Kevin Janssens: ‘Het spijt me enorm dat ik mijn vader niet heb kunnen vragen waarom hij nooit naar me heeft omgekeken’

Vanavond kamt een op hol geslagen Kevin Janssens zijn minutieus gekapte johnny-coupe strak achteruit in ‘D’Ardennen’, de debuutfilm van ‘Zillion’-regisseur Robin Pront. Humo sprak Janssens drie jaar geleden over zijn 7 Hoofdzonden, toen de messcherpe kaaklijn van de acteur na een metamorfose van 17 kilogram voor ‘De Patrick’ weer vanonder het vet verscheen. ‘Sinds ‘D’Ardennen’ heb ik eindelijk het gevoel dat ik mij niet voortdurend moet bewijzen, dat ik genoeg mensen overtuigd heb om serieus genomen te worden als acteur.’

(Dit artikel verscheen oorspronkelijk in 2019 in Humo.)

IJDELHEID

Voor de rol van Patrick kwam Kevin Janssens zeventien kilo bij in zeven weken: de eertijdse pretty boy van de Vlaamse tv kweekte een papperig buikje en er groeide onder zijn kenmerkende kin nog een exemplaar of twee. Maar dat overtollige vet is er intussen alweer af, net als de ridicule coupe die hij op zijn schedelpan duldde: de Kevin die voor me plaatsneemt, op een terras met uitzicht op de Schelde, ziet er patent uit als altijd.

KEVIN JANSSENS «Ik weet dat ik in ‘De Patrick’ niet op mijn mooist ben (lacht). Maar je kunt Patrick natuurlijk moeilijk portretteren met een sixpack. In zeven weken heb ik mij... een nieuwe ik aangemeten. Normaal sport ik vier keer per week, let ik op mijn eten, probeer ik gezond te leven... Die levenswijze heb ik van de ene dag op de andere overboord gegooid.

»Gemakkelijk was dat niet. Na vier weken dacht ik: waar ben ik mee bezig? Ik at niet alleen enorm veel, ik liet ook alles groeien, van mijn buik tot mijn wenkbrauwen. Confronterend: in de spiegel begin je iemand anders te zien, niet alleen fysiek, maar ook mentaal. Ik had mood swings, er waren momenten dat ik in mijn zetel lag te huilen als een kind. En ik heb gemerkt: mensen kijken anders naar je wanneer je een ander lijf hebt. Ze beoordelen je. Interessant – zij het niet bijster opbeurend – om dat eens mee te maken.»

HUMO Is het waar dat jij op tijd en stond een pot Häagen-Dazs in de microgolf zette om die te kunnen opdrinken?

JANSSENS (lachje) «Ik had opgezocht hoe Colin Farrell precies twintig kilo was aangekomen voor de film ‘The Lobster’, en dat bleek zijn wondermiddel te zijn. Ik kan het niet aanraden: smaakt verschrikkelijk.»

HUMO Je kunt die pot ook gewoon uitlepelen, natuurlijk.

JANSSENS «Maar dat duurt 25 minuten! Allemaal tijd waarin je niks anders kunt eten. Zo’n vloeibare pot speel je in een minuutje binnen, en dan heb je nog tijd voor een grote pizza. Zo begin je dus te denken, hè: zoveel mogelijk calorieën!»

HUMO Daarvoor heb ik geen filmrol nodig. Maar jezelf lelijk maken voor een rol kan ook een vorm van ijdelheid zijn.

JANSSENS «Zeker. Al wilde ik van die lelijkheid nooit een punt maken. Je vertrekt vanuit het personage, en op den duur krijg je automatisch een idee van hoe zo iemand er zou uitzien. Hoe beweegt hij, hoe spreekt hij? Patrick móést er zo uitzien.

»Ik las eens een interview over actrice Isabelle Huppert. De journalist schreef dat veel acteurs zichzelf tegenwoordig graag transformeren om te laten zien hoe goed ze zijn, terwijl Huppert er al decennia hetzelfde uitziet, maar toch in elke rol anders is. Daar zit iets in. Maar bij mij hangt het af van de rol. Ik wil alleen ‘transformeren’ als het klopt. Als ik een bokser moet spelen, dan moet ik kunnen boksen. En als ik, zoals in ‘D’Ardennen’, een johnny moet spelen, dan moet ik eruitzien als een johnny.»

