Mannen die zichzelf overschatten: ‘White House Plumbers’ is bijna even grappig als Bouchez in ‘Special Forces’

Politieke schandalen zijn over het algemeen eerder wraakroepend dan grappig: dat hebben enkele ex-Kamervoorzitters en een paar ‘cabinetards’ de voorbije weken weer overvloedig bewezen. Maar HBO is er met ‘White House Plumbers’ - nu te zien op Streamz - toch in geslaagd om over het grootste politieke schandaal uit de recente Amerikaanse geschiedenis, Watergate, een reeks te maken die meer op je lachspieren werkt dan dat ze je bloeddruk doet stijgen.

Als het over Watergate gaat, zullen de meesten onder ons automatisch denken aan ‘All The President’s Men’: de filmklassieker uit 1976 die vertelt hoe Washington Post-journalisten Bob Woodward en Carl Bernstein ontdekken dat Richard Nixon zijn politieke tegenstanders heeft laten afluisteren, met als gevolg dat de president vrijwillig zijn ambt neerlegt om aan ‘impeachment’ te ontsnappen. De twee reporters krijgen in hun zoektocht de hulp van een anonieme bron met de bijnaam ‘Deep Throat’, en die geeft hen naast tips en aanwijzingen over waar ze moeten kijken in de film ook een algemene beschouwing over het schandaal: ‘Vergeet alle mythes die de media vertellen over het Witte Huis’, zegt hij tijdens een van hun ontmoetingen. ‘De waarheid is: deze mensen zijn niet echt snugger, en alles is uit de hand gelopen.’

Die ene zin is het uitgangspunt van ‘White House Plumbers’, een vijfdelige satire van de makers van ‘Veep’. De reeks laat zien dat Watergate geen uitgebreid complot was bedacht door politiek briljante geesten maar een hoop gestuntel van mensen met veel meer zelfvertrouwen dan tactisch inzicht. Alleen al de eerste scène spreekt boekdelen: een groepje mannen staat daarin klaar om in te breken in Watergate, het kantoorgebouw waar de Democratische partij haar hoofdkwartier heeft en waar er afluisterapparatuur moet komen. Maar na enkele minuten blijkt dat de kerel die zogezegd alle sloten open kan krijgen net niet het goeie materiaal bij heeft om de deur van Watergate te kraken, dus moeten de inbrekers afdruipen. Om alles nog zieliger te maken: het gaat op dat moment al om hun tweede poging om het gebouw binnen te dringen en uiteindelijk zou het ze pas bij de vierde keer lukken.

Spilfiguren in de serie zijn E. Howard Hunt en G. Gordon Liddy, de twee bedenkers van het plan om Nixon aan vertrouwelijke informatie over zijn tegenstanders te helpen. De eerste is een ex-CIA-agent die na het fiasco rond de Varkensbaai in Cuba - toen rebellen met de hulp van de VS Fidel Castro van de macht wilden verdrijven - in ongenade is gevallen en zijn tijd vult met het schrijven van