Kijken naar ‘Firefly Lane’ op Netflix, dat is ook je af en toe heel hard ergeren

Netflix is, in tegenstelling tot Ursula von der Leyen, Theo Francken of de redactie van ‘Telefacts Nu’, bijzonder goed aan 2021 begonnen. Na ‘Bridgerton’ en ‘Lupin’ lijkt de streamingdienst stevig op weg om een derde hit op rij te scoren, met de romantische dramareeks ‘Firefly Lane’.

Als Tully Hart samen met haar moeder, een zweverige hippie die veel meer om haar marihuanavoorraad geeft dan om haar dochter, in het idyllische Firefly Lane komt wonen, verandert niet alleen haar leven maar ook dat van Kate Mularkey, het buurmeisje van aan de overkant. De twee tieners zijn in zowat alles elkaars tegengestelden: de brutale, zelfverzekerde Tully is het gewoon om in het middelpunt van de belangstelling te staan – ‘ze was al beroemd nog voor ze beroemd was,’ zegt iemand later –, Kate is een grijze muis met een veel te grote bril en hobby’s waar enkel nerds in geïnteresseerd zijn. Ondanks die verschillen worden de twee meisjes beste vriendinnen en hun levens blijven ook na hun puberteit en schooltijd innig met elkaar verstrengeld.

Het tiendelige eerste seizoen van ‘Firefly Lane’ volgt Tully en Kate in enkele belangrijke periodes van hun vriendschap: het prille begin in de jaren 1970, hun studies aan de universiteit en hun gezamenlijke eerste stappen in de journalistiek en de media, en het heden (al is dat in dit geval dan rond 2003), waarin Tully een schatrijke en populaire presentatrice van een talkshow is, een soort kruising tussen Oprah Winfrey en Jerry Springer, en Kate zich na jarenlang voor haar gezin te hebben gezorgd opnieuw op de jobmarkt waagt en ondertussen de scheiding van haar man netjes probeert af te handelen. De reeks springt vrolijk en vaak nogal willekeurig heen en weer in de tijd, en de acteurs springen meestal gewoon mee: enkel voor de tienerversies van de hoofdpersonages zijn er andere mensen ingehuurd.

Dat ook de 20-jarigen worden gespeeld door acteurs die in werkelijkheid de 40 gepasseerd zijn, komt soms vreemd over: zelfs in de droomfabriek genaamd Hollywood zie je er niet zomaar een kwarteeuw jonger uit omdat iemand je een pruik opzet en de lens wat wazig maakt. Maar zeker de keuze om Katherine Heigl (Tully) en Sarah Clarke (Kate) zoveel mogelijk schermtijd te geven, valt te verantwoorden, want zij maken het beste van wat hen door de scenaristen van ‘Firefly Lane’ wordt aangereikt. Dat materiaal is alleen niet altijd even sterk: de personages komen nogal vlak over – zeker Kate is een heel seizoen lang weinig meer dan een vrouw die stuntelend en stamelend door het leven strompelt –, de verhalen zijn vaak voorspelbaar en ook al zit de reeks vol grote en kleine drama’s van het leven – slechte huwelijken, waardeloze jobs, onverwachte zwangerschappen, de dood van een hond... – toch zijn er weinig momenten waarop je echt geraakt wordt.

Maar Heigl en Clarke slagen erin om de niet voor de hand liggende vriendschap tussen Tully en Kate geloofwaardig te houden, en de makers zijn slim genoeg om na een paar afleveringen te verklappen dat één van de personages overlijdt, zodat je op zijn minst blijft hangen om te weten wie er precies het loodje heeft gelegd. Eigenlijk heeft ‘Firefly Lane’ wat weg van ‘Bridgerton’, maar dan zonder overdadige kostuums of de vele seksscènes: de minpunten van de reeks zijn overduidelijk, je kunt er niet naar kijken zonder je af en toe heel hard te ergeren, maar eenmaal je eraan begonnen bent, wil je het einde halen. Alleen mag het, wat succesnummers op Netflix betreft, wel iets meer zijn.