HUMO Je bent intussen weer fit. Dat was nodig voor een nieuwe rol. Waren de kilo’s er anders even snel afgevlogen?

JANSSENS «Sowieso. Nu ben ik wel al een paar maanden gestopt met sporten, gewoon omdat ik geen zin meer had. De laatste dertien, veertien jaar – sinds ‘Koning van de wereld’ – ben ik altijd bezig geweest met mijn lichaam. En opeens merkte ik dat ik het daar even mee had gehad.

»Ben ik ijdel? Ja, denk ik, anders zou ik niet op een podium gaan staan. Maar ik ben niet constant met mijn uiterlijk bezig. Ik wil verzorgd zijn, meer niet.»

HUMO Is er een periode geweest in je carrière dat je jezelf betrapte op arrogantie?

JANSSENS (stellig) «Néé. Daar heb ik mij altijd voor behoed. Je zult mij nooit horen zeggen dat ik ‘het gemaakt heb’, never, jamais. Als ik dat gevoel wél krijg, moet ik stoppen. Want wat doe je als je het bereikt hebt, wat ‘het’ ook moge zijn? Ik heb uitdagingen nodig, mijlpalen om naartoe te leven.

»Als acteur begin je altijd opnieuw vanaf nul: alleen het laatste dat je hebt gedaan, telt. Ik ben enorm onzeker, maar ik heb die onzekerheid nodig om te kunnen presteren. (Denkt na) Ik herinner me trouwens een mooie quote: ‘Arrogantie is onzekerheid in een maatpak.’ Klopt als een bus.»

HUMO Fier zijn op een prestatie of tevreden zijn over je parcours tot dusver wil nog niet zeggen dat je een dikkenek bent.

JANSSENS «Absoluut, maar toch... Over ‘D’Ardennen’ was ik bijvoorbeeld heel tevreden, zeker voor Robin Pront, die een fantastisch regiedebuut maakte. Maar voor mezelf denk ik meteen: alright, wat is het volgende?

»Soms ben ik té kritisch voor mezelf. Ik zie wel dingen die goed zijn, maar veel vaker welke níét goed zijn.»

HUMO Je reputatie is verschoven van ‘mooie jongen’ naar één van Belgiës meest veelzijdige acteurs. Heb je sinds die erkenning iets van rust gevonden?

JANSSENS «Dat wel. Ten tijde van ‘Koning van de wereld’ of ‘Windkracht 10’ vond ik dat ik moest vechten tegen een soort hokjesdenken, en tegen mijn imago. Terwijl ik, naar mijn aanvoelen, niet eens een imago hád (lachje). Sinds ‘D’Ardennen’ is dat veranderd. Ik heb eindelijk het gevoel dat ik mij niet voortdurend moet bewijzen, dat ik genoeg mensen overtuigd heb om serieus genomen te worden als acteur.

»Tegelijk is er nog zoveel te ontdekken, heb ik nog zoveel méér dat ik wil laten zien. Voor echte trots is het veel te vroeg. Ik zit vooral in de fase van mijn leven dat ik denk: het moet nú gebeuren!»

HUMO Wat moet er nog gebeuren om jou echt trots te maken?

JANSSENS «Dat moet de toekomst uitwijzen. (Denkt na) Ik ken haar niet persoonlijk, maar ik las onlangs een uitspraak van Lize Spit. Ze zei: ‘Ik heb het toppunt van mijn carrière al bereikt.’ Ik vond dat heftig, en ik hoop voor haar dat het niet klopt. Wat moet je anders nog doen? Misschien denk ik ooit ook zo. Maar ik hoop van niet.»

LUIHEID

JANSSENS (wrijft grijnzend in zijn handen) «Aha! Als er één hoofdzonde is die bij mij past... Ik denk dat ik de kampioen ben in de discipline nietsdoen.»

