Jaren geleden was hij volgens amoureuze kwatongen het toonbeeld van bindingsangst, maar kijk, na een verloving en een huis verwelkomt Kobe Ilsen nu ook zijn eerste zoon met Sara. Humo sprak de presentator bij aanvang van het eerste seizoen van ‘#Weetikveel’, toen van zoonlief Magnus nog geen sprake was. De liefde voor Sara spatte daarentegen al van ons computerscherm: ‘Bij onze eerste ontmoeting wist ze niet wie ik was, dat vond ik een pluspunt.’
Origineel verschenen in Humo op 28 februari 2021
We treffen hem in een videocall met zijn dj-partner Viktor Verhulst, waarin driftig wordt gepingpongd over nieuwe remixes met 120 beats per minuut. Er moeten bevrijdingsfeesten voorbereid worden. Zijn verloofde, de bevallige ATV-journaliste Sara Vermassen (31), is op pad om kranen te kiezen voor het huis op Linkeroever dat ze samen hebben gekocht. Met de lente om de hoek trappelt hij van ongeduld om te verhuizen naar het groen, maar voorlopig heeft hij geen tijd om zich op de verbouwing te storten. Er moeten nog twee nieuwe programma’s afgewerkt en aan de man gebracht worden: ‘#weetikveel’ start volgende maandag, ‘Blind gekocht’ later dit voorjaar.
HUMO Op Radio 1 was ‘#weetikveel’ jarenlang je vakantiejob. Vanwaar kwam het idee om er een tv-versie van te maken?
KOBE ILSEN «Ik liep er al een hele tijd mee rond, omdat het zich er perfect toe leent, maar mijn lichte paniek tijdens de eerste lockdown heeft ook een rol gespeeld. Plots lag de hele tv-wereld plat. Behalve nieuws- en debatprogramma’s kon er niets meer. De jaren voordien heb ik soms naar rust gesnakt: ‘Een paar weken in de zetel liggen, bingewatchen en wat rondzwerven? Laat maar komen!’ Tot het zover was…
»Erik Van Looy heeft eens gezegd: ‘Ik vrees het moment waarop iemand ontdekt dat ik eigenlijk niks kan.’ Tijdens de lockdown viel die vrees ook mij op het lijf. Als freelancer ben ik kwetsbaar. Mijn contract loopt ooit af en dan wil ik niet het verwijt krijgen dat ik te weinig heb gepresteerd. Ik word betaald met belastinggeld en ik wil dat waard zijn. Daardoor schoot ik in maart in een kramp: ik begon als een gek te brainstormen en mijn bazen met voorstellen te bestoken. Met plezier zou ik coronaproof met een camera op pad gaan, als eenmansploeg. Toen de eerste voorstellen afketsten, werd ik nerveus. Daarna kwam gelukkig de toestemming om de pilootaflevering voor ‘#weetikveel’ te draaien.»
HUMO Die ging over vogelspotten. Was het moeilijk om, na je omzwervingen voor ‘Op één’ in het kapotgeschoten Mosul en de favela’s in Rio, met dezelfde geestdrift naar de kauw en de lepelaar te speuren?
ILSEN «Nee, ik had er zin in! Door de coronamaatregelen was met twee mensen gaan wandelen bijna het enige wat nog mocht. Die aflevering vat voor mij samen wat ‘#weetikveel’ is: een onderwerp dat iedereen kent, maar waar je weinig over weet, wordt uitgelegd door iemand die erdoor bezeten is. In dit geval was dat comedian Begijn le Bleu, die het boek ‘Fwiet! Fwiet!’ heeft geschreven.
»‘#weetikveel’ drijft op passie. Als iemand meeslepend vertelt over koffiebonen en hoe je de beste koffie zet, blijf je luisteren, zelfs al drink je geen koffie. Wij hebben afleveringen over slaap, 5G, de Senaat, het viaduct van Vilvoorde… Over 5G weet iedereen dat het snel internet is, maar hoe werkt het precies? Wat gebeurt er in je hoofd als je slaapt? En wat zijn de vijf meest voorkomende dromen? Mensen willen die dingen graag weten. Elke zomer is ‘#weetikveel’ de populairste podcast van Vlaanderen. Mensen vinden het fijn om op een barbecue te kunnen zeggen: ‘Wist jij dat je mensen met een virus kunt besmetten door een scheet te laten?’»
