‘Light of My Life’: ‘Een herkenbaar einde-van-de-wereldsfeertje’

Vrouwen, wat zou de wereld zijn zonder jullie?

Van Casey Affleck, met Casey Affleck, Anna Pniowsky, Tom Bower en Elisabeth Moss

Ontsteek de vreugdevuren: volgende week zwaaien de poorten van de filmpaleizen weer open! En hoewel we het de voorbije weken erg leuk vonden om in onze living ondergedompeld te zitten in de wonderlijke wereld van video on demand, weten wij nu al dat de heropening van de bioscopen zal voelen als thuiskomen: éíndelijk gaan we ons weer kunnen wentelen in het magische schijnsel van de reuzegrote toverschermen! Maar eerst vragen wij hier nog even uw aandacht voor enkele verse VOD-releases, waarbij het ergens wel passend is dat we de cinemalockdown afsluiten met een nagelnieuwe film over... een pandemie!

In ‘Light of My Life’, na de mockumentary ‘I’m Still Here’ (2010) de eerste echte fictiefilm van Casey Affleck, heeft een mysterieuze ziekte, De Plaag geheten, de vrouwelijke bevolking bijna helemaal van de aarde weggeveegd. Drama. In de droeve wereld die overblijft, volgen we een papa (rol van Affleck himself) die voor de overlevenden van De Plaag, allemaal mannen, verborgen tracht te houden dat zijn in jongenskleren gehulde kind een meisje is - want in een wereld zonder vrouwen zijn de schaars overgebleven meisjes uiteraard gegeerd wild.

Nu vallen er wel wat parallellen te trekken tussen ‘Light of My Life’ en ‘The Road’, waarin Viggo Mortensen samen met zijn zoontje door een troosteloos landschap trekt, maar zo duister en zo wreed als die Cormac McCarthy-verfilming wordt ‘Light of My Life’ nooit. En hoewel deze film net als ‘The Road’ thuishoort in het genre van de postapocalyptische sciencefictionfilm, bevat het verhaal weinig sciencefiction: het idee dat onze planeet kan worden getroffen door een gruwelijke pandemie, lijkt sinds kort niet meer zo vergezocht.

Affleck weet anders wel hoe hij een drukkende postapocalyptische dreiging moet oproepen. Een oude man die plots tussen het kreupelhout in de regen staat, een silhouet voor een vensterraam, het touw met de lege soepblikken - een primitief maar doeltreffend alarmsysteem - waarmee de papa iedere avond een perimeter rond de tent afspant: meer heeft Affleck niet nodig om een beknellend einde-van-de-wereldsfeertje te scheppen. Het kloppende hart van 'Light of My Life' is evenwel niet de actie, maar - zoals de titel al aangeeft - de prachtig vertolkte relatie tussen de vader en zijn dochter. Affleck trekt veel tijd uit voor lange dialoogscènes waarin de vader zijn dochter iets tracht bij te brengen over het verschil tussen moraal en ethiek, of - in de allermooiste scène - over de maandstonden die ze weldra zal krijgen.

Nu schuilt er best wel wat ironie in het feit dat uitgerekend Affleck, hij die op de set van ‘I’m Still Here’ werd beschuldigd van seksueel wangedrag, komt aanzetten met een film die in essentie kan worden beschouwd als een eerbetoon aan het vrouwelijke geslacht én als een striemende kritiek op het op brutaal geweld gerichte mannendom. Geen idee of Affleck zijn leven inmiddels heeft gebeterd, maar met het sfeervolle ‘Light of My Life’ bewijst hij - ondanks de magerte van de plot - in ieder geval dat er een prima cineast in hem schuilt.

Beschikbaar via Proximus, Telenet, Google Play en iTunes.