HUMO Dat had ik niet in jou vermoed.

JANSSENS «Een vat vol mysteries, hè (lacht). Nee, ik hou ervan om in mijn zetel te hangen, de tv op te zetten, en à volonté docu’s en films te kijken. De hele dag lang. Dan mag de zon, na drie maanden onophoudelijke regen, nog glorieus door het wolkendek breken: het in-te-res-seert mij níét, ik blijf binnen. (Op dreef) Nietsdoen, ik vind dat het beste dat er is. Ik kijk nu al uit naar het volgende weerzien met mijn zetel.

»Bingewatchen doe ik ook. Als er een reeks uitkomt waarvan ik vermoed dat ik ze wel goed zal vinden, dan vind ik het zalig om die in één ruk uit te kijken. Twee jaar geleden... (Kijkt bedenkelijk) Goh, dit is echt wel gênant eigenlijk. Enfin, twee jaar geleden heb ik in de kerstperiode alle tien seizoenen van ‘Friends’ – 236 afleveringen in totaal – er in enkele dagen doorgejaagd. Zottere tijdverschijting zul je niet snel vinden: ik had boeken kunnen lezen of een taal kunnen leren, maar nee hoor. Achteraf schaamde ik mij, maar eerlijk? Ik vond het vooral fantástisch (brede grijns).»

HUMO Patrick is een personage zonder ambitie, op een mooie manier: een soort verpersoonlijking van onthaasting.

JANSSENS«Voor mij is ambitie wél altijd een enorme drijfveer geweest. Zeker vroeger. Als ik geen ambitie had, zou ik niet weten wat de zin van mijn leven is. Nu ja, strikt genomen hééft het leven natuurlijk geen zin: het is niet dat wij hier met een welomlijnd doel rondlopen. Maar je hebt toch iets nodig om je leven, die korte tijd die je krijgt, zin te geven? Of beter gezegd: om je bezig te houden? Want dat is uiteindelijk wat wij allemaal doen: ons hier tachtig jaar lang bézighouden. Ik haal mijn zingeving uit mijn werk.

»Ik kijk op naar Patrick omdat hij geen ambitie heeft. Hij maakt zich niet druk, alles is à l’aise, hij is gelukkig met wat hij heeft. Verlangen is hem vreemd. Hij zou goed passen in het boeddhisme, denk ik. Zelf heb ik intussen ook geléérd om content te zijn met wat ik heb.»

HUMO In het middelbaar heb jij geen modelparcours afgelegd. Had dat met luiheid te maken?

JANSSENS «Luiheid én desinteresse. Daar heb ik nu spijt van. Zo ben ik enorm geïnteresseerd in geschiedenis, maar toen ik er vroeger les over kreeg, kon mij dat allemaal geen fluit schelen. Ik zat in een klas vol foute gasten – crapuul eigenlijk – en ik was een belachelijke meeloper. Stóm dat ik toen niet meer heb nagedacht.

»Maar ik moet niet alleen mezelf de schuld geven, het had ook te maken met de leraars. Als mensen niet gepassioneerd zijn, haak ik af. Daarom voelde het zo als thuiskomen aan toen ik voor het eerst door de deur liep bij Studio Herman Teirlinck. Daar liepen wél vurige zielen rond. Tijdens de eerste les van Wannes Van de Velde had die alleen zijn gitaar mee. ‘Ga maar zitten, mannen.’ Hij begon uit te weiden over flamenco, speelde af en toe een deuntje... Wij hingen aan zijn lippen. In het middelbaar had ik graag zo’n leerkracht gehad.»

HUMO Was de middelbareschoolperiode de meest miserabele uit je leven?

JANSSENS «Miserabel in de zin dat ik op mijn 12de al wist dat ik acteur wilde worden – maar dat kon toen niet. Maar wat is miserabel? Ik ben nooit iets tekortgekomen.»

HUMO In hoeverre heb jij het uitgehangen?