HUMO Is dat zo?
ILSEN «Zo is het me toch verteld. Als je besmet bent en anderen ademen je gassen in, kunnen zij ook prijs hebben. (Enthousiast) Wat weegt het meest: de tong van de blauwe vinvis of een jonge olifant?»
HUMO Toch maar de olifant.
ILSEN «De tong! Die van de vinvis weegt twee tón. Een blauwe vinvis kan even zwaar worden als een Boeing 747, en zijn penis meet 2,5 meter. Beat that, Ron Jeremy!»
HUMO De tv-versie bevat meer actie en testosteron dan het radioformat. Zo kruip je samen met Tom Boonen in een Ferrari om de snelheid van een duikende slechtvalk te benaderen.
ILSEN «Van een stukje ‘Top Gear’ is nog nooit iemand gestorven (lacht). Op tv in primetime mag er om de twee minuten iets gebeuren. Eén moet een jong en breed publiek bereiken en dat lust geen trage talkshows meer. ‘Gert Late Night’ is wél succesvol, omdat de filmpjes en rubrieken voor tempo zorgen. Ook ‘#weetikveel’ is een talkshow 2.0: wij brengen thema’s als wetenschap, geschiedenis, architectuur en psychologie op een vlotte manier tot bij de kijker. Ik weet dat intellectuelen uitslag krijgen van infotainment, maar ik vind dat een geuzennaam. Met mijn idool Luk Alloo kan ik uren over televisie discussiëren. Hij vindt dronebeelden en muziek opsmuk: ‘Het gaat om het verhaal!’ Uiteraard, maar voor mij horen die spektakelshots, grafieken, tekeningen en muziek bij moderne tv. De swipegeneratie bereik je niet met een kabbelend beekje, die wil donderende watervallen zien. Een filmpje van drie minuten is voor de meeste jongeren al te lang.»
HUMO Jullie hebben ook een boeiende aflevering over voetbalscheidsrechters gemaakt. Heeft die jou als Antwerpsupporter wat milder gestemd?
ILSEN «Nu ik hen van dichtbij heb gevolgd, besef ik hoe moeilijk hun job is. In het trainingscomplex van de Rode Duivels mocht ik meetrainen met topref Erik Lambrechts. We moesten volle bak sprinten, terwijl de physical coach in de verte een tik tegen een kegel gaf. Of net niet. Dat moest je tijdens je sprint beoordelen. Moeilijk! Na wat lobbywerk mochten we Erik ook een microfoon opspelden tijdens de match van KV Oostende tegen Antwerp. Zo konden we tonen dat een scheidsrechter geen norse dictator is, maar een sportman tussen topsporters die zijn beslissingen uitlegt en zich zelfs excuseert als hij zich heeft vergist. Ik dacht vroeger altijd: wie wil er nu door vijfduizend man uitgefloten worden? Maar die mannen houden echt van het spel. Door te fluiten kunnen ook zij tot de top van het voetbal behoren. Ik ben heel blij met die aflevering: je krijgt een unieke inkijk in een mysterieuze, afgesloten wereld.»
DURE VOGEL
HUMO Later dit voorjaar presenteer je ‘Blind gekocht’ op Play4, in navolging van Dina Tersago. Zes koppels vertrouwen hun spaargeld toe aan experts, die voor hen op huizenjacht gaan en de boel inrichten. Pas als alles klaar is, krijgen ze de sleutel.
ILSEN «Een heerlijk format! Ik was vanaf het begin een fan. Het leuke is dat wij mensen helpen die echt vastzitten. Ze vinden maar geen geschikt huis voor hun budget, waardoor hun relatie onder druk komt te staan. Ik ben zelf ook aan het verbouwen, ik weet hoe heftig dat kan zijn.»
HUMO Deed de VRT moeilijk over je samenwerking met Play4?
ILSEN «We hebben daar duidelijke afspraken over gemaakt, maar het is niet de eerste keer dat de VRT een schermgezicht uitleent, hè. Bart Peeters was al coach in ‘The Voice’, Peter Van de Veire presenteert ‘Rad van fortuin’, Philippe Geubels zit in de jury van ‘De slimste mens’… Mijn bazen hebben wel gezegd dat het programma moet stroken met wie ik ben en met de waarden van de VRT. Ik moet geloofwaardig kunnen terugkeren voor een nieuw seizoen van ‘Over eten’ of een programma voor de nieuwsdienst.»
