‘Little Women’ ontsnapt dankzij frisse dialogen aan overmatige toneelmatigheid

Hadden wij maar naar tante March geluisterd!

Van Greta Gerwig, met Saoirse Ronan, Florence Pugh, Emma Watson en Meryl Streep

Fans van 19de-eeuwse capuchons, van sierlijk geknoopte dassen, van amoureuze ontboezemingen bij kaarslicht én van Timothée Chalamet mogen zich vanaf deze week per rijtuig naar de bioscoop begeven voor 'Little Women', de nieuwe film van Greta Gerwig. Over de collectieve euforie rond Gerwigs 'Lady Bird' uit 2017 hadden wij indertijd eerder gemengde gevoelens. Een mooie coming-of-agefilm, daar niet van, maar wij zaten met enige verbaasde geamuseerdheid te kijken naar het ietwat overdreven trompetgeschal waarmee Gerwig door sommige filmcritici op het schild werd gehesen als het nieuwe feministische supertalent.

De toekomst zal uitwijzen of Gerwig effectief de voorloopster is van een nieuwe golf van getalenteerde vrouwelijke cineasten, maar één ding is zeker: met haar verfilming van de roman van Louisa May Alcott zet ze als regisseuse een stap vooruit. Geheel overeenkomstig de spirit van het #MeToo-tijdperk, steekt ze in vergelijking met de oudere verfilmingen iets bewuster de draak met de vrouwonvriendelijke mores uit de 19de eeuw, zoals in die scène waarin een uitgever (Tracy Letts) would-beschrijfster Jo March (Saoirse Ronan) een handige tip geeft: 'Als het hoofdpersonage een vrouw is, zorg er dan voor dat ze op het einde gehuwd is. Of dood.'

Het siert Gerwig evenwel dat ze de female power in haar versie niet té hoog laat oplaaien (dat zou anachronistisch hebben aangevoeld), maar dat ze vooral inzoomt op de half tedere, half giftige dynamiek tussen de zusjes March. Wij leefden vooral mee met Jo, die worstelt met een knoert van een dilemma: moet ze in het huwelijk treden of gehoorzamen aan haar ambitie? Tante March (Meryl Streep) weet het wel: wil je rijk worden, dan kun je maar beter rijk trouwen. Genoteerd!

Dankzij de frisse dialogen ontsnapt 'Little Women' aan de overmatige toneelmatigheid die met de vorige verfilmingen gepaard gaat, maar soms bezondigt Gerwig zich wel aan overbodige tierlantijntjes, zoals de slowmotioneffectjes die de film een eigentijdse look moeten geven. O ja: de fans van Hermelien zullen nu wel een donkere toverspreuk op ons afschieten, maar in 'Little Women' komt opnieuw pijnlijk aan het licht dat het bereik van Emma Watson als actrice eerder beperkt is. En wat Chalamet betreft, die hier de dronken dandy mag uithangen: zagen we op de bovenlip van de beautiful boy een eerste snorhaar, of ging het slechts om de flinterdunne schaduw van een twijgje?