‘Knock at the Cabin’: gaan met die Shyamalan!

Van M. Night Shyamalan, met Dave Bautista, Rupert Grint, Jonathan Groff en Ben Aldridge

HORROR Door de filmografie van M. Night Shyamalan waait een grillige wind: vlagen van briljantie (‘The Sixth Sense’, ‘Unbreakable’) worden afgewisseld met tekenen van flauwheid (‘The Last Airbender’, ‘Old’). Maar ook in zijn mindere films pakt de cineast meestal wel uit met één of twee indringende beelden. Zelfs in het door Jan en alleman (maar niet door ons!) verguisde ‘The Happening’ schemerde een tableau dat vandaag nog altijd in een donker hoekje van onze geest rondspookt: de dakwerkers die onbewogen hun dood tegemoet springen. Ook ‘Knock at the Cabin’ bevat enkele indrukwekkende beeldkaders die zijn samengesteld uit de stof waar nachtmerries van zijn gemaakt. Het probleem is alleen dat we niet in detail mogen treden vanwege een té groot spoilergevaar.

Wat we hier wél kwijt kunnen, is dat de eerste helft van ‘Knock at the Cabin’ thuishoort in wat we gemakshalve het ‘bungalow in het bos’-horrorgenre noemen. Wie ‘The Evil Dead’ of ‘Cabin Fever’ heeft gezien, weet dat een geïsoleerd vakantiehuisje de perfecte locatie vormt voor een bloederige slasherfilm: de personages (meestal een groepje onuitstaanbare studenten of een irritant gezinnetje) bevinden zich ver van de bewoonde wereld, er is geen wifi, en in de omringende pijnbossen (met de nadruk op pijn) houden zich gegarandeerd sadistische creaturen schuil. Maar de indringers in ‘Knock at the Cabin’ zijn geen normale booswichten: vooral Dave Bautista is fantastisch als de bebrilde kolos die zich tegenover zijn gijzelaars (een homokoppel en hun adoptiedochtertje) ontpopt als de beleefdste en meest altruïstische homejacker aller tijden. (‘Hallo. Mijn naam is Leonard en ik ben hier met enkele metgezellen.’)

De ware horrorfanaten zullen ontgoocheld zijn dat de indringers geen incestueuze kannibalen blijken, maar wij vonden het boeiend om te zien hoe Shyamalan, zich baserend op de bestseller van Paul Tremblay, het genre een aardige twist geeft. Zoals een Japanse puzzelkist uitschuifbare panelen bevat, zo vouwt Shyamalan zijn film met behulp van flashbacks, journaalbeelden en kleine dialoogscènes open tot een uitdagend mysterie dat teert op de angsten en de twijfels die zich de laatste jaren in onze geest hebben genesteld. De overredingskracht van wappies, het conflict tussen waanideeën en wetenschap, de doemdagklok die aftelt naar het einde der tijden: op de één of andere manier komt het allemaal aan bod in die bungalow. Zeker de ijzingwekkende scène waarin Bautista begint mee te lippen met een paniekerige nieuwslezeres deed ons beseffen dat we misschien niet naar een grootse, maar dan toch naar een deftige Shyamalan zaten te kijken.

Oké, toen we op de trein naar huis het licht ridicule einde zaten te overpeinzen, begonnen we te hikken van het lachen. Wat ons op boze blikken van onze medepassagiers kwam te staan: we waren even vergeten dat we in de stiltewagon hadden plaatsgenomen. Maar we geven het u op een van angstzweet doorweekt briefje: zolang wij in die bungalow vertoefden, konden wij een dennennaald horen vallen.

Vanaf 1 februari in de bioscoop.

Vanaf 1 februari in de bioscoop.