‘Magic Mike’s Last Dance’ ademt uit alle poriën een gevoel van pijnlijke overbodigheid uit

Heden dragen wij, gehuld in een in één ruk wegtrekbaar begrafeniskostuum, de ‘Magic Mike’-franchise ten grave. De eerste, op de ervaringen van hoofdacteur Channing Tatum (die op zijn achttiende als stripper aan de bak kwam) gebaseerde ‘Magic Mike’-film was een entertainende mix tussen een prikkelende Chippendale-fantasie en een realistische inkijk in de koudmakende treurigheid van het mannelijke strippersmilieu. Drie jaar later volgde 'Magic Mike XXL', een verrassend mooie roadmovie die dreef op een dromerige stroom van weemoedige hiphopbeats. En nu is er dus ‘Magic Mike's Last Dance’, een film die bij gebrek aan hydraterende huidoliën uit alle poriën een gevoel van pijnlijke overbodigheid uitademt.

We vinden Mike als barman terug in de tuin van een luxevilla, waar hij in een zwart mouwloos vestje cocktails staat te schenken op het liefdadigheidsevenement van een steenrijke dame (Salma Hayek). De eerste dans is een goeie: in ruil voor zesduizenddollar trekt Mike zijn hemd uit en schenkt hij zijn gastvrouw op een broeierige beat een privé-lapdance, waarbij hij zoals in de goeie ouwe tijd met zijn heupen wulpse stootbewegingen maakt en waarbij hij op een bepaald moment aan een duur uitziend designmeubel gaat hangen als betrof het een fitnesstoestel.

En weet u wat echt opvallend is? Telkens Mike in ‘Magic Mike's Last Dance’ een lapdance uitvoert, vraagt hij vooraf héél nadrukkelijk aan zijn klant (of aan zijn danspartner) of het is toegestaan om haar lichaam te beroeren (‘Mag ik je aanraken? Zéker van?’). Ook Mike zit anno 2023 in de mindset van het #MeToo-tijdperk: zonder uitdrukkelijketoestemming zal hij geen vrouw bevoelen, bevingeren of bepotelen. Terwijl het op zulke gelegenheden toch eerder de uit de bol gaande dames zijn die óns alsmaar ongevraagd bepotelen, zo herinneren wij ons uit ons eigen Chippendale-verleden, toen wij onder onze artiestennaam Shaft DeAngelo op vrijgezellenfeestjes met een thong stonden te zwaaien.

Soit: die steenrijke mevrouw, diep onder de indruk van Mikes bewegingskunsten, overtuigt onze held om samen met haar naar Engeland te vliegen en om in een eerbiedwaardig theater in London een stripshow op te zetten. Wanneer de strippers zich aan een grappige choreografie wagen op een Londense dubbeldeksbus lijkt er heel even een frisse dansmusical te beginnen, maar jammer genoeg blijft het bij die ene opstoot van fun. Geen idee waarom de Cockrocking Kings of Tampa uit de vorige twee films niet meer mochten meedoen (Tarzan, Ken, Tito en Big Dick Richie verschijnen alleen even in een Zoomgesprek met Mike), maar wij voelden op geen enkel moment de aandrang om onze bankbiljetten naar de nieuwe strippers te smijten: die mannen weten duidelijk wel hoe ze sierlijk rond hun as moeten wervelen, maar hun floorshows zijn al bij al veel minder spetterend dan die van de Cockrocking Kings. Of dan die van Shaft DeAngelo.

De futloze regie, het routineuze camerawerk en het algehele gebrek aan ambiance laten dan weer vermoeden dat regisseur Steven Soderbergh de helft van de tijd achter de camera zat te knikkebollen. Wederzijdse toestemming of niet, wij voelden ons door Mike op geen enkel moment aangeraakt.