‘Line of Duty’ (VRTNU): een retespannend misdaaddrama dat je vijf uur lang bij je nekvel grijpt

Van de schrijver van ‘Bodyguard’: een actiethriller waarin er meer lijken uit de kast vallen dan bij KV Oostende na het vertrek en bij RSCA Anderlecht sinds de komst van Marc Coucke samen.

Nadat een grote antiterreuroperatie eindigde met de dood van een onschuldige man, weigert politieagent Steve Arnott om de waarheid en de onkunde van zijn chefs netjes toe te dekken. Zijn eerlijkheid levert hem de woede van zijn oversten en zijn collega’s op, maar ook een transfer richting AC-12, de afdeling van de Britse politie die corruptie in de eigen rangen bestrijdt. Van zijn baas daar, Ted Hastings, krijgt hij meteen een mooie prooi toegeworpen: Tony Gates, die net is uitgeroepen tot ‘politieman van het jaar’ maar er door Hastings al langer van verdacht wordt dat hij zijn succescijfers kunstmatig opsmukt, ‘laddering’ in het jargon. Geen eenvoudige eerste klus, want door zijn heldenstatus binnen het korps is Gates zo goed als onaantastbaar; zoals hij Arnott bij een eerste gesprek toebijt: ‘You take a shot at the king, make sure you kill him, son.’

Wie bij die quote moest denken aan Omars beroemde uitspraak in ‘The Wire’ - ‘You come at the king, you best not miss’ - heeft geen ongelijk. Jed Mercurio, bedenker en schrijver van ‘Line of Duty’, is een grote fan van David Simons misdaadepos en de invloed van die reeks hier valt niet te miskennen. Er is de aandacht voor de institutionele problemen bij de Britse politie, waar iedereen, van hoog tot laag, enkel denkt aan de cijfers, en niet aan de problemen van de burger. Gewone straatagenten kijken liever weg als er een misdaad gebeurt, omdat ze het papierwerk niet willen doen, hun oversten schuiven moeilijke dossiers naar elkaar door uit vrees dat de tabel met onopgeloste zaken te vol raakt. Ook Moss Heath, de fictieve wijk waar een deel van het seizoen zich afspeelt, had met zijn verloederde huizen en grasperken die het decor zijn voor schimmige drugstransacties, net zo goed in Baltimore kunnen liggen, als de dealers en hun minderjarige hulpjes tenminste niet met een cockney-accent zouden spreken.

Terwijl in ‘The Wire’ de institutionele problemen de kern van het verhaal vormden, verdwijnen die in ‘Line of Duty’ al snel naar de achtergrond. Vlak voor Arnott en AC-12 kwamen aankloppen bij Gates had de minnares van de gelauwerde politieagent vluchtmisdrijf gepleegd. Om dat te verdoezelen en daarna zijn eigen misstappen te verbergen, werkt Gates zichzelf dieper en dieper in de nesten, ook omdat zijn minnares minder koosjer was dan hij zelf altijd dacht. De ‘laddering’ komt in het verdere verloop nauwelijks nog ter sprake en eigenlijk wordt Gates, ironisch genoeg, pas echt corrupt omdat hij de hete adem van AC-12 in zijn nek voelt; iets wat Arnott aan het einde van deze vijf afleveringen, na een hoop onvoorziene plotwendingen en cliffhangers, ook langzaam begint te dagen.

‘Line of Duty’ dateert al van 2012 en telt ondertussen vijf seizoenen; dat de reeks nu alsnog de oversteek maakt, zal mede te danken zijn aan het succes van Mercurio’s andere hitserie: ‘Bodyguard’, dat in 2019 op Netflix kwam en de hele wereld veroverde. Beide reeksen hebben hetzelfde zwakke punt: net zoals in ‘Bodyguard’ de ‘war on terror’ enkel diende als opstapje naar een razende thrillerserie, zet ‘Line of Duty’ vooral in op actie; de meer diepgravende thema’s - de systeemfouten bij de politie en het leven in de achtergestelde wijken - zijn veroordeeld tot de nevenplots, waardoor die personages en verhalen minder uit de verf komen. Maar wie ‘Bodyguard’ - veelal in één ruk - uitgekeken heeft, weet dat Mercurio de spanning meesterlijk kan opbouwen en dat je makkelijk door zijn fouten heen kijkt, als je in de plaats een retespannend misdaaddrama krijgt, dat je vijf uur lang bij je nekvel grijpt.