HUMO Je contract loopt eind dit jaar af. Is die tango met Play4 een manier om je prijs op te drijven?
ILSEN «Nee, ‘Blind gekocht’ is gewoon leuk. Ik voel me kiplekker bij de VRT: ik werk er ondertussen zeventien jaar en heb pas nog een nieuwe badge gekregen.»
HUMO De VRT zit in besparingsmodus: de dure vogels moeten inleveren.
ILSEN «Ik ga die onderhandelingen niet in Humo voeren. Na de ruzies en ontslagen aan de top ben ik wel blij dat de rust is teruggekeerd. Ik heb onze nieuwe CEO Frederik Delaplace al twee keer mogen interviewen en ik denk dat hij het potentieel heeft om de Bert De Graeve van zijn generatie te worden. Bert De Graeve heeft de VRT omgeturnd van een staatsinstelling naar een nv, Frederik wil er een moderne digitale omroep van maken. De Tijd is onder hem ook van een oubollige, economische gazet geëvolueerd naar een sterk digitaal merk.»
HUMO Ontwaar jij als tv-junk nieuwe trends?
ILSEN «Fake werkt niet meer. ‘De Verhulstjes’ haalt meer dan 800.000 kijkers op Play4, omdat het authentiek is.»
HUMO Maar er gebeurt niks.
ILSEN «Het gaat om herkenbaarheid en warmte. Mensen krijgen de echte Gert Verhulst te zien, die in zijn onderbroek z’n tanden staat te poetsen, niet de plastic Gert die naast een nephond zit. Kijk naar ‘Down the Road’, Wim Lybaert met z’n bus, de programma’s van Tom Waes: dat is allemaal écht. Geen glitter en glamour meer, geen zwaar geschminkte mensen, geen rode lopers vol vedetten… Ook conflicttelevisie is weg. De wereld is geen leuke plek meer, mensen zijn de negativiteit beu. Er is te lang tv gemaakt waarbij de cameraman iemand beentje lichtte, zodat hij kon filmen hoe die op zijn bek ging. De sensationele reality-tv. Als koppels na vier weken ‘Temptation Island’ nog altijd gelukkig waren, keek er geen hond meer. Maar het is geen toeval dat de laatste twee seizoenen minder scoorden: we kijken nu liever naar ‘First Dates’ en ‘Blind getrouwd’, waarin mensen op een respectvolle manier aan een lief worden geholpen. De trash-tv met ambras en gebrul is passé. Ze hadden de nieuwe ‘Big Brother’ ook erger kunnen maken. Het is niet moeilijk om de kandidaten op de vuist te laten gaan, hoor. Geef ze veel alcohol en weinig eten, en de tent staat in brand.
»Ik vind het belangrijk dat ‘#weetikveel’ een positief programma is. Wij gaan niet op zoek naar conflicten of verontwaardiging. Ik heb het gehad met de harde wereld en met al die verhitte discussies op sociale media. Iedereen is kwáád.»
HUMO Dat heb je vorige zomer ook gevoeld, toen je samen met Viktor Verhulst als dj optrad op het trouwfeest van de broer van Conner Rousseau.
ILSEN «Amai! Via een evenementenbureau kregen wij de vraag om op een trouwparty in de Provence te gaan draaien. Een paar dagen eerder had premier Wilmès gezegd dat bijna alles weer toegelaten was. We hebben getriplecheckt of het allemaal katholiek zou verlopen, en de familie Rousseau verzekerde ons van wel. Dat feest was in de openlucht, er werd geen enkele regel overtreden. Maar toen er in het nieuws een filmpje opdook van een dansende Conner Rousseau, kwam heel rechts Vlaanderen in opstand. Volledig onterecht. Viktor en ik deelden in de klappen, ik ben echt geschrokken van die haat. Eline De Munck heeft het ook meegemaakt, na haar foto op de nieuwjaarsreceptie van Open VLD. Alsof de premier fouten tegen de afstandsregels zou maken. Die mannen zijn toch wel slimmer? Maar zelfs dat krijg je niet meer uitgelegd.»
