Man of Steel (★★1/2☆☆)

Is het een vogel? Is het een vliegtuig? Is het een drone? Niets van dat alles: het is een draak.

Merkwaardig toch: ‘Man of Steel’ markeert, na Bryan Singers ‘Superman Returns’-debacle uit 2006, de tweede grootschalige ‘Superman’-reboot in amper zeven jaar tijd – en weer krijgen ze hem niet van de grond. Toch waren er redenen om aan te nemen dat het, vijfendertig jaar na de laatste écht geslaagde scheervlucht (die met de betreurde Christopher Reeve uit 1978; ja, die spandexoutfit oogt vandaag een beetje belachelijk, maar Reeve rockte!), nog eens wat zou kunnen worden met de roodblauwe hoogdekker uit de DC Comics-stal.

Als je story by Christopher Nolan en produced by Christopher Nolan op de generiek ziet prijken, mag je hoop koesteren, niet? We gokken dat het Nolan was die scenarist David S. Goyer heeft aangepord om Superman op te zadelen met een Zwaar Innerlijk Conflict en om van hem een Wolverine-achtige outsider te maken, een gepijnigde tobber die wordt verscheurd tussen zijn buitenaardse Krypton-genen en zijn loyaliteit aan het mensenras. Maar hoe kommerlijk Henry Cavill ook voor zich uit staat te turen, al na een halfuurtje voelden wij een forse opstoot van heimwee naar de besmuikte zelfrelativering van Christopher Reeve, en naar de coole losbolligheid van Tony Stark.

Nee, dan liever Generaal Zod (Michael Shannon), een aan driehonderd cycli somatische herconditionering ontsnapte (don’t ask) rebellenleider die zonder gewetenswroeging naar de uitroeiing van het mensdom streeft en bovendien zonder de minste schroom een Hugo Coveliers-achtige sik cultiveert. Respect! Shannon zorgt tenminste voor een handvol verfrissende campy ogenblikken in een prent die voor het overige zucht, kreunt, kraakt, en finaal barst onder een overdonderende lawine van überchaotisch digitaal 3D-actiegeweld. De boosdoener: Zack Snyder.

Snyder, van twijfelachtige ‘Watchmen’- en ‘Sucker Punch’-faam, is een volstrekt humorloze cineast die lak heeft aan essentiële benodigdheden als plot, sfeer en opbouw en qua special effects totaal geen maat weet te houden: elke scène móét imposant zijn, elk beeld móét er als een fresco uitzien, in elk beeldkader móét wel een vuur vattend ruimteschip of een crashende thunderjet voorkomen, in elke flashback móét Clark Kent wel één of andere spectaculaire redding uitvoeren.

Vooral in het laatste uur ontbindt Snyder al zijn duivels en spreidt hij een vernielzucht tentoon die zelfs in de ergste Michael Bay-vehikels nooit werd waargenomen: het resultaat is één lange, vreugdeloze, alle zintuigen platmokerende, in een migraineverwekkende Bourne-stijl (trillende camera, snelle zooms) in beeld gebrachte aaneenschakeling van afwisselend ineenstortende, omvallende of simpelweg exploderende wolkenkrabbers. Zelfs die goeie ouwe Laurence Fishburne mag – zich zichtbaar afvragend waar ergens in zijn carrière het precies fout is gelopen – op zijn hoge leeftijd nog op de loop voor één of ander omkantelend bouwgevaarte.

‘Wacht even!’ horen we de actiefanaten onder u nu luidkeels protesteren, ‘Wie geeft er nu in godsnaam om plot of opbouw? Kick ass-actie is het enige wat wij verwachten van onze zomerblockbusters!’ Fair enough, maar is het u ontgaan dat de beste superheldenflicks van de voorbije jaren (‘The Avengers’, ‘Iron Man 3’) behalve veel digitaal geweld ook charme en fun in de aanbieding hadden, en dat de actiescènes in die films tenminste échte climaxmomenten waren?

Overigens mag Kevin Costner – heel degelijk in de rol van Clarks stiefvader – in een ontroerende scène illustreren dat één simpel handgebaar veel meer emotie kan losmaken dan honderden ineenkruimelende wolkenkrabbers.

Bekijk de trailer: