La fille inconnue (★★★☆☆)

De stethoscoop van de gebroeders Dardenne.

Compleet irrelevante vaststelling: hoe ouder de gebroeders Dardenne worden (Luc is 62, Jean-Pierre 65), hoe knapper hun actrices. Na Cécile de France (‘Le gamin au vélo’) en Marion Cotillard (‘Deux jours, une nuit’) hebben ze met de Française Adèle Haenel in ieder geval opnieuw een dotje in de hoofdrol gecast. Ze speelt een jonge vrouwelijke dokter die – omdat het al laat is en ze een beetje vermoeid is – de deur van haar kabinet voor een hulpbehoevende vrouw gesloten houdt. Het hoeft geen betoog dat dit één van de vele scènes is waarin de gebroeders hun stethoscoop op de stugge borstkas van de bikkelhard geworden samenleving houden. Wanneer de vrouw de volgende dag dood wordt teruggevonden, onderneemt de zich schuldig voelende dokter als een soort Luikse Sarah Lund een speurtocht naar haar identiteit én die van haar moordenaar. De Dardennes hebben met ‘La fille inconnue’ opnieuw een aangrijpende, sterk vertolkte vertelling afgeleverd, en op boodschapperigheid zult u hen nog steeds niet kunnen betrappen. Maar toch beginnen hun kronieken een minieme vorm van slijtage te vertonen. Misschien moeten ze, voor hun films te veel op anekdotische aquarellen uit Seraing beginnen te lijken, toch eens overwegen om uit hun vertrouwde biotoop te breken, en in Palestina die film over Jezus Christus te gaan draaien die ze enkele jaren geleden in hun hoofd hadden (bijvoorbeeld met Jérémie Renier als Jezus en Olivier Gourmet als Pontius Pilatus). Volgens ons staan de Dardennes op een scharnierpunt.