JANSSENS «Bij ons in het beroeps werd er soms met beitels naar de meester gegooid. Dat heb ik nooit gedaan. Ik was geen vechtersbaas: ik scheet in mijn broek en ging altijd lopen. Maar ik had wel een grote mond als ze iets tegen mij zeiden. Dan mocht ik naar huis met een rode nota in mijn agenda, waarop ik meteen een toontje lager zong.»

HUMO Een opvallende quote uit jouw mond: ‘Ik vind het jammer dat de verplichte legerdienst is afgeschaft.’

JANSSENS «Dat heb ik lang geleden eens laten vallen toen ik een vraag kreeg over discipline. En ik denk dat het voor sommigen zou helpen om meer verantwoordelijkheid en respect voor anderen te kweken. Ik ben vooral benieuwd wat een legerdienst met mij zou gedaan hebben.

»Nu, de jeugd van tegenwoordig heeft het niet gemakkelijk, hè. Er is een grote prestatiedruk en sociale media zijn ook geen lachertje. Iedereen moet selfies nemen, likes genereren... Anders hoor je er niet bij. Zou het niet nuttig zijn om dat allemaal voor een paar weken af te pakken? Even geen internet en gsm: geen slecht idee, toch? Ik merk bij mezelf dat zo’n smartphone véél controle heeft over mijn leven.»

HUMO We scrollen naar verluidt elke dag de lengte van de Eiffeltoren.

JANSSENS «Dan kun je toch beter een seizoen van ‘Friends’ opzetten? (lacht)»

WOEDE

JANSSENS «Ik ben niet agressief, maar wel... emotioneel toegewijd (lacht). Zo kan ik in een discussie héél fel zijn en (maakt brede handgebaren) doen wat ik hier al heel de tijd zit te doen. Maar dat heeft niks met agressie te maken. Er gebeurt iets in mijn lichaam, en ik wil met hand en tand mijn punt maken. Misschien kan dat voor sommigen agressief overkomen?

»Ik ben altijd zwart of wit, niet grijs. Gelukkig heb ik intussen geleerd om rustig te blijven. Vroeger ging ik meteen in de aanval – ‘och, joenge!’ – nu luister ik eerst naar wat de ander te zeggen heeft. En wonder boven wonder: dat marcheert. Echt, vroeger zat ik direct op mijn paard, ik voelde me meteen aangevallen, ook al werd er niks over mij gezegd.»

HUMO Die onzekerheid, alweer.

JANSENS «Alléén maar die onzekerheid.»

HUMO Jouw privéleven is altijd breed uitgesmeerd geweest. Word jij daar nog steeds kwaad van?

JANSSENS «Moet ik nu een diplomatisch antwoord geven of de waarheid zeggen? (Zucht) Ik heb het daar, nog altijd, héél moeilijk mee, en ik kan het moeilijk loslaten. Ik vind het onbeleefd, respectloos en deontologisch onverantwoord. Van de meeste dingen die over mij verschijnen, ben ik zélf nog niet op de hoogte.»

HUMO Is het nog altijd even erg als vroeger?

JANSSENS «Het was een beetje geminderd, maar onlangs is het weer ontploft omdat ik een nieuwe vriendin heb. Groot nieuws, hè. Ik vraag me af: zijn dat nu echt jullie zaken? Het antwoord is meestal: ‘Je bent een BV, dat hoort erbij.’ Maar ik ben géén BV. Ik ben een acteur. Het begrip BV is jaren geleden in het leven geroepen door één of andere pipo: verschrikkelijk woord. (Schudt het hoofd) Ik kan nog duizend keer zeggen dat ik de aandacht niet fijn vind, maar de boekjes houden daar toch geen rekening mee.»

HUMO Waar ergeren mensen zich aan bij jou?

JANSSENS «Mijn koppigheid. Vroeger kon ik zomaar weglopen van een ruzie, zonder het uit te praten. Mokken doe ik ook te veel. Als iets mij niet aanstaat, dan zie je dat onmiddellijk aan mijn gezicht.»

HUMO Waar kun jij je over opwinden?

JANSSENS (denkt na) «Mannen die vrouwen mishandelen. Dat heeft met mijn verleden te maken: mijn echte vader sloeg mijn moeder. Als ik zoiets ooit zie, dán zal ik een vechtersbaas worden.»

