weleens aanvragen van diverse strekking, zowel van dames als van heren. Maar ik reageer er niet op, tenzij het over varen gaat.»

HUMO OttoJan Ham vertelde me dat hij een keer met Jani Kazaltzis in de haven van Sifnos stond, voor de opnames van ‘Viva la feta’, toen ze werden aangesproken door een vrouw die u bleek te kennen. Zij vonden dat wonderlijk.

SMET (lacht) «Op het eerste gezicht is het dat ook. Maar ik weet over wie het gaat, dat is een Zeeuwse mevrouw wier vader ik al kende toen ik nog een kleine jongen was. Toevallig zit ze vaak op dat eiland, en ja, ze zal verbaasd zijn geweest om Nederlands te horen praten. Meer moet je er niet achter zoeken.»

HUMO U hebt nooit iets met haar geh…

SMET «Oef, nee! In de verste verte niet, hahaha.»

HUMO ‘In ieder stadje een ander schatje’: is dat ouwe matrozencliché ooit op u van toepassing geweest?

SMET «Ja en nee. Nee in wedstrijdtijd, want dan ben je met je job bezig, ook al zit je drie weken aan wal. Maar ja, als je als vrijgezel eens buiten een wedstrijdcontext ergens aanmeert… Kijk, in de zeilwereld is er zo’n term: een KV’tje. En daarbij moet je níét aan KV Mechelen denken.»

HUMO Waaraan dan wel?

SMET «Een KV’tje is een kuipverhaal. En wat in de kuip gebeurt, blijft in de kuip. (Grijnst zijn tanden bloot) Zie je?»

ZUM KOTZEN

HUMO Stel: SBS Belgium biedt u de kans om volgend jaar nog eens de oceaan over te zeilen. Enkel u, en één van de twaalf BV’s die aan ‘Over de oceaan’ hebben meegedaan. Wie kiest u?

SMETmet «Ha! (Denkt lang na) Da’s een lastige, want ze hebben allemaal iets bijzonders. Mocht ik Dominique kiezen, dan weet ik één ding zeker: ik zal dikker zijn bij aankomst dan bij vertrek (lacht).

»Nee, serieus, ik weet het niet.»

HUMO Doe niet moeilijk, en zeg gewoon Gert Verheyen.

SMET «Het klopt dat Gert het snelst echt geïnteresseerd is geraakt in het zeilen, en er zich ook een beetje in heeft verdiept. Maar Imke Courtois heeft inmiddels daadwerkelijk haar zeilbrevet gehaald, hè? Ze komt geregeld naar hier: dan gaan we samen zeilen, of genieten we van Zeeuwse lekkernijen. Jonas Geirnaert is trouwens ook een topstuurman geworden, net als James en Elodie (Ouédraogo, red.). Annelien heeft het minst gestuurd, maar goed, die had dan ook een serieuze job die veel tijd vergde. Doe het maar eens hè, iedere dag voor twaalf mensen koken – de zes BV’s plus de rest van de crew – in een keuken die constant heen en weer slingert. Daar kwam bij dat ze, door haar schrik om misselijk te worden, pillen tegen zeeziekte is blijven slikken. Dan overwin je het nooit, natuurlijk. Ik vind: je moet er zo snel mogelijk voor zorgen dat je evenwicht die zeeziekte op eigen houtje overwint.»

HUMO Wordt u nog weleens zeeziek?

SMET«Ikke? Ik ben nog nooit in mijn leven zeeziek geweest. Eén keer heb ik wel moeten overgeven aan boord, toen ik stond te sturen en een Duitser recht in mijn gezicht kotste: woesj! (lacht) Ik spreek geen Duits, dus ik heb die kerel met z’n grote bek maar eens in goed Vlaams uitgelegd wat ik van hem dacht. Al je dat voelt aankomen, ga je toch naar de lage kant? Potverdomme, zeg.»

HUMO Wie graag tegen de klok de oceaan over vaart, moet wel haast een onstilbare drang hebben naar kicks, adrenaline, opwinding. Hoe vertaalt zich dat aan land?

SMET «Niet.»

HUMO Hier bent u de rustigste man ter wereld?

SMET «Dat zal ik niet zeggen, maar ik ben niet iemand die 200 per uur gaat rijden met de auto. Afijn, ik durf op zich wel doorrijden, en vroeger rééd ik ook altijd door. Maar de fun is er helemaal af, want je krijgt alleen maar foto’s thuis. Dus nu vertrek ik op tijd (knipoogt).»

HUMO Kijkt u thuis weleens naar verlorenopzeefilms à la ‘All Is Lost’ of ‘Lifeboat’? Of wil u zichzelf niet nodeloos bang maken?

SMET «Ik kijk al lang niet meer naar dat soort films, maar niet omdat ze me angst aanjagen: ik kan gewoon niet tegen de onzin die je daar ziet. Van wanneer dateert ‘The Perfect Storm’, 2000? Ik ben daar destijds met Ellen, de moeder van mijn jongens, naar gaan kijken. Man man, wat een onzin! Bij de clou van de film, het moment waarop het schip over de kop slaat, komt de golf ineens van de andere kant! Toen Ellen, absoluut geen zeilster, mijn grote ogen zag, zei ze: ‘Dat klopt niet, hè?’ ‘Nee’, zeg ik. ‘Dat klopt helemáál niet.’ Serieus, ik werd zot.»

HUMO Waar zeilt u eigenlijk mee?

SMET (wijst naar buiten) «Zie je dat kleine rode schuitje daar? Van mijn oudste zoon. Een wedstrijdbootje uit ’78 dat hij zelf heeft gerestaureerd. Daar zeil ik zo nu en dan weleens mee uit, want zelf heb ik geen boot meer. Nu, de boten die ik verdeel, mag ik altijd wel eerst grondig uittesten, zodat ze netjes in orde worden opgeleverd.»

HUMO Hebt u nog grote zeildromen?

SMET «Ja: wat ik graag nog eens zou willen doen, is met een serieus wedstrijdschip en een goeie bemanning de oceaan over varen.»

HUMO In een wedstrijd?

SMET «Niet per se. Nee, het gaat er mij enkel om dat ik nog eens die rauwe adrenaline wil voelen van gás geven, snelheid maken, op de limiet varen. Maar dat zal er voorlopig niet van komen wegens praktische beslommeringen. Niet erg: ik kan hier iedere dag het water op. Wat is er leuker dan op een mooie dag samen met je vrouw in een sloepje het Veerse Meer oversteken, in Veere lekkere mosseltjes gaan eten en dan terugvaren?»

HUMO Klopt het dat u vanavond bij Gert Verheyen gaat eten?

SMET (kijkt verbaasd) «Ja. Hoe weet jij dat?»

HUMO U vertelde het op ATV.

SMET «Ha! Juist.»

HUMO Wat staat er op het menu?

SMET «Geen idee, maakt niet uit.»

HUMO Zolang het maar geen dier is dat op een haas lijkt?

SMET (lacht luid) «Aan de wal mag dat wel, hè.»

‘Over de oceaan’, Play 4, elke maandag om 21 uur.