HUMO Hoe kijk je naar de zaak-Bart De Pauw?
ILSEN «Mensen weten niet precies wat er is gebeurd, maar ze hebben wel allemaal hun mening klaar. Ze zijn ofwel 100 procent pro, ofwel vinden ze hem een gore vetzak die zo snel mogelijk aan zijn ballen moet worden opgeknoopt. Daar word je toch bang van?»
HUMO In het najaar lekten naaktfoto’s uit van Stan Van Samang, Sean Dhondt en Peter Van de Veire. Ze waren in de val gelokt door een zekere Eveline. Eerlijk: hoe bang was je?
ILSEN «Ik had dezelfde reflex als toen de hele #MeToo-sneeuwbal begon te rollen: ik heb heel kritisch naar mezelf gekeken in de spiegel en me afgevraagd: zou er van mij ook zoiets kunnen uitkomen? Heb ik ooit mensen op een foute manier benaderd of mijn ‘macht’ als bekende kop misbruikt? Ik denk van niet.»
HUMO Hebben ze ooit geprobeerd om jou zo in de val te lokken?
ILSEN «Ik krijg geregeld een mail waarin staat dat iemand beelden heeft waarop ik mezelf bevredig terwijl ik naar krolse panda’s zit te kijken. Het zou me verbazen. Eveline heeft nog honderden anderen benaderd.»
HUMO Maar ze was je type niet?
ILSEN (lacht) «Ik heb nooit foto’s van haar gezien. Ik was vooral gedegouteerd van hoe die mannen werden gelyncht, hoe mensen ervan genóten om hen de dieperik te zien ingaan. Ik heb hun een berichtje gestuurd: ‘Kop op!’
»Om al die redenen ben ik lang geleden gestopt met Twitter. Op Facebook volg ik alleen nog mensen die ik goed ken en meng ik me nooit in discussies. Vrienden die dat wel doen, zet ik op mute. Ik volg de politieke actualiteit en heb ook mijn mening, maar ik voel niet de behoefte om andersdenkenden uit te schelden of de kop in te slaan. In het huidige klimaat is dat bijna revolutionair. Mensen brullen en tweeten zichzelf de dieperik in. Het is één groot tijdverlies, waar niemand gelukkiger van wordt. Het kan niet gezond zijn om continu geconfronteerd te worden met die extreme meningen en weinig realistische schoonheidsidealen. Daarom: vogelspotten, man.»
STILTE!
HUMO Je bent ook zuinig met wat je op Instagram deelt, maar het filmpje van je verloving heb je wel gepost.
ILSEN «Dat nieuws zou vroeg of laat toch uitlekken, mogelijk met allerlei gissingen, insinuaties en roddels erbij. Vroeger stuurde je een persbericht of belde je een journalist, die de primeur kreeg, nu kan ik dat nieuws op Instagram gooien en heb ik controle over wat ik prijsgeef. Het filmpje duurde vijf minuten, maar ik heb er maar twintig seconden van gepost: je ziet mijn knieval, hoe Sara schrikt en dan ja zegt. Meer niet. Het meest intieme kwam erna: de knuffels, de tranen, het intense geluk, de monologen waarin we elkaar uitlegden waarom... Dat zou ik nooit delen.»
HUMO Hoe heb je Sara veroverd?
ILSEN «Onze eerste ontmoeting was op WeCanDance in Zeebrugge. Ze kwam een selfie vragen voor een vriendin. Ze wist niet wie ik was, dat vond ik al een pluspunt. Maar ze had een vaste relatie, dus het bleef bij een toffe babbel. Een jaar later kwam ik haar opnieuw tegen in Antwerpen, om drie uur ’s nachts. Ik was op stap geweest en was redelijk beschonken. Zij reed in een auto achter me en claxonneerde, ik liep blijkbaar in het midden van de straat (lacht). Toen kon het wel, dus heb ik haar bij me thuis uitgenodigd. Aan het eind van die eerste date was het koekenbak. Tijdens een voetbalmatch van Antwerp heb ik het officieel aangevraagd, maar eigenlijk was ik al verkocht bij onze eerste ontmoeting. Al heb ik nu ook weer niet als een pater gewacht tot ze vrij was (lacht).»