JALOEZIE

JANSSENS «Mijn moeder is bij mijn vader weggegaan toen ik 3 was. (Stil) Ik heb mijn echte vader niet echt gekend. Als er één ding is in mijn leven waar ik enorm veel spijt van heb, dan wel dat ik hem nooit heb kunnen vragen: ‘Waarom?’ Waarom heb je nooit naar mij omgekeken, waarom heb je mij niet gecontacteerd? Dan had ik ’t misschien een plaats kunnen geven. Ik heb lang geworsteld met de afwezigheid van mijn echte vader – ook al was mijn stiefvader fantastisch. Vooral in mijn vorige relaties heeft mij dat parten gespeeld.

»Ik heb ook altijd om de foute reden kinderen gewild. Ik wilde het béter doen dan mijn echte vader, ik wilde mij bewijzen. Terwijl je natuurlijk kinderen moet maken omdat je elkaar graag ziet, en omdat je er klaar voor bent. Met mijn werk een gelijkaardig verhaal: ik ben ambitieus omdat ik wil laten zien dat ik wél iets kan maken van mijn leven.»

HUMO Kun je jaloers zijn op mensen met een lange stabiele relatie en een gezin?

JANSSENS «Absoluut.»

HUMO Eerst wilde je kinderen voor je 30ste, dan voor je 35ste...

JANSSENS (schiet in de lach) «Voor mijn 40ste zit het er ook niet direct aan te komen. Maar dat verlangen is getemperd. En als ik het zo bekijk: ik heb andere dingen in de plaats gekregen. Ik hoef nergens naar om te kijken, ik kan zomaar opdrachten aannemen in het buitenland... Voor elke deur die sluit, gaan er wel een paar andere open. (Snel) Niet dat ik geen kinderen meer wil. Ik zie gewoon dag per dag wat er komt.»

HUMO Wat versta jij verder onder jaloezie?

JANSSENS «Iets willen dat iemand anders wél heeft en jij niet. Die emotie is mij niet vreemd, maar ik hoop dat ik ze op een gezonde manier invul. Ik kan Heath Ledger zien in ‘The Dark Knight’ en denken: godverdomme, wat een acteur! Maar daar schuilt vooral bewondering in. Ik zou iemand nooit iets misgunnen.»

HUMO Je zei onlangs dat je in de liefde nogal een donkere kant hebt: gaat dat over jaloezie?

JANSENS «Dat is weer uit zijn context getrokken! Die quote ging erover dat mijn liefdesverdriet erg intens kan zijn. Er zijn mensen die dat snel van zich kunnen afschudden, maar ik dus niet. Je zet jezelf ergens voor honderd procent achter, je investeert alles om iets te doen lukken, en als het níét lukt, dan komt dat aan.

»Verder ben ik alleen maar gezond jaloers in een relatie. Gezonde jaloezie moet er zijn, vind ik.»

HEBZUCHT

JANSSENS «Geld moet rollen. Ondertussen ben ik een spaarder, omdat ik voor verbouwingen sta, maar verder denk ik dat ik erg vrijgevig ben.»

HUMO Wat is je dierbaarste bezit?

JANSSENS (blaast) «Niks, eigenlijk. Vroeger had ik gezegd: mijn dvd-collectie. Die was heilig. Maar als ik die nu zou moeten verkopen, zou ik daar geen probleem mee hebben. Weet jij waar ik nu aan denk? Aan de nieuwe messenset die ik net op de kop heb getikt: goed materiaal, en ik kook graag. Maar dat ik aan een fucking messenset denk, zegt toch veel, me dunkt (lacht).»

HUMO Waaraan geef jij het meeste geld uit?

JANSSENS «Eten. Dat mag in sterrenrestaurants zijn. Ik hou van uitgebreid tafelen. Heerlijk: ’s middags op een terras gaan zitten met lekker eten en een goed flesje. Alles erop en eraan. En dat mag gerust zeven, acht uur duren.»

