‘Life on the Edge’: we zien Louis Theroux liever optrekken met neonazi’s en pornosterren dan erover vertellen

De programma’s en documentaires van Louis Theroux zijn doorgaans goed genoeg. Een met licht moralisme aan elkaar geprate compilatie maakt ze niet per se beter.

‘Louis and the Nazi’s’, ‘A Place for Paedophiles’, ‘Louis and the Brothel’: de titels van Louis Therouxs documentaires laten meestal weinig aan de verbeelding over, maar met ‘Life on the Edge’ koos de Brits-Amerikaanse documentairemaker die van gespeelde naïviteit zijn handelskenmerk maakte uitzonderlijk een ietwat misleidende titel. De vierdelige reeks waarin de winnaar van twee BAFTA Awards terugblikt op zijn allereerste documentaires had net zo goed ‘Louis rommelt wat in oude archiefdozen’ kunnen heten.

Ook gevierde documentaristen zitten tijdens de coronacrisis gewoon thuis, en als die gevierde documentaristen dan ook nog net 50 jaar oud zijn geworden, dan willen ze op zolder nog weleens het stof van hun knipselmappen blazen om te zien wat ze de afgelopen jaren zoal gepresteerd hebben. Voor Louis Theroux betekent dat onder andere nostalgisch terugdenken aan die keren dat hij op aliens jagende gekkies, pornosterren of een fascistisch tienerpopduo bezocht.

Altijd fijn om de fragmenten terug te zien waarin Theroux een neonazi vriendelijk vraagt of hij ook nog binnen zou mogen als hij een Jood was, of die waarin hij bij een heroïnejunkie met een spuit in haar arm informeert naar de kwaliteit van het zopas geïnjecteerde materiaal. Minder fijn zijn de scènes waarin Theroux, terwijl hij thuis zijn kroost van ovenfrietjes met erwtjes voorziet, de fragmenten aan elkaar praat. Wanneer hij bekent dat hij het soms ook gewoon grappig vond om de meest zonderlinge figuren voor zijn lens te halen, worden de ‘bompa vertelt’-momenten nog even interessant, maar al te vaak slooft Theroux zich uit in het verzinnen van pseudosociologische verklaringen voor zijn fascinatie met controversiële onderwerpen.

Het zal niet verbazen dat een tv-maker die het vooral moet hebben van zijn ontwapenende aanwezigheid niet uitblinkt in videogesprekken. De momenten waarop Theroux enkele voormalige geïnterviewden via Skype of Zoom opnieuw opzoekt, leveren dan ook zelden beklijvende televisie op. Het contrast met de oorspronkelijke segmenten kon niet groter zijn. Dat die meer dan twintig jaar later nog overeind blijven, is het enige dat ‘Life on the Edge’ het bekijken waard maakt.

Wie graag het beste van Louis Theroux opnieuw wil zien, laat deze best of beter stilletjes aan zich voorbijgaan. Het originele materiaal is niet zo heel moeilijk te vinden.