L’Amant Double

Een staande ovulatie voor Ozon.

Na de nu al legendarische openingsscène van ‘L’amant double’ wisten wij niet goed of we een staande ovatie moesten geven, ontzet ‘Heb je van je leven!’ uitroepen of gewoon hardop grinniken. De camera trekt zich middels een goed gerichte zoom langzaam terug uit een opengesperde vagina; er volgt een lekker ouderwetse overvloeier naar een even opengesperde oogbol; en als kers op de taart rolt er vanuit de hoek van die oogbol ook nog eens een traan naar beneden! Wow, yee-ha, lieve deugd én welkom in de nieuwe erotische thriller van François Ozon!

Vagina, oog en traan behoren toe aan Chloé (Marine Vacth), een jongedame die om onverklaarbare redenen kampt met felle buikpijnen en op aanraden van haar gynaecoloog, die meent dat de oorzaak tussen haar oren zit, in behandeling gaat bij psychiater Paul Meyer (Jérémie Renier). Al na enkele sessies krijgen Paul en Chloé gevoelens die, zoals Paul het professioneel uitdrukt, ‘onverenigbaar zijn met de therapie’, wat concreet wil zeggen: ze krijgen het te pakken voor elkaar. Het mysterie vangt aan wanneer Chloé vanuit de tram een man opmerkt die als twee druppels op haar geliefde lijkt: l’amant double...

En zo glijden we een hoogst merkwaardige driehoeksverhouding binnen: iemand roept met een demonisch glimlachje dat het tijd voor de praktijk is; kleren worden brutaal van lijven gerukt; en er gebeurt iets indringends met een voorbinddildo. Nu denkt u misschien dat ‘L’amant double’ een vol gratuite seksscènes stekende softskinflick is van een cineast die een stevig potje zit te provoceren, maar neen: de hoog oplaaiende minnekoorts vloeit perfect logisch voort uit de verwrongen geestestoestand waarin Chloé zich bevindt, en zelfs het voorbinddildomoment maakt heel organisch deel uit van de manipulatieve machtsspelletjes die de drie hoofdpersonages met elkaar spelen.

De plot is gebaseerd op een roman van Joyce Carol Oates, maar ook de geest van Hitchcock is zichtbaar: de vreemde intrige met de dubbelganger doet een beetje denken aan de krankzinnig makende liefdesobsessie van Scottie (James Stewart) voor Madeleine (Kim Novak) in ‘Vertigo’. Daarnaast maken we ook een uitstapje naar het lillende domein van de body horror, het genre dat beroemd werd gemaakt door David Cronenberg: zo is er sprake van mutaties en vergroeiingen en zijn we zelfs getuige van een – we verzinnen niets – siamesetweelingshapeshifterseksscène! Viel uit zijn vorige film ‘Frantz’ al af te leiden dat Ozon, na enkele mindere jaren, stilaan naar zijn beste vorm aan het toegroeien was, dan zit hij met ‘L’amant double’ weer helemaal in de zone.

Met voelbaar plezier speelt de cineast met zooms, fade-to-blacks, split screens en een opnieuw naar Hitchcock knipogend shot van een trappenhal. Op ons hadden die geweldig mooi gebruikte techniekjes alvast het gewenste effect: ze verlenen de film niet alleen een fraaie look, maar trekken je ook mee in een droomtoestand. En u vond Michael Fassbender al indrukwekkend in zijn dubbelrol in ‘Alien: Covenant’? Wacht tot u Renier ziet schitteren in ‘L’amant double’, en let daarbij vooral eens op zijn demonische slurpgeluidje in het restaurant. En dan hebben we nog niets verteld over het magistrale, rinkelende eindshot! Applaus!