HUMO Jullie waren amper een halfjaar samen, toen de lockdown uitbrak.
ILSEN «Qua relatietest kon dat tellen! Ik had nog nooit echt met iemand samengewoond en plots waren we constant bij elkaar. Ons appartement is één grote, open ruimte: wat je ook doet, je hoort elkaar. Dat was wennen. Ik was het ook gewend om in het begin van een relatie mijn uiterste best te doen en mijn lief te overweldigen. Maar als je samenwoont en amper buiten mag, hou je dat niet vol. Je kunt een mindere dag niet meer wegstoppen. Toch zijn we daar heel goed uit gekomen.»
HUMO Een ex noemde jou enkele jaren geleden ‘de wandelende definitie van bindingsangst’. Is die nu getemd?
ILSEN «Ja, zeker? Eind dit jaar word ik 40, maar de pagina naar een nieuwe fase in mijn leven is al een tijdje omgeslagen. Het is toch niet zo vreemd dat een mens evolueert? Ik heb de voorbije tien jaar intens genoten, maar ik heb nergens spijt van. Het vrijgezellenleven is leuk, ik kan het iedereen aanraden om eens een wilde periode te beleven, maar je moet er niet te lang in blijven hangen, want het is zo vluchtig als goedkoop parfum. Ik heb me om vier uur ’s morgens in een discotheek vaak heel eenzaam gevoeld. ‘Wat sta ik hier nog te doen?’ Dan kun je nog een drankje halen en doen alsof je de strafste van de hoop bent, maar eigenlijk voel je je ellendig. Ik ken veel mensen voor wie al dat feesten een vlucht is. Maar ik ben blij dat ik die wereld uitgebreid heb verkend, zonder iemand te bedriegen of relaties kapot te maken. De laatste jaren voelde ik de nood aan rust en stabiliteit. Maar ofwel was het niet het juiste moment – door de opnames van ‘Op één’ was ik amper thuis – ofwel niet de juiste vrouw. Pas nu, met Sara, is alles in de juiste plooi gevallen.»
HUMO Ligt er veel rohypnol in jouw lade?
ILSEN «Euh, nee. Waarom?»
HUMO Je zei vroeger altijd dat je een vrouw zocht bij wie je kunt zwijgen.
ILSEN «Bij Sara volstaan twee glazen rode wijn (lacht). Serieus: als het goed zit, ontstaat zoiets vanzelf. Ik ben geen boer die zegt: ‘Vrouw, snavel dicht en laat me met rust!’ Mijn lief werkt voor ATV en is ’s avonds soms nog druk bezig met lezen of schrijven aan haar thesis journalistiek. Dan lig ik rustig voor de tv en wordt er niets gezegd. Heerlijk! Liefde is voor mij samen stil kunnen zijn, zonder dat het wringt. Zonder dat je een leegte vol moet lullen.
»Ik ben voor onze ‘#weetikveel’-aflevering over stilte in de dode kamer van de KU Leuven gekropen. Die kamer is zo aangekleed dat je er een speld kunt horen vallen. Het is er min 9 decibel, stiller dan wat een mens kan waarnemen. Ik zag niets en hoorde niets, behalve het lawaai van mijn eigen lijf: mijn hartslag, het bloed dat door mijn aderen pompte, de ruis in m’n oren. Ik heb er nog heimwee naar! Niemand had daar ooit langer dan 45 minuten in gezeten, en ik had dat record met de vingers in de neus willen breken. Maar na 20 minuten kwam de cameraploeg binnen: ik was kwáád. In mijn huis zou ik graag een stiltekamer hebben, waarin ik niet gestoord mag worden. Desnoods hang ik een rood lichtje boven de deur.
»Mensen denken dat ik een onvermoeibaar duracellkonijn ben, omdat mijn programma’s vol energie zitten en ik ook zo leef. Maar als ik thuis de deur achter me dichttrek, wil ik rust. In de auto zet ik de radio vaak af, en soms draag ik geluidswerende AirPods om me van het geruis af te schermen. Eigenlijk zou elke mens minstens één à twee uur per dag in stilte moeten doorbrengen, zeker nu, in onze superluide maatschappij, waarin we constant overprikkeld worden.»
HUMO Zes jaar geleden trok je moederziel alleen naar Death Valley om ‘de ultieme stilte’ op te zoeken.
