televisie★☆☆☆☆
‘La Révolution’ op Netflix is een zich amechtig voortslepend horrordrama dat geen schrik aanjaagt
Een alternatieve geschiedenis van de Franse Revolutie, met zombies en mysterieuze virussen: dat is het idee achter ‘La Révolution’, een nieuwe, veelbekeken Franse horrorserie op Netflix. Het resultaat is even bloederig als de echte opstand, maar ook even pijnlijk als die keer dat Yves Leterme werd gevraagd om de Brabançonne te zingen en de ex-premier begon met ‘Allons enfants de la patrie’.
‘De geschiedenis is een verzameling leugens waarover iedereen het eens is.’ Met dat citaat van Napoleon Bonaparte, dat ongetwijfeld ook in een gouden kader boven het bed van Donald Trump hangt, opent ‘La Révolution’ zijn eerste seizoen van acht afleveringen. Volgens de makers vertelt de officiële versie van de Franse Revolutie die we allemaal op school hebben geleerd – hoe de arme bevolking, uitgeput door honger en onrechtvaardige belastingen, in opstand kwam tegen koning Lodewijk XVI – hoogstens de helft van het verhaal. In werkelijkheid begon alles niet op 14 juli 1789 met de bestorming van de Bastille in Parijs, maar twee jaar eerder op het platteland in de buurt van de Franse hoofdstad, met de verdwijning van en gruwelijke moord op Rebecca, een 16-jarig meisje van lage komaf.
Als dokter Joseph Guillotin – die later zijn naam zou geven aan de constructie die zovele Fransen het hoofd kostte – een lijkschouwing op het lichaam van Rebecca uitvoert, ontdekt hij dat de Afrikaanse man die op zijn executie zit te wachten, niet de dader kan zijn. Gaandeweg legt hij een complot bloot dat vertakkingen heeft tot in het paleis van Versailles, waarbij edellieden een soort virus krijgen ingespoten dat hun bloed blauw maakt en hen verandert in een zombie die belust is op het vlees van arme mensen, liefst minderjarige meisjes. De enige manier om de monsters van adel te stoppen, is door hen te onthoofden: de serie trapt ook af met een scène die zich in 1789 afspeelt, waarin een man met één haal van zijn hoofd wordt gescheiden en het blauwe bloed in het rond spuit. Zijn lijk en het met rood bloed doordrenkte lichaam van een slachtoffer vormen daarna in de besneeuwde tuin van Versailles samen de Franse vlag.
Blauw bloed, edelmannen die het gepeupel letterlijk willen opeten, Franse vlaggen in de sneeuw: ‘La Révolution’ is ongeveer even subtiel als het Instagramaccount van Conner Rousseau. Dat hoeft geen bezwaar te zijn, want van een serie waarin af en toe een ledemaat wordt afgehakt en mensen met een spuitje opnieuw tot leven worden gewekt, verwacht je geen diepzinnig traktaat over de socio-economische verhoudingen in het 18de-eeuwse Frankrijk. Ergerlijker is dat het hele eerste seizoen van ‘La Révolution’ aanvoelt als een erg trage proloog, een bijna acht uur durende aanloop naar een climax die er pas in de tweede reeks, als die gemaakt mag worden, zal komen. Dat geldt natuurlijk ook voor zowat elk seizoen van ‘Game of Thrones’ maar daar kreeg je tenminste interessante personages en werd alles vakkundig verteld. In ‘La Révolution’ loopt allerminst een Tyrion Lannister of een Jon Snow rond, wordt het na een paar afleveringen eerder onbegrijpelijk dan spannend en slagen de scenaristen er nooit in om echt je aandacht vast te houden: ik had elke onthoofding uit deze reeks en alle andere gruwel met plezier ingeruild voor één scène met dezelfde impact als die waarin Ned Stark zijn kop verliest.
‘La Révolution' is kortom een zich amechtig voortslepend horrordrama, dat noch schrik aanjaagt, noch iets interessants te vertellen heeft over de Franse geschiedenis, en dus zeker niet de jour de gloire die de makers in gedachten hadden.
