Kat Kerkhofs: ‘Ik vind het vreselijk om mezelf naakt in de spiegel te bekijken’

Intens woon-werkverkeer is niets nieuws voor Kat Kerkhofs, die met man en kind in Turkije woont. ‘Tulpen uit Antwerpen’ presenteren is dat wel. Toch wil ze over twee jaar een vaste waarde zijn op tv. ‘Als Dries stopt met voetballen, is het tijd voor mijn carrière.’

Voordat Kat Kerkhofs strijdlustig haar standpunten deelt over de invloed van het patriarchaat en duidelijk maakt dat het over zo’n twee jaar aan haar is om vol voor haar carrière te gaan, laat ze nog eventjes op zich wachten. De opnames van muziekprogramma ‘Tulpen uit Antwerpen’ zijn hier duidelijk nog maar net achter de rug.

Lange rode gordijnen van fluweel, een lakzwarte bar en tafels, spotlights die recht uit een make-upstudio lijken te komen en overal tapijt: we staan overduidelijk in de Play-studio van de gelijknamige zender, die een paar dagen geleden opende op het Antwerpse Zuid. De grote filmset, gevuld met tweehonderd stoelen en het podium waarop ook ‘De tafel van vier’ en ‘Jan Jaap op zondag’ worden opgenomen, nodigt uit voor een korte wandeling.

‘Ik kom er zo aan, nog even mijn gsm zoeken’, roept ze een uur later, terwijl ze al pratend een broodje naar binnen probeert te werken. Aan de lange eikenhouten tafel op de benedenverdieping trekt ze haar knieën op en vraagt ze vrolijk of we elkaar al kennen. Nog voor ik haar kan verzekeren dat dat niet het geval is, excuseert ze zich: ‘Sorry, ik leer zo veel mensen kennen tijdens een jaar dat ik het vaak vergeet.’

- Een programma als ‘Tulpen uit Antwerpen’ presenteren, dat zagen we je nog niet eerder doen. Wat kan de kijker van je verwachten?

KERKHOFS «Ik ben geen geboren presentatrice, vooral een rommelige presentatrice. Ik zal ook altijd zo presenteren, dat vind ik juist erg leuk. Ik doe niet alles volgens het boekje. Zo kroop ik tijdens een liveshow al eens op handen en knieën voorbij een groothoeklens, omdat ik me snel en ongezien van de ene naar de andere kant wilde verplaatsen. Mission failed.

«Je zult mij niet zien met een valse glimlach terwijl ik hallo zeg. Ik kan dat niet, mijn ware wilde aard komt altijd naar boven. Ik verspreek me soms, lach met de dingen waarmee je niet hoort te lachen of geef te veel eigen input. Wanneer ik met mijn Nederlandse co-host Buddy Vedder − de golden child van presenteren, vind ik − afwissel in wat we zeggen tegen elkaar, moet ik mezelf daaraan herinneren. Dat loopt bij mij niet in één vloeiende beweging. Ik haper dan wat met die micro in mijn handen en vergeet dat ik die moet doorgeven. Ik snap wel dat mensen zich soms afvragen wat ik toch allemaal doe. (lacht)

«Na ‘Dancing with the Stars’ dacht ik dat ik het wel kon. Niet dus. Dat programma is een trein waar je mee kunt opspringen omdat het een vast concept is. ‘Tulpen uit Antwerpen’ was nieuw, dus moest ik het als presentator met een livepubliek helemaal mee dragen. Daar heb ik flink mee afgezien. Soms was het zo technisch − het is best lastig om continu naturel van een autocue af te lezen − ik was daar niet op voorbereid. Ik pushte mezelf om harder te werken. Niet gewoon scripts vanbuiten leren en lezen, maar echt herschrijven en opnieuw uitwerken. Gelukkig had ik Buddy om van te leren.»

- Hoe zijn de programmamakers van ‘Tulpen uit Antwerpen’ bij jou terechtgekomen?

