Mad Max: Fury Road

Loop heen, Avengers. Mad Max heerst!

Wat-in-de-apocalyptische-hemelsnaam-was-dát?! De eerste dertig minuten van ‘Mad Max: Fury Road’ waren zonet als in een koortsdroom voorbijgevlogen, de eerste grote achtervolging had ons net finaal uit onze sokken geblazen, en tijdens het ultrakorte rustpuntje dat ons werd gegund, konden we – tussen het naar adem happen en het bezorgd checken van onze versnelde polsslag door – weinig meer uitbrengen dan: ‘What the fuck hebben we zojuist gezien?’ Ja, wat hadden we gezien? Mad Max (zoals u ondertussen wel weet nam Tom Hardy de rol over van Mel Gibson) die zichzelf met een Vin Diesel-achtige bariton-grom introduceert: ‘Mijn naam is Max en mijn wereld bestaat uit vuur en bloed.’ Waarna we hem meteen zijn hak op een levende hagedis zien zetten – én op de herinnering aan Mel.

Imperator Furiosa (de weergaloze Charlize Theron duwt Max ei zo na in een figurantenrol) die aan het stuur van haar War Rig, een tot strijdros omgebouwde tankwagen die vol met bloedmooie fokzeugen zit (vraag maar niets), de postapocalyptische woestenij inscheurt. De War Boys, een groepje losgeslagen albino-skinheads, die onder de leiding van de sinistere Immortan Joe (Hugh Keays-Byrne speelde in de eerste ‘Mad Max’ de rol van de boosaardige Toecutter) snelsnel in hun gepimpte en opgedreven hoogoctaanvoertuigen stappen en Furiosa achternavlammen met de harpoenen, de vlammenwerpers en de ploegen in de aanslag. Max himself, die weerloos op de carrosserie van één van die voortsnellende voertuigen vastgebonden hangt en de hele achtervolging lang als levende bloedzak wordt gebezigd (no kidding – we gaan u zelf laten ontdekken hoe dat zit). Een gigantische rijdende luidspreker waarop een uitzinnige gitarist vastgeketend staat die met zijn vuurspuwende gitaar de War Boys aldoor aanvuurt met machtige heavymetalriffs. En vooral: stunts, crashes, klappen en helter-skelterende botsingen waarvan we ons tot in het einde der tijden zullen afvragen hoe ze dát in godsnaam voor elkaar hebben gekregen. Zonder computereffecten, als we de persmap mogen geloven, maar door échte voertuigen op elkaar te laten knallen – wat in dit digitale tijdperk uniek mag worden genoemd.

‘Fury Road’ is niet bigger, louder and faster, maar dolzinniger, dementer en knettergekker. Uit wiens krankzinnige koker komt dit allemaal? Uit die van George Miller natuurlijk. Vijftien jaar lang heeft Miller op dit vervolg liggen broeden, maar financiële problemen, creatieve meningsverschillen met de studio en logistieke tegenslagen hielden hem al die tijd in zijn kooi. Twee jaar geleden mocht Miller er in de Namibische woestijn dan toch aan beginnen, en – Wham! Bang! Kadang! – het is alsof de grootste gek na vijftien jaar in een dwangbuis te hebben gezeten uit het gekkenhuis is ontsnapt en de stad op stelten komt zetten. Dit is de nitroboost die het actiegenre, dat nu al enkele jaren wordt gedomineerd door de superhelden van Marvel en DC Comics, zo dringend nodig had. Pas wanneer je die gitarist ziet tekeergaan, begin je goed te beseffen dat al die superheldenfilms van de laatste jaren er qua stijl en look allemaal even saai uitzien; pas wanneer je Max en Furiosa door de woestijn ziet scheuren, besef je hoe duf en oninteressant Iron Man en Captain America zijn geworden. Wanneer het krankzinnige konvooi die zandstorm induikt, krijgt de film zelfs heel even de surrealistische allure van een wonderbaarlijke droomervaring.

‘Mad Max: Fury Road’ is gederangeerd, zinneloos en een beetje ziekelijk – het zal ons in ieder geval benieuwen hoe de doorsnee multiplexbezoeker gaat reageren op die woeste krijgsheren die de hele tijd dingen uitroepen als ‘Decapito!’ en ‘Schietkoorts!’ en op die doorgetripte dokter die met de navelstreng van een doodgeboren baby zit te zwaaien. Wat ons betreft zal ‘The Road Warrior’ wel altijd de beste aflevering blijven, maar nu al staat vast dat ‘Fury Road’ in de ‘Mad Max’-mythologie een unieke ervaring op zich vormt; een overrompelende vuur-, bloed-, en rijwerkpsychose. Een psychose die uiteindelijk veel te lang duurt – na een uur waren we gewoon murw. Maar hey, een feestje is pas écht geslaagd wanneer je enigszins versuft weer naar huis trekt, niet? Zet je karretje maar in de garage, Dom Toretto, en hang jullie outfits maar in de kast, Avengers: Mad Max is gearriveerd.

Bekijk de trailer van 'Mad Max: Fury Road'