‘Keep Breathing’ lijkt gedoemd om te verdwalen in de wildernis van de Netflix-catalogus

Advocate Liv overleeft een vliegtuigcrash en moet het in haar eentje zien te redden in de Canadese wildernis. U hoeft de premisse van ‘Keep Breathing’ maar te lezen en u ziet de Netflix-miniserie al voor u: Liv maakt vuur, Liv zoekt eten, Liv bouwt een schuilplaats, Liv blesseert zich, Liv raakt in paniek, Liv vat weer moed. Voeg er nog een karrenvracht flashbacks aan toe – sinds ‘Lost’ blijkbaar een noodzaak in survivalverhalen – en u weet exáct wat u van ‘Keep Breathing’ mag verwachten.

We zijn tien minuten ver in ‘Keep Breathing’ als het vliegtuig van de Amerikaanse advocate Liv neerstort in een meer. Zij houdt er bij wonder geen schrammetje aan over, de andere inzittenden hebben minder geluk. Eenmaal ze land heeft bereikt, schat Liv haar situatie in. Geen bereik, slechts twee energierepen in de rugzak en bos tot zover het oog kan reiken: het ziet er hopeloos uit. En alsof het nog niet erg genoeg is, wordt de arme dame tijdens de slapeloze nachten ook geplaagd door flashbacks naar trauma’s uit het verleden: haar moeder liet haar in de steek, haar vader kan zijn emoties enkel in zijn gedichten onder woorden brengen, haar bindingsangst maakt elke relatie onmogelijk. Hoe langer ze in de wildernis vast zit, hoe meer herinnering en realiteit in elkaar beginnen over te vloeien.

Het is Melissa Barrera die Tom Hanks in deze variant van ‘Cast Away’ achterna gaat. De Mexicaanse actrice bewees al haar kunnen in de recente remake van ‘Scream’ en toont zich in ‘Keep Breathing’ meer dan capabel om een minireeks zo goed als in haar eentje te dragen. Oké, het is nogal vreemd dat haar make-up na een week in de wildernis nog steeds perfect blijft – rauw en lelijk is ‘Keep Breathing’ nergens. Maar Barrera slaagt er wel in om Livs evolutie van destructieve ijskoningin tot levenslustige vrouw voelbaar te maken. Een vliegtuigcrash: het blijkt precies het soort schop onder de kont dat Liv nodig had. Al was een therapiesessie wellicht een tikkeltje veiliger geweest.

Het verhaal houdt steek, de karakterstudie is simpel maar consistent en omdat de serie slechts zes afleveringen van een halfuur telt, wordt het allemaal nooit vervelend. Memorabel kun je ‘Keep Breathing’ echter niet noemen, want de reeks brengt niets wat u nog niet eerder heeft gezien in ‘Lost’, ‘127 Hours’, ‘Expeditie Robinson’ of eender ander overlevingsverhaal. De Netflix-titel steekt dan ook bleek af tegenover ‘Yellowjackets’, de serie die in het voorjaar op VTM2 te zien was en die óók ging over hoe enkele meisjes na een vliegtuigcrash terecht kwamen in de Canadese wildernis. Dat was een intelligente genremix van survival, horror en coming of age-drama, met een straffe ninetiessoundtrack, een heerlijk krankzinnige Christina Ricci in een van de hoofdrollen en flashforwards in plaats van de gebruikelijke flashbacks.

‘Yellowjackets’ maakt dan ook kans om bij de Emmy Awards die over enkele weken uitgereikt worden met meerdere prijzen naar huis te gaan, ‘Keep Breathing’ lijkt daarentegen gedoemd om te verdwalen in de wildernis van de Netflix-catalogus.