KERKHOFS «De afgelopen drie jaar ben ik de weg aan het inslaan van de shiny floors (lichtvoetige entertainmentprogramma’s die gefilmd worden op de vloer van een studio, vaak met een livepubliek, red.). Ik startte in ‘Dancing with the Stars’ als sidekick van Gert Verhulst en hoewel ik dat in het begin erg moeilijk werk vond, merkte ik na een tijdje dat het me wel lag.

«Ik denk dat de programmamakers van ‘Tulpen uit Antwerpen’ ook in mij geloven omdat ik een eigen stijl heb en dit programma wel fris mag worden gebracht. Niet door de typische oudere presentator, wel door een jongere vrouw als ik.

«Ook mijn achtergrond speelde mee: mijn vader, Jokke Kerkhofs, stond bekend als muzikant (bij acts als Big Bill en The Popgun; was ook een belangrijke figuur bij Martrock, VTM en ­Studio Brussel; overleed in 2004, red.). Ik vroeg de zender al duizend keer om iets met muziek te doen, dus toen ze me belden was ik in mijn nopjes.»

- Als presentatrice moet je een sterke presence en look hebben. In ‘Taboe’ haalde je al eens aan dat je een job niet kreeg omdat je zogezegd te veel seks uitstraalde. Wat vind je daar zelf eigenlijk van?

KERKHOFS «Ik vraag me af of ik dat van mezelf vind, of dat ik dat vind omdat mensen me dat hebben gezegd. Dat weet ik eigenlijk niet. Ik ben een flirterig persoon, maar dat betekent niet dat ik mannen rond mijn vinger draai. Ik flirt ook met vrouwen. Ik flirt gewoon met het leven en vind dat leuk. Maar dat wordt wel afgestraft. Ik zou daardoor te veel seks uitstralen of te sexy zijn, maar ik vind dat eigenlijk niet. Uiteraard wordt dat sneller gezegd omdat ik een vrouw ben. Institutioneel seksisme, yes! (schampert) Als een man hetzelfde gedrag vertoont, zou dat waarschijnlijk niet zo overkomen.

«Vroeger had ik heel grote borsten, maar ik heb een borstverkleining ondergaan. Ik was 14 toen oude mannen mij nariepen, en mijn mama hen vroeg of zij zich niet schaamden. ‘Ze zou je dochter kunnen zijn’, zei ze dan.

«Als jong meisje verandert je lichaam plots en je hebt geen idee wat er gebeurt. Je bent daar mentaal nog helemaal niet klaar voor: een maand eerder zat je nog met je barbiepoppen te spelen, maar ineens heb je borsten en word je beschouwd als een seksueel wezen.

«Ik denk dat ik door mijn borsten en flirterig gedrag te horen krijg dat ik seks uitstraal, of dat mensen mij too much vinden. Maar eigenlijk is dat belachelijk, als je erover nadenkt. Ik straal helemaal niet te veel seks uit. Het is fucked-up om zoiets te zeggen.»

- Voel je je daardoor nog wel zeker in je lichaam?

KERKHOFS «Ja, ik ben tevreden over mijn lichaam, maar dat betekent niet dat ik complexloos ben. Ik bedoel: jezelf naakt in de spiegel bekijken is toch vreselijk? Ik denk dat elke vrouw dat heeft en dat is echt heel erg. Ik ben geen onzeker type, maar doe op dat moment toch liefst zo snel mogelijk een T-shirt aan.

«Na mijn bevalling ben ik redelijk veel afgevallen, iets waar ik altijd al van droomde, een paar kilo kwijtspelen. Maar door af te vallen verloor ik ook gewicht aan mijn borsten − terwijl ik ze ooit liet opereren − en merk ik dat ik mijn vormen mis. Daardoor heb ik echt beseft dat ik er nooit ga uitzien zoals ik op bepaalde momenten wens. Er is geen gouden formule, het is toch nooit goed genoeg.

