Lizzo heeft het leven voor een goede documentaire, helaas is ‘Love, Lizzo’ geen goede documentaire

Melissa ‘Lizzo’ Jefferson verloor haar vader op haar zestiende, sliep als blutte beginner in haar aftandse Subaru, heeft nu drie Grammy’s op haar kast en als ze één keer met haar kont schudt, heeft ze meer voor haar zwarte medemens betekend dan vijftig mensenrechteninstituten bij elkaar. Lizzo heeft het leven voor een goede documentaire, alleen is ‘Love, Lizzo’ niet zo’n goede documentaire.

Dat is vroeg, zal de onwetende zeggen, een documentaire over Lizzo na amper twee platen? Fout: de zangeres bracht voor ‘Cuz I Love You’ (2019) en ‘Special’ (2022) nog twee platen uit die Europa amper bereikten, ‘Lizzobangers’ (2013) en ‘Big Grrrl Small World’ (2015). Daarvoor speelde ze bij groepjes Lizzo & the Larva Ink en the Chalice en daarvóór zat ze dus in die Subaru van awardshows te dromen, nadat ze een tijdje op het conservatorium zat om professioneel fluitiste te worden.

Die lange, hobbelige weg naar het succes maakt het voor de makers van ‘Love, Lizzo’ gemakkelijker om hun belangrijkste taak te vervullen: het versterken van het merk Lizzo, het gewone zwarte meisje uit Detroit dat zich met niets meer dan talent en doorzettingsvermogen door het ebbenhouten plafond heeft geknokt en alle racisten, seksisten en andere ouderwetse tisten achteraf een neus zet.

Als de zangeres zegt dat het weinig had gescheeld of haar carrière was helemaal niks, dan is ze niet de eerste of de laatste beroemdheid die dat in haar eigen documentaire zegt, maar het is wel waar. Er passeren nog een paar clichés met een oprechte kern. Als kind wilde ik al. Ik heb zo hard gewerkt om. Als ik iets voor ogen heb, dan.

Enkele kwetsbare momenten kunnen ook niet ontbreken. De eerste grote tournee in 2019 bijvoorbeeld, waarin Lizzo met een heel kleine ploeg op de boer gaat en er vanalles misloopt. De opnames van ‘Special’, waarin de zangeres en haar producers zich afvragen hoe je dat doet, een tweede hitplaat schrijven als je over de eerste nauwelijks hoefde na te denken? Jammer dat die vraag gesteld wordt, maar dat er niet heel even op wordt doorgegaan. Ook over haar liefde voor anime en de technische ellende op haar eerste Coachella had ik best meer willen weten.

Van andere fragmenten kunnen we alleen maar gissen hoe ze tot stand zijn gekomen, zoals dat waarin Lizzo in de zetel zit te huilen nadat ze de nacht ervoor dronken aan Myke Wright - vandaag haar lief - heeft verteld dat hun relatie niet gaat werken: waarom zou je dat op beeld willen hebben?

Nadat ze er als tiener alles aan deed om erbij te horen, wil Lizzo nu dat zij en de haren worden geaccepteerd zoals ze zijn. Neem ruimte in, zegt ze tegen haar zwarte danseressen. Wees groot, wees black and proud. Al in het begin valt de naam van Emmett Till, een veertienjarige zwarte jongen die in 1955 werd gelyncht omdat hij een witte kruidenierster zou hebben beledigd. Later komt Breonna Taylor nog ter sprake, in 2020 doodgeschoten door een politieman. Er zijn loftuitingen voor Sister Rosetta Tharpe en Big Mama Thornton, zwarte vrouwen die rockten en rolden toen Elvis nog in de pampers zat.

Op het einde van de documentaire viert Lizzo Juneteenth, de nationale feestdag in de VS die de bevrijding van de slaven herdenkt, met haar vrienden in haar eerste villa. Het is haar eerste eigen huis en na jaren van kleine huurflatjes en Subaru’s veel meer voor haar dan een plek onder de zon. Het gaat er voor haar om dat ze iets bezit van het land dat zich eigenaar waande van haar tot slaaf gemaakte voorouders. Lizzo wil ook haar eigen verhaal in handen houden: je hoort alleen haar stem in ‘Love, Lizzo’, op wat quotes van mama Shari en haar personeel na. De kritische geluiden zijn tot het minimum gemonteerd, alle beelden en uitspraken moeten en zullen aantakken op het steile pad van de bodem naar de top. Zelfs anderhalf uur is te weinig tijd om op alles dat wordt aangeraakt - seksisme, racisme, dik zijn, de liefde, de twijfels van een opkomende artiest - voldoende in te gaan. Zo is ‘Love, Lizzo’ een waarachtig, maar helaas ook oppervlakkig portret geworden.