televisie★★☆☆☆
‘Love Wedding Repeat’: Viel dát even tegen
Gisterenavond kropen wij in blijde verwachting onder ons dekentje met ‘Love Wedding Repeat’, een Britse romcom waarvan de trailer ons álles beloofde waar we in deze vreemde tijden zo naar snakken: humor, lichtheid, een vluchtweg uit de realiteit en op het eind hopelijk een kus die alle muren doet wegvallen. Viel dát even tegen.
De eerste scène bracht ons nochtans precíes in de juiste romantische mood: al wandelend door het heerlijk zwoele Rome houden Jack (Sam Claflin) en Dina (Olivia Munn) halt voor wat ongetwijfeld het charmantste fonteintje van de stad moet zijn, en terwijl er een vonk overslaat horen we – als kers op de bloemzoete taart – ergens in de achtergrond een mandoline: only in the movies! Iedere rechtgeaarde romantische ziel wil Jack en Dina uiteraard zien kussen, maar door de onverwachte tussenkomst van een oude schoolkameraad komt het bij de fontein helaas nét niet tot een smakkerd - en maar goed ook, of de film zou al zijn afgelopen nog voor hij goed en wel is begonnen.
Maar geen nood: drie jaar later vinden Jack en Dina elkaar terug in een palazzo in datzelfde Rome, waar Claflin, in een rol die in de jaren 90 ongetwijfeld door Hugh Grant zou zijn gespeeld, met veel charmant gestuntel het huwelijksfeest van zijn zus (Eleanor Tomlinson) in goede banen probeert te leiden. Met al die marmeren vloeren, gezellige paviljoenen, smaragdgroene tuinen, weelderige plafondschilderingen en antieke vazen op marmeren sokkels bevinden we ons op een locatie die de bruiden onder u zal doen wegdromen: had u dáár maar uw huwelijksfeest kunnen boeken, in plaats van in feestzaal ‘t Dronken Hert, waar niet genoeg stoelen beschikbaar waren en waar ze het beregende springkasteel in de tuin waren vergeten op te pompen!
Wat betreft toon, stijl en plot zit deze Netflixfilm overduidelijk in het vaarwater van de films van de Britse productiemaatschappij Working Title, die in de jaren 90 en de vroege jaren 2000 een genre op zich vormden. De twee tortelduifjes die diverse obstakels dienen te overwinnen vooraleer ze elkaar in de armen kunnen sluiten, de sidekick, de humor, de snuifjes sentiment, de gepolijste regie: in alle bouwstenen van ‘Love Wedding Repeat’ proef je de zoete likeur van films als ‘Four Weddings and a Funeral’, ‘About a Boy’, ‘Love Actually’ en ‘Notting Hill’. Eén essentieel ingrediënt ontbreekt evenwel, en dan hebben we het over die lichtvoetige betovering die van ‘Four Weddings and a Funeral’ zo’n verrukkelijke parel maakte.
En marmeren vloeren of niet, ook de pogingen tot humor vallen op een koude steen. Dieptepunt is de scène waarin de sidekick, nog slaapdronken van de slaapdruppels die hij daarstraks per ongeluk heeft genomen, het podium beklimt voor zijn speech. Rhys Ifans, de sidekick uit ‘Notting Hill’, had van die scène misschien een schuddebuikend komisch hoogtepunt kunnen maken, maar de lamlendige acteur Joel Fry bakt er niks van. In plaats van datgene te doen waar we vurig op hoopten, ons héél even uit de lockdown halen, confronteert die ene scène je met de bikkelharde realiteit, en die realiteit is dat ‘Love Wedding Repeat’ een volstrekt ongrappige en oncharmante sof is. Kom terug, Hugh!