«Mijn lichaam is in de loop van de jaren zo veranderd, zeker sinds ik mama ben geworden, dus ik laat het maar beter los. Gelukkig, en dat is belangrijk, heeft zo’n gedachte me nooit beheerst. Ik kan dat even hebben, maar daarna vergeet ik het weer.»

- Je woont momenteel in Turkije vanwege de job van je man, voetballer Dries Mertens. Valt dat wat te combineren met het werk in België?

KERKHOFS «Enerzijds heb ik veel geluk gehad met de timing van het WK: de opnames van ‘Tulpen uit Antwerpen’ vielen in dezelfde periode. Anderzijds lagen de Belgen er veel sneller dan verwacht uit. Dries had plots dus al verlof en ik moest nog werken. Samen op vakantie gaan zat er niet in: ik bleef hier in België en hij vertrok naar Turkije. We hebben elkaar toen twee weken niet gezien.

«De opnames van dit programma waren zeer intens. Hier in Antwerpen ben ik een onafhankelijke vrouw die enorm druk is met werken. Thuis in Turkije ben ik weer mama en vrouw. Mensen hebben nogal snel commentaar op mij, dat ik het zo makkelijk zou hebben. Soms denk ik dan: het is goed, laten we eens ruilen. Het zijn twee heel andere rollen die ik probeer te combineren en ja, soms is dat echt dodelijk vermoeiend.

«Een voorbeeld: afgelopen woensdagavond gaf ik een etentje bij ons thuis voor de ploeggenoten van Dries en hun vrouwen. Ik kook dan voor twaalf mensen, want ik wil tonen dat ik een goede huisvrouw ben en ook thuis een leuke entertainer ben. Wanneer ik dan tegen die vrouwengroep zeg dat ik de ochtend nadien een enorm vroege vlucht moet halen omdat ik moet werken, kijken zij mij aan alsof ik gek ben. Ze snappen niet hoe en waarom ik dat allemaal doe.

«Ik ben mijn leven ondertussen zo wel gewend en die afwisseling van beide landen brengt mij telkens nieuwe perspectieven. Het enige rottige is wel, en dat haat ik aan het vrouw-zijn, dat ik altijd een schuldgevoel meezeul.»

- Telkens als je vertrekt?

KERKHOFS «Ja. In mijn hoofd moet ik mezelf verplichten om gewoon te vertrekken, want ik zou anders bijna nog van vlucht veranderen om tijd te winnen en bij mijn man en kind (zoontje Ciro Romeo werd in maart vorig jaar geboren, red.) te blijven. Als ik thuis in Turkije ben, voel ik me schuldig omdat ik niet hard genoeg aan mijn carrière bouw of niet creatief genoeg ben. En hier in België voel ik me schuldig omdat ik niet thuis ben.

«Volgens mij is dat typisch iets voor vrouwen, het lijkt alsof mannen daar niet zoveel last van hebben. Dat mijn werk zich in een heel ander land bevindt, maakt het wel iets makkelijker om te gaan met dat gevoel. Daardoor kan ik denken: trek uw plan thuis. Als gewoon ik in een andere stad zou werken, zou ik na het werk nog terugrijden.»

- In 2021 had je ook een eigen tv-programma, ‘Kat zonder grenzen’ (Play 4). Hoe kijk je nu terug op de heisa die ontstond na de genderaflevering waarin jouw tafelgasten nogal lacherig deden over voornaamwoorden voor non-binaire en transgender personen?

KERKHOFS «Mensen die de aflevering hadden gezien, mochten kritiek hebben omdat ik het debat anders had willen aanpakken. Ik wilde het gesprek juist opentrekken, en ik heb toen precies zelf meegeholpen om het te sluiten. Dat was echt rot. Je mag mij daar zeker op terechtwijzen.