ILSEN «Je zou dat een sleutelmoment in mijn leven kunnen noemen. Death Valley is één van de warmste en meest verlaten plekken op aarde, 300 meter onder de zeespiegel. Meer dan rotsen, bergen en woestijn is er niet, en het kan er 50 graden heet worden. Ik reed ernaartoe vanuit Las Vegas en stopte pas toen ik al twee uur geen levende ziel meer had gezien. Op een mooie plek heb ik daar urenlang op de motorkap gezeten, in de blakende zon. De eerste minuten tikte mijn motor nog na, daarna werd het oorverdovend stil. De film van mijn hele leven is daar voor mijn ogen gepasseerd en ik heb een aantal knopen doorgehakt. Toen de schemering inviel en het kleurenspektakel begon, heb ik ‘The Host of Seraphim’ van Dead Can Dance opgelegd. Filmmuziek die door merg en been gaat. Ik gaf een draai aan de volumeknop, opende de deuren en ging op het dak van mijn auto staan. Tien minuten lang. Dat was zo’n magisch moment. Ik heb er tijdens het maken van de stilteaflevering vaak aan gedacht. In die aflevering zit trouwens een pakkend interview met Kristien Bonneure. Zij heeft een boek over stilte geschreven, maar ook kanker overwonnen en haar zoon verloren. Op tv kunnen stiltes mooi en ontroerend zijn. Op de radio zijn ze verwarrend. Verboden, zelfs. Bij Radio 1 start er automatisch muziek als er zeven seconden wordt gezwegen.»
HUMO Er zijn ook mensen die te veel stilte ervaren. Wat als je het voorbije jaar nog single was geweest?
ILSEN «Dat zou heftig geweest zijn. Je zult maar een vrijgezel zijn die twee keer per week training heeft, in het weekend voetbalt, graag uitgaat en gewend is om geregeld een date te hebben. En ’s zondags uitkateren op familiebezoek. Dat is állemaal weg! Beseffen wij welke impact dat op mensen heeft? Ik snap dat al die strenge maatregelen dienen om de volksgezondheid te beschermen, maar mentale gezondheid valt daar toch ook onder? Zowel in de tv-wereld als in de muzieksector zie ik drama’s. Voor mij waren die dj-sets een leuke schnabbel, maar ik ken top-dj’s die jarenlang goed boerden, hun leningen hebben afgestemd op een mooi inkomen en nu aan de grond zitten. Van de ene dag op de andere vielen ze van vijftien boekingen per maand terug naar nul. Die gasten lopen de muren op. Muziek is hun passie en hun leven, ze kunnen niks anders. Desnoods zouden ze voor een tiende van de prijs komen draaien om bezig kunnen te zijn. Een vriend van me heeft een evenementenbureau: in die branche loopt het aantal zelfmoorden op, maar niemand spreekt erover.»
HUMO Vreet het vooruitzicht om 40 te worden aan jouw mentale welzijn?
ILSEN «Neuh! Ik ben wel blij dat ik vorig jaar geen 40 ben geworden. Dan had ik niet eens een feest kunnen geven. 40 is een leeftijd die beantwoordt aan mijn gevoel. Ik heb geleerd om met mezelf te leven. De nood om door iedereen leuk gevonden te worden is weg. Dat kost alleen maar hopen energie.»
HUMO Hoe zie je jezelf over tien jaar?
ILSEN «Aan de vooravond van mijn 50ste? Dan woon ik nog altijd in het huis dat we nu aan het verbouwen zijn en lopen er hopelijk twee kinderen rond. Ik heb altijd gedacht dat ik nooit oud zou worden. Zo heb ik altijd geleefd. Snel. Wild. Geen tijd verliezen. Nergens een minuut te lang zijn. Maar dat is aan het veranderen. Corona heeft mijn innerlijke adrenalinejunk getemperd. Ik heb genoten van mijn wandelingen met mijn buurman, Frank Raes, in de Hobokense Polder. Ook Sara heeft me naar de natuur geduwd, zij is een kind van den buiten. We hebben een huis gekocht op Linkeroever, omdat ik met mijn voeten in de klei wil staan. Ik wil vogels horen fluiten, barbecueën in een mooie tuin en mijn auto voor de deur kunnen parkeren. En als ik toch heimwee krijg naar de drukte, is het maar vijftien minuten fietsen tot in Antwerpen.
