‘Kleine jongen’ op VTM2: ‘In deze tijd was André Hazes al lang en breed gecanceld’

Dit jaar zou André Hazes, Nederlands meest iconische volkszanger, 70 jaar zijn geworden. Het mocht niet zo zijn: in 2004 overleed hij op 53-jarige leeftijd. Hazes’ reputatie was gestoeld op twee dingen: de oprechte snik in zijn stem, die maakte dat je al zijn smartlappen geloofde als dieppersoonlijke bekentenissen. En, twee: zijn onverschrokken levensstijl. Met Hazes was altijd wat aan de hand. Zelden verscheen hij in beeld zonder parelend katerzweet op het voorhoofd, en als Dré niet in scheiding lag, dan lag zijn carrière wel weer eens in duigen wegens onverantwoordelijk en onbetrouwbaar gedrag. De oorzaak van dit alles: de fles.

Nu is er de vierdelige serie ‘Kleine jongen’, waarin zowel zijn weduwe Rachel als zijn zoon André Jr het verhaal van Hazes vertellen. Dat die twee meedoen, is alvast geen sinecure. De familie Hazes gaat sinds de dood van André rollebollend over straat. Dochter Roxeanne doet niet mee – en spande inmiddels een zaak aan tegen de producenten omdat zij niet zo opgezet is met het gebruik van door haar vader geschoten beelden waarop ze als jong kind poedelnaakt door het beeld loopt. Ze heeft een punt.

Het waren dit soort zaken die tijdens de uitzending van de serie in Nederland voor relletjes en aandacht zorgden. En dat heeft de reeks ook wel nodig, want we gaan eerlijk zijn: ‘Kleine jongen’ is een mager beestje. De verhalen van Rachel en Dreetje worden aangevuld met getuigenissen van oud-medewerkers en talloze coryfeeën uit de Hollandse showbizz, zoals André van Duin en een schokkend slecht ogende Ron Brandsteder. Zij vertellen allemaal hetzelfde verhaal: André was een boefje, André was een schoffie. Hij was opvliegerig en hopeloos verslaafd aan alcohol en roken, maar je vergaf hem alles: een eeuwig kind met een hart van goud. Dat zal allemaal best zo zijn voor deze mensen, maar je vraagt je toch af wat de talloze lui waar André mee gebrouilleerd raakte hierover te zeggen hebben. Nodeloos te vermelden: die komen niet aan bod. Dat maakt ‘Kleine jongen’ veel te veel een hagiografie. Het is een serie met een totale lengte van dik drie uur die nooit in diepere wateren raakt dan een gemiddelde reportage van een societyrubriek.

Valt er dan niks te smullen? Natuurlijk wel. Allereerst van de archiefbeelden en ook de homevideo’s van André. We zien Hazes nu eens uitgedost in Donald Duck-outfit, dan weer als halve Blues Brother of als mislukte figurant in ‘The Sopranos’. Wat een kleurrijk figuur was hij toch. Het geweldigst en meest tekenend is de periode waarin hij met een hilarisch geblondeerd permanentkapsel rondloopt – het is een periode van succes, maar je ziet de scheurtjes. Hazes is altijd onzeker, hij drinkt te veel, hij rookt aan de lopende band en probeert zijn prille huwelijk met Rachel ook nog te redden. Daarover gesproken: de ontboezeming in aflevering 3 van Rachel dat zij voor het eerst met Hazes de koffer indook toen zij pas 15 jaar oud was (terwijl ze fungeerde als oppas voor Hazes’ kinderen uit een ander huwelijk!) is schokkend. Tegelijk is het ook de reden waarom je kijkt: het geeft een inkijk in de bovenkamer van Hazes, een man die gewoon alles pakte wat hij wilde. Dat kun je omschrijven als een ‘eeuwig kind’. Maar ik denk ook: in deze tijd was Hazes al lang en breed keihard gecanceld.

Nee, ‘Kleine jongen’ is geen essentiële kost voor de bovengemiddeld geïnteresseerde muziekliefhebber. Anderzijds: zit een mens daar zondagavond op VTM2 op te wachten? De serie kent genoeg smeuïge beelden en lekker meebrulbare smartlappen om het kijken te rechtvaardigen. En wie echt een fenomenaal document over André Hazes wil zien, kan nog steeds terecht bij John Appels’ ‘Zij gelooft in mij’.

‘Kleine Jongen’, om 21.15 uur op VTM 2