«Ik heb een foute inschatting gemaakt, maar om mij daar volledig op af te rekenen, dat vind ik dan ook weer niet correct. Ik vind het ook doodnormaal dat als je een fout maakt, je daarna sorry zegt. Ik heb me die kritiek hard aangetrokken, maar ik heb er ook iets uit geleerd.

«Om een vervolg op ‘Kat zonder grenzen’ te maken, moet ik vooral langer dan een paar weken in België kunnen zijn. Tegenover het presenteren van een programma − waar je vooral in het moment moet komen opdagen en even knallen − vraagt dat soort programma’s zes maanden voorbereiding. Dat gaat momenteel niet en daarom heb ik de keuze voorlopig gemaakt om zoiets niet te maken. Ik ben het beu om dingen af te leveren waar ik maar 80 of 90 procent tevreden over ben.

«Ik hou vast aan het idee dat we nog anderhalf à twee jaar in het buitenland zitten en dat het dan stopt voor Dries als voetballer. Daarna is mijn carrière aan de beurt. Uiteindelijk maak ik het liefst programma’s die ik zelf bedenk en uitwerk, dat heb ik voor mijn gevoel nog niet genoeg gedaan.»

- Ook vóór je eigen programma kreeg je regelmatig de wind van voren op sociale media. Hoe voel jij je bij de commentaar die je krijgt dat je de ‘vrouw van’ bent en dus niet hoeft te werken?

KERKHOFS «Het is gewoon nooit goed. Als ik niet zou werken, zeggen ze dat ik een golddigger ben. Wanneer ik wel werk, zeggen ze dat ik aandacht zoek want ik zou net zo goed niet kunnen werken. Als ik mij daarmee moet inlaten, zou ik niet kunnen leven of ademen. Dat interesseert mij nu eens echt geen bal. Maar ik ben dan ook van een generatie die niet zo veel op Facebook zit. Mijn nonkels en tantes wel.

«Ik zag onlangs dat een nonkel ruzie aan het maken was op sociale media om mij te verdedigen. Ik schaam mij daar dan wat voor op familiefeesten, weet me dan geen houding te geven. Collega’s en vrienden van mijn leeftijd weten dat dat erbij hoort en slaan er geen acht op, maar voor die generatie is dat écht anders.

«Het meeste wat over me gezegd wordt, kan mij niet raken, maar soms komt er onverwachts wel iets keihard binnen.»

- Zoals?

KERKHOFS «Onlangs was er een vrouw die op sociale media schreef: ‘Ik kende haar papa goed, hij was zo’n aangename man. Maar hij zou echt niet fier zijn dat dit zijn dochter was, zo’n aandachtsvragend meisje.’ Dat deed pijn. Ik vind dat echt choquerend, dat je zoiets durft te zeggen over iemand wier vader overleden is. Ik stond op het punt om haar een privébericht te sturen maar zag er uiteindelijk van af, ik weet dat het geen zin heeft.

«Het is echt wel zo dat het altijd vrouwen zijn die elkaar willen onderuithalen. Ik kan het hen zelfs niet kwalijk nemen, want ik weet dat dat door het patriarchaat komt. (slaat op tafel) Mannen hebben een volledige zaal voor zich waar iedereen binnen kan die een beetje leuk is, maar wij vrouwen beschikken over een paar kleine tafeltjes om ons zegje te doen. Doordat er zo weinig stoelen beschikbaar zijn, hebben wij geleerd elkaar af te maken met jaloerse reacties in plaats van elkaar op te bouwen.

«Daarom is ook heel die support-other-women-beweging zo belangrijk. Ik merk dat ik daar bij mezelf op moet letten als ik onder vriendinnen ben en we op een andere vrouw beginnen te haten. Dat is helemaal niet meer van deze tijd, wij mogen dat echt niet meer doen.»

- Je vader overleed toen je 16 was. Hoe voelt dat gemis nu?