»Ik kijk wel uit naar een feestzomer. Ik mis het om met Viktor op pad te gaan. Samen in de auto. De kick van het podium. De interactie met de mensen. De euforische golven die door een publiek gaan als de beat invalt. Dat is het dichtste dat ik ooit bij het rocksterrendom zal raken. Elke man droomt er toch van om als een Dave Grohl met een vette gitaarriff de mensen uit de bol te doen gaan? Maar ik kan niet zingen en evenmin gitaar spelen. En als tv-maker beleef je niet diezelfde sensatie: je publiek is groter, maar dat zit rustig thuis voor de tv.»
HUMO Heb je blijvende inzichten overgehouden aan je reizen voor ‘Op één’?
ILSEN «Die opnames hebben twee jaar van mijn leven opgeslokt. Zoiets laat altijd sporen na. Zeker als je op plekken komt waar de menselijke ellende je in het gezicht spat. Ik draag nog altijd het armbandje dat ik in Kaapstad heb gekocht. De miserie in die sloppenwijken was zo vreselijk dat ik dacht: dit moet je voor de rest van je leven meepakken. Dat armbandje helpt me te beseffen dat ik mijn weelde nooit als een evidentie mag beschouwen.
»‘Op één’ was ook een zware bevalling: ik ben soms te hard geweest voor medewerkers. Voor ‘#weetikveel’ werk ik met dezelfde producer en cameraman. Zij zeggen dat ik milder ben geworden. Misschien had ik die les in nederigheid wel nodig.»
HUMO Was je arrogant geworden?
ILSEN «Eerder te gedreven. Te onzeker. De VRT gaf ons de kans om 32 landen te bezoeken. En hoewel we per land hoogstens vier dagen tijd hadden, kostte dat een bom geld. Daardoor stond ik retestrak: alles moest perfect zijn. ‘Komaan, iedereen op de toppen van zijn tenen!’ Door jetlags, energiedipjes, kou, hitte, honger en getuigen die niet komen opdagen, krijg je vanzelf spanningen. Ik was zelf ook niet altijd op mijn best. Nu besef ik dat de mensen rondom mij sowieso hun stinkende best doen: als zij aangeven dat het genoeg is, respecteer ik dat.»
HUMO Wat is je grootste angst?
ILSEN «Dat we in de huidige smetvrees blijven hangen. Een volledig ontsmette wereld waarin menselijke warmte iets vies wordt, we niet meer van elkaars glas drinken, niet meer knuffelen of kussen, en de andere als een potentiële verspreider van vieze ziektes blijven zien. In de eerste lockdown had je nog het applaus voor de zorgsector. Ballades op het balkon waarbij de hele buurt samen liedjes zong. Nu is het muisstil en zijn de mensen alleen nog op elkaar aan het vitten. ‘Ik wil eerst gevaccineerd worden!’ ‘Nee, ik!’ ‘Kijk, die draagt geen mondmasker! En daar mogen ze wel wat ik niet mag!’ Ik begrijp het allemaal wel. Als ik voetballers op elkaar zie springen, word ik ook kwaad. Maar ik hoop dat we al dat chagrijn snel achter ons kunnen laten. En dat we lessen trekken uit deze crisis. In maart verwoordde Dirk Draulans het treffend in ‘De afspraak’, een aflevering die ik twee keer heb bekeken: deze pandemie is het gevolg van de mens die te dicht bij de natuur komt. Het is de prijs voor onze arrogantie. Tijdens de opnames van ‘Op één’ werd me dat ook keer op keer duidelijk: we zijn met te veel, we maken alles kapot.
»Mochten we de energie die we in de vaccins hebben gestoken, nu eens aanwenden voor het klimaat en het behoud van de biodiversiteit… Dat is toch de les van deze crisis: als we écht willen en alle krachten bundelen, hebben we binnen de negen maanden wetenschappelijke oplossingen. Misschien vinden we dan ook een efficiënt middel om CO2 uit de lucht te halen of de honger uit de wereld te helpen.»
HUMO Deadline op 31 december?
ILSEN «Haha! Zou dat niet mooi zijn?»
