Krrrrrrr! Heerlijk, dat geluid als Gerard Butler in ‘Plane’ de nek van zijn tegenstander omwringt

De onbetaalbare charme van knappende nekken.

Van Jean-François Richet, met Gerard Butler, Mike Colter, Tony Goldwyn en Yoson An

Wij zaten aan een tafeltje in Frituur Smul net een XXL curryworst speciaal in een oceaan van curryketchup te verorberen toen wij ons de bedenking maakten dat het, na al die prachtige doch zwaarwichtige bioscooptoppers van de voorbije weken (‘Tár’, ‘Aftersun’, ‘Retour à Séoul’), stilaan tijd werd voor een makkelijk verteerbare en lekker leeghoofdige actiefilm. En zie: alsof hij ons vanuit het frituurvet heeft horen roepen, komt de Schotse actieheld Gerard Butler deze week vol gas de donkere zaal binnenvliegen! Whoa!

Butler speelt Brodie Torrance, de gezagvoerder van een passagiersvliegtuig dat boven de Zuid-Chinese zee krijgt af te rekenen met guur weer, diverse blikseminslagen, een stroompanne én een brandende motor. Waarna het toestel een noodlanding maakt op een eiland dat uitsluitend wordt bevolkt door – wij citeren een personage – ‘misdadigers, milities en separatisten’. Nu weten we niet hoe het tegenwoordig is gesteld met úw voorliefde voor pretentieloze actiefilmpjes, maar wij begonnen bij het horen van die pitch van pure voorpret luid grinnikend in onze handen te wrijven. En wij werden niet teleurgesteld!

De lange aanloop naar de noodlanding knettert van de spanning: terwijl Gerard zelfverzekerd in de weer is met flaps, remkleppen, stuurknuppels en voetensturen, lichten er in de cockpit meer bliksemflitsen op dan in het gemiddelde gotische horrorkasteel. Nadat het vliegtuig aan de rand van de jungle tot stilstand is gekomen, verandert Brodie zonder verpinken van een kundige piloot in een kinetische actieheld die de kunst verstaat om in een (knap gefilmd!) lijf-aan-lijfgevecht één van die langharige Aziatische misdadigers de nek te breken. Nu mag u ons gerust uitlachen, maar de luide ‘Krrrrr!’ die de soundmixer van dienst laat weerklinken op het moment dat Brodie als een soort dodelijke chiropractor de nek van zijn tegenstander omwringt, was voor ons een ontroerende throwback naar de door ons zó beminde actiecinema van de jaren 80, toen Arnold Schwarzenegger met zijn opponenten pleegde af te rekenen door hun koppen middels een snelle, stevige ruk een kwartslag te draaien. Krrrrrrr! Ook geinig: telkens als die langharige misdadigers of separatisten worden getroffen door een blauwe boon, vliegen ze onder het slaken van een luide doodsgil als stripfiguurtjes méters de lucht in. Wij konden alleen maar denken: daar vliegt de droom van het separatisme!

En nu: spoileralert! Ofschoon we tijdens de noodlanding zien hoe de rechtermotor opgaat in een fontein van vlammen, lukt het de copiloot om het vliegtuig op het eiland opnieuw helemaal vertrekkensklaar te maken. Hoe? Hou u vast aan uw popcornemmer: door één zekering te vervangen! U mag het compleet van de pot gerukt vinden, zelf zijn wij dól op dit soort hilarische absurditeiten. Het hoeft geen betoog dat het plezier in ‘Plane’ niet afkomstig is van boeiende karaktertekeningen of de diepgang van het verhaal, maar van de heerlijke oldskool actietaferelen én de verrukkelijke ernst waarmee Gerard zinnetjes declameert als: ‘Als ze de brandstoftank raken, zijn we geroosterde toast!’ Nét wat we – naast die curryworst – nodig hadden! Krrrrrr!

Vanaf 15 februari in de bioscoop.