KERKHOFS «Alles wat ik doe, doe ik voor hem. Ik weet zeker dat hij heel trots zou zijn, maar zo’n kwetsende reactie op sociale media komt gewoon te dicht bij huis. Ik mis papa nog elke dag, maar de pijn is passiever geworden. Dat maakt het leefbaar. Ik ben blij dat ik voor tv mag werken en zo ook mijn papa in leven kan houden.

«Ook nu weer met ‘Tulpen’ trouwens. De eerste dag kwam de regisseur, Tony, naar mij en zei dat hij nog heel veel met mijn papa had gewerkt. Omdat ik hem zo vroeg heb moeten afgeven, ken ik mijn vader natuurlijk niet 100 procent zoals ik zou willen. Het is daarom zalig om van anderen verhalen over hem te horen. Heel veel mensen van de crew kenden hem, mijn papa was opnameleider en deed vooral shiny floors. En hoe meer ik in dat vakgebied werk, hoe meer ik over hem te weten kom.

«Maar soms zijn er natuurlijk ook moeilijke momenten. Zoals bij de geboorte van mijn zoon Ciro. Af en toe heb ik het idee dat ik bepaalde trekken van papa in Ciro zie. Dan zie ik hem precies in dat baby’tje voortleven. Dat biedt me wel troost. Bovendien vind ik het ook heel leuk om met Ciro weer een nieuwe man in mijn leven te hebben van wie ik onvoorwaardelijk hou, zoals ik van mijn papa hield. Dries is in dat opzicht geen onvoorwaardelijke liefde, hoe graag ik het ook zou willen.»

- Dries en jij hebben al heel wat watertjes doorzwommen. Hoe gaat het momenteel tussen jullie?

KERKHOFS «Megagoed. Sinds wij een paar jaar geleden uit een diep dal zijn geklommen, hebben wij echt een klik gemaakt, zo van: jij bent het voor mij. Maar daar moesten we een paar jaar geleden wel voor uit elkaar gaan. Ik ga nooit over de specifieke reden praten, maar soms gebeurt er zo veel waardoor je te hard uit elkaar groeit.

«Iedereen wilde weten of wij weer samen zouden komen, waardoor we ons heel opgejaagd voelden in een tijd waarin we gewoon moesten surviven. Het heeft lang geduurd voor we opnieuw oké waren − waar ik blij om ben − maar ik vind dat wij daar echt sterk uitgekomen zijn. Dankzij therapie konden we ook veel met elkaar praten.

«Wij zijn samen sinds mijn 16de, nu ben ik 34 jaar. Ik heb de kaap bereikt dat ik langer in leven ben met hem dan zonder hem. Dat is best wel zot voor iemand van mijn leeftijd. Esther Perel (beroemde Belgisch-Amerikaanse psychotherapeut, red.) zegt dat je in je leven drie belangrijke relaties hebt. Je kunt die met drie verschillende personen beleven of met dezelfde persoon.

«Dries en ik zeggen nu tegen elkaar dat we in onze tweede relatie zitten en dat merken we ook echt. De relatie die wij nu met elkaar hebben, heeft niets te maken met de relatie die we hadden als twintigers. Vroeger, toen Dries nog veel jongensachtiger was, ging hij met zijn vrienden uit en moest ik vechten voor zijn aandacht. Vervolgens liet ik hem weer voor mijn aandacht werken. Dat was een proces van aantrekken en afstoten.

«Nu zijn wij beste vrienden, een team, mama en papa. Wij hebben ondertussen zoiets unieks opgebouwd en hebben heel bewust opnieuw voor elkaar gekozen. Ik ben zo gelukkig dat ik nu in een relatie zit waar er rust is en er niet meer om aandacht moet worden gevochten.»

- Heeft het ouderschap jullie als koppel veranderd?

KERKHOFS «Nee, eigenlijk niet, onze basis is dezelfde gebleven. Misschien is het juist doordat we zo lang hebben gewacht en het zo goed gaat tussen ons dat we elkaar daarin niet zijn kwijtgeraakt. Maar met één kind valt dat goed mee. Als je het eens beu bent, geef je het door. (lacht) Je hebt nog genoeg tijd over met twee.