GULZIGHEID

JANSSENS «Wat ik zéker ooit nog wil doen: van de oostkust naar de westkust trekken in Amerika. Niet via Route 66, wel via de bluesroute, langs Georgia, Alabama, Mississippi... Ik ben enorme fan van jazz en blues, Howlin’ Wolf en toestanden.»

HUMO Wil je nog naar Hollywood?

JANSSENS «Als voetballer wil je ook in de Champions League spelen, hè? Maar die drang is doorheen de jaren geminderd. Als ik weer eens een artikel lees – ‘Gaat Kevin Janssens het maken in het buitenland?’ – dan denk ik vooral dat jullie er meer mee bezig zijn dan ik (lachje). Ik ben méér dan tevreden met wat ik hier kan doen. En wat er bijkomt, komt erbij.»

HUMO Hoe gretig duik jij nog het uitgaansleven in?

JANSSENS «Het is meestal thuis dat het uit de hand loopt. Gezellig iets drinken met vrienden, het samen veel te laat maken... Maar nu is de zomer er en komen er allerlei verjaardagen aan, waaronder die van mezelf. En dan durf ik weleens een beentje te strekken.»

HUMO Is het niet lastig om je volledig in dat nachtleven te smijten, als je weet dat mensen je zullen herkennen?

JANSSENS «Dat is het minste van mijn zorgen. Het stoort me wél als mensen hun smartphone bovenhalen en me ongevraagd beginnen te filmen. Als er ergens goede muziek opstaat, dan ga ik hoe dan ook naar de dansvloer: wat mensen denken, kan me niet schelen – als ik dansbenen heb, dan heb ik dansbenen (lacht).»

HUMO Komen daar dan ook sloten drugs en alcohol bij kijken?

JANSSENS «Alcohol wel. Mijn favoriete drankje is Jack & Ginger, Jack Daniel’s met gemberbier. En Japanse whisky drink ik ook graag. Maar ik zuip me niet comateus. Ik heb momenten gehad in mijn jonge jaren dat ik stevig dronk, op de Studio. En in De Pallieter, hè. Nu kom ik daar minder, al moet ik opletten wat ik zeg, want ik was er vorige week nog (lacht). Ik was met een maat aan een kroegentocht begonnen. We wilden de oude cafeetjes van Antwerpen aandoen: alleen dingen die we nog nooit hadden bezocht. Vier pinten later: ‘Wij geven een vat in De Pallieter!’ Niemand van onze vrienden was er, dus die traktatie was voor vreemden. Toffe avond.»

HUMO Gulzigheid is ook passie. En dat is bij jou een sleutelwoord.

JANSSENS «Als je geen passie hebt, kom je nergens. Ik denk dat film mijn passie is omdat het een vorm van escapisme is. Als je mij vraagt wanneer ik het gelukkigst ben, dan zeg ik: tussen ‘actie’ en ‘cut’. Dan zit ik in een andere wereld. Ik moet even mezelf niet zijn, niet nadenken over m’n belastingen of wat ik straks ga eten. Ik vergeet alles.»

ONKUISHEID

JANSSENS «Ik was er be-hóór-lijk vroeg bij, moet ik zeggen. Al had ik mijn eerste echte lief pas op mijn 19de, en was er daarvoor nu ook niks gebeurd waarvan je zou denken: Kevin, jij hond! Al bij al was ik een braaf baasje.

»Mijn eerste kus herinner ik me nog goed. Ik was met een maat aan het voetballen op een pleintje in de buurt waar ook een mooi meisje woonde. Ze keek toe, en op een bepaald moment riep ik haar toe: ‘Als ik drie goals maak, dan kussen we!’ Waarop zij: ‘Oké!’ En ik weer: ‘Shit, die wil dat echt!’ (lacht) Die kus ging vooral gepaard met héél veel speeksel: het dróóp ervan af, ik leek wel een verhitte labrador. Er moest nog wat aan de techniek, euh, geschaafd worden. En toch was het héél fijn. Daarna heb ik nog wat onschuldige liefjes gehad.»

HUMO Heb je in je twenties genoten van het vrijgezellenbestaan?

