Leven na de dood is geen uitsluitend Limburgse aangelegenheid, blijkt uit de nieuwe reeks van ‘Beau Séjour’

Een hele poos geleden konden we in ‘Beau Séjour’ zien hoe Kato, die sprekend op Lynn van Royen leek, zelfs na haar vroegtijdige verscheiden nog rondwaarde op aarde, in een wanhopige speurtocht naar haar eigen moordenaar. Kato werd bijgestaan door een handjevol levende naasten: de enigen die haar onstoffelijke, iele samenstelling - ik mijd het woord ‘geest’ - nog konden horen en zien. Alsof ze er nog was, en toch ook niet. Een nog erg landelijke lob van Limburg deed daarbij dienst als decor, alsof die provincie van hogerhand en godswege uitgekozen was om als aardse wachtkamer van het hiernamaals te fungeren.

Eventueel leven na de dood is nochtans geen uitsluitend Limburgse aangelegenheid, zo bleek in de nieuwste jaargang van ‘Beau Séjour’. Deze keer bevonden we ons immers aan de Belgische kust, en maakten we bij nachte en op tumultueuze wijze kennis met Maurice, vertolkt door Gene Bervoets, die zich als schipbreukeling in spé aan boord bevond van een door vijandig schuimende baren gegeselde en geheel stuurloze pleziervaart waar op het eerste gezicht alle lol al even vanaf was. In de ochtend spoelde Maurice verfomfaaid maar levend aan op het strand. Althans: zo ervaarde hìj het, want volgens de officiële versie van de feiten was hij om het leven gekomen door verhanging aan de mast van zijn zeilschip. Maurice had een verleden als marineofficier: hij kende vast iets van knopen.

De schuit waarop Maurice zijn einde vond, droeg de naam ‘Beau Séjour’. Het betrof meer een knipoog richting het hotel uit het origineel dan dat er één of ander kosmisch verband achter gezocht moest worden, denk ik, al kan ik me natuurlijk vergissen. Als er iets moet blijken uit deze reeks, dan wel dat er meer beweegt tussen hemel en aarde dan dat er door de gemiddelde Limburger of West-Vlaming waar te nemen valt. Gene Bervoets, op zijn beurt gewoon van Antwerpen, kan ervan meespreken: bij een benauwend werkongeval tijdens de opnames wisselde hij ook echt bijna het tijdelijke voor het eeuwige. Laat niemand beweren dat method acting in Vlaanderen geen voet aan grond gekregen heeft.

In tegenstelling tot bij Kato leek het nu minder lang te duren eer Maurice de specifieke eigenheden van zijn situatie doorhad. Als kijker werd je dan ook geacht nog levendige herinneringen te hebben aan het vorige seizoen, met inbegrip van de spelregels die van kracht zijn ingeval iemand na de dood blijft rondhangen. Waar Kato evenwel gemist werd door haar nabestaanden, leek niemand écht rouwig om het lot van Maurice, wiens stoffelijk overschot zelfs op de snijtafel nog verwenst werd door zijn volwassen kinderen. Er was zijdelings sprake van een afwezigheid van zeven jaar, en een veroordeling bij verstek voor feiten die ons nog onthouden werden, maar die straks ongetwijfeld zullen blijken bijgedragen te hebben tot zijn dood. Dat er tussen beide seizoenen van ‘Beau Séjour’ gekozen was voor een cesuur, boven een uitbreiding, was ongetwijfeld de meest omstandige van alle opties, maar afgaand op de eerste aflevering leek het me in alle opzichten de juiste.