Lang geleden dat een serie het tienerleven kon vatten zoals ‘Never Have I Ever’ dat doet

De titel van ‘Never Have I Ever’ verwijst naar het drankspelletje dat onlangs ook in ‘De mol’ opdook, toen de kandidaten een aantal mogelijke zonden voorgeschoteld kregen en Alina een hoeveelheid ouzo naar binnen moest kappen waarvan Keith Richards zou zeggen: ‘Rustig aan meisje, laat nog iets voor de anderen over’.

Voor de rest speelt alcohol niet echt een rol in deze nieuwe Netflix-reeks, een erg charmante komedie waarin een jong Amerikaans meisje van Indiase afkomst haar weg zoekt in het hormonale doolhof van de puberteit. Devi Vishwakumar - laat ik haar vanaf nu gewoon Devi noemen - is vijftien wanneer haar vader aan een hartaanval bezwijkt en zij door het verdriet alle gevoel in haar benen verliest. Enkele maanden later komt ze oog in oog met de knapste jongen van haar school, Paxton Hall-Yoshida, en vergeet ze op miraculeuze wijze dat ze in een rolstoel zit. Als Devi daarna hoort dat de bijnaam ‘U.N.’ voor haar en haar vriendinnen geen verwijzing is naar de multiculturele samenstelling van het groepje, zoals ze altijd dacht, maar een afkorting van ‘Unfuckable Nerds’, neemt ze een besluit: ze zal zich aanbieden aan Paxton en zo niet alleen haar maagdelijkheid verliezen maar ook haar status op school opkrikken.

Als u het tot hiertoe al vreemd vond: de commentaarstem in ‘Never Have I Ever’, die alle verwikkelingen in Devi’s leven voorziet van enige duiding, is die van John McEnroe, tennislegende, drievoudig Wimbledon-winnaar en schrik van elke ‘umpire’ die het aandurfde om een beslissing in zijn nadeel te nemen. Dat is raar, alsof je Theo Francken zou vragen om een documentaire van de Brusselse Fietsersbond in te spreken, tot je begint te kijken en het na drie minuten de logica zelve is. En dat geldt voor ‘Never Have I Ever’ in zijn geheel: zelfs als de serie op het eerste gezicht niets voor jou lijkt, bijvoorbeeld omdat de meeste belangrijke personages tieners zijn, duurt het slechts een halve aflevering voor je overstag gaat.

‘Never Have I Ever’ heeft het warm water niet opnieuw uitgevonden: de nerd die populair wil zijn, de knappe jongen met het gouden hart, de bolleboos die geen concurrentie duldt, ze zijn in elke ‘high school comedy’ terug te vinden. Maar door de manier waarop Devi, een soort Fleabag in pocketformaat, Paxton Hall-Yoshida of überstreber Ben Gross neergezet en uitgediept worden, komen ze toch nieuw en fris over. Ook dankzij het decor van de Indiaas-Amerikaanse gemeenschap in de VS, een exotische wereld die heel wat grappige momenten oplevert, zonder dat het ooit goedkoop lijkt. Dat is de verdienste van Mindy Kaling, bij ons vooral bekend van ‘The Office US’, die de reeks mee bedacht en voor de scenario’s putte uit haar eigen jeugd: haar ouders verhuisden uit India naar de VS toen haar moeder zwanger was en ze groeide net als Devi op tussen twee culturen.

Net wanneer ‘Never Have I Ever’ iets te veel uit de vergaarbak clichés dreigt te grijpen, slaat de reeks bovendien een donkerder weg in, een waarin het verdriet van Devi, maar ook van de mensen om haar heen, een grotere rol krijgt. Hoezeer zij de tijd bij haar therapeute ook gebruikt om over typische tienerproblemen te praten, gaandeweg wordt duidelijk dat Devi’s keuzes en acties allemaal voortkomen uit het gemis, de leegte die de dood van haar vader achterliet. Een en ander leidt tot een bijzonder mooie, emotionele finale, die niet enkel zo ontroerend is vanwege Devi’s tragische verlies maar ook en vooral omdat de personages zich eerst negen afleveringen lang een weg naar je hart hebben kunnen banen en je hun problemen belangrijk bent gaan vinden.

Weinig werelden vormen zo vaak het decor voor een tv-serie als een ‘high school’: op Netflix is ‘Never Have I Ever’ dit jaar alleen al, na ‘I am not okay with this’ en het tweede seizoen van ‘Sex Education’, de derde titel die het tienerleven op tegelijk komische als dramatische wijze probeert vast te leggen. Maar ik heb alvast in tijden geen reeks meer gezien die daar op zo’n intelligente, grappige en gevoelige manier in geslaagd is. Schol!