«Ik moest wel eerst aan mijn relatie werken voor we aan kinderen begonnen. Ik besefte na lang nadenken dat als Dries geen consistent goede partner voor mij zou zijn, me dat eigenlijk niet zoveel zou uitmaken. Hij moest vooral een goede papa zijn voor ons kind. Hij is de allerbeste papa, en ook al zouden we over een aantal jaar uit elkaar gaan − wat ik betwijfel, want als wij nu nog altijd niet hebben losgelaten, vraag ik mij af wat er nog kan gebeuren − dan zal hij nog altijd de beste papa zijn. Al moeten we eerst misschien Dries’ mogelijk aankomende midlifecrisis even afwachten.» (grinnikt)

- Momenteel reis je nog rond, maar de bedoeling is om ooit weer in België te settelen?

KERKHOFS «De bedoeling is om hierna eerst een tijdje te reizen, een grote reis in Azië bijvoorbeeld. Of ons dat gaat effectief gaat lukken weet ik niet, want wij zijn beiden erg chaotisch. Daarna is het tijd voor België. Ik wil dan gewoon werken, Dries zal ook iets voor zichzelf willen uitbouwen, en ons kind zal ook ooit eens naar school moeten gaan.

«Het wordt weleens tijd om voet aan wal te zetten. Of dat gaat lukken weet ik niet, omdat we nu zo gewend zijn aan dit leven. Soms snakken we naar België maar als we hier eenmaal zijn, denk ik: saai.

«Door in het buitenland te wonen, leren we superveel nieuwe mensen en nieuwe standpunten kennen. We worden constant uitgedaagd. Met een baby als een nomade leven, zorgt er ook voor dat je niet te gehecht raakt aan spullen. Vanuit een hotelkamer bouwden we in de eerste weken in Turkije ons nieuwe leven op. Daar leerde ik al snel dat Ciro alleen maar de basisbehoeftes, zoals onze liefde, echt nodig heeft.

«Maar uiteindelijk: als je in het buitenland woont, raak je op den duur ook in een sleur, alleen in een land dat niet als thuis aanvoelt met mensen die niet écht je vrienden zijn. Sleur slaat uiteindelijk overal toe, dus dan liever als we bij onze dichte familie en echte vrienden zijn.»

- Waar ligt jouw thuis dan?

KERKHOFS «Dat is een moeilijke. Als ik écht mag kiezen waar ik vanavond in mijn zetel kan ploffen, kies ik voor Napels, maar ik weet dat dat niet kan. Daar heb ik mijn hart aan verloren, maar dat is niet realistisch want daar ga ik nooit meer fulltime wonen. Voorlopig is Turkije mijn thuis en binnen twee jaar is dat weer België.

«Dat ik niet direct dol was op mijn nieuwe thuisland lag niet aan Turkije, wel aan Napels. Dat was de liefde van mijn leven waarmee ik moest breken, en daardoor interesseerde niets me meer en kon ik niet enthousiast zijn over Turkije. Intussen heb ik het een plaats gegeven en is Turkije mij voor zich aan het winnen. Ik woon deze keer ook niet meer echt in Europa, maar in een volledig andere cultuur met eigen regels. Mijn beeld wordt daardoor weer flink verruimd.

«Ik heb wel geleerd om mijn hart niet langer te binden aan een plek. Ik heb mezelf voorgenomen om deze keer niet zoveel te investeren als dat ik in Napels deed, ook omdat ik weet dat we er niet zo lang zullen wonen. Het is vooral genieten nu van nieuwe dingen. Mijn rebound is dus vrij complexloos.» (lacht)

‘Tulpen uit Antwerpen’ , vanaf donderdag 9/2 op Play4 en GoPlay.

(DM)