JANSSENS «Na mijn eerste lange relatie ben ik op de Studio met iemand iets begonnen – dat was heftig. En na mijn 24ste heb ik het er wel van genomen, ja. Zonder verdere commentaar (lachje).»

HUMO Wat beschouw jij als onkuis?

JANSSENS «Ik zou het eigenlijk niet weten. Het is zo’n ouderwets woord.»

HUMO Ontrouw zou je nog onkuis kunnen noemen.

JANSSENS «Dat is waar. Dat dat niet door de beugel kan, is maar normaal, denk ik.»

HUMO Geloof jij nog in een levenslange stabiele relatie?

JANSSENS (twijfelt) «Ja. Maar ik heb wel geleerd dat het keihard werken is. Ik denk dat ik daarvoor een te rooskleurig beeld van de liefde had. Ik vond dat het allemaal maar vanzelf moest gaan. Dat mijn relaties mislukten, was veelal mijn schuld. Ik was te jong. Ik weet nu bijvoorbeeld dat je moet communiceren: dat was vroeger toch niet helemaal duidelijk. Je bent altijd met twee, je mag niet alleen rekening houden met jezelf.

»Daarnet kreeg ik de vraag: ‘Wat heeft de liefde jou geleerd?’ Mijn eerste reactie was: ik zit nog altijd op de schoolbanken (lachje). Blijven evolueren, dat is de boodschap.»

HUMO Wat is jouw mooiste evolutie geweest de laatste jaren?

JANSSENS «Ik hou wel van de rust die over mij is neergedaald. 2017 was een belangrijk jaar. Een goed jaar op professioneel vlak, maar verder... Stefaan Degand, één van mijn beste vrienden, verloor zijn vrouw. Niet veel later stierf een andere beste vriend, Marc Van Eeghem, aan kanker. Het was de eerste keer, buiten het verlies van mijn vader, dat iemand wegviel die dicht bij mij stond. Het was een schok die mij even héél diep naar beneden heeft getrokken, het heeft een krater van een litteken geslagen. Maar zo leer je wel relativeren. Ruzies met vrienden en lieven: vooral niet te lang bij blijven stilstaan. Wat maakt het uit?»

HUMO Een constante in dit gesprek: je bent nog dezelfde persoon als vroeger, maar milder.

JANSSENS (haalt zijn schouders op) «Men vraagt mij vaak: ‘Waar zie jij jezelf binnen vijf jaar?’ Ik heb geen glazen bol, weet ik veel. Dan vertel ik liever over de áfgelopen vijf jaar. Hoe ben ik geëvolueerd als persoon? Daar kan ik iets over zeggen, omdat ik mezelf continu analyseer. Ik heb in het verleden heel veel fouten gemaakt. Sommige fouten zelfs drie keer voor ik doorhad: hé, misschien zit ik zó in elkaar en moet ik daaraan werken.»

HUMO Kijk je meer terug omdat je bijna 40 wordt?

JANSSENS «Nee. (Mijmert) 40, zeg. Toen ik 12 was, werd mijn stiefvader – enfin, de man die ik mijn vader noem – 40. En ik had voor hem een sleutelhanger gekocht met daarop: ‘Life Begins at 40’. Terwijl ik hem, eerlijk gezegd, al een oude vent vond (lacht). En nu is het mijn beurt. Ik voel mij totaal niet oud. Ik had er deze week nog een gesprek over met Axel Daeseleire. (In vlekkeloos Axel Daeseleires) ‘Zennekik iejnenvuftig, mor vuulekik maa ni zoe. Ik vuul mij vaaventwintig!’ Een goed vooruitzicht: binnen tien jaar voel ik mij hopelijk nog net hetzelfde (lacht).

»Het grootste verschil met vroeger is louter fysiek. Als je al eens een glaasje meer drinkt, heb je langer nodig om te recupereren. Je lichaam zegt: ‘Maat, hier nemen we een dagje meer voor.’ Als het dat maar is.»

‘D’Ardennen’, zaterdag 13 augustus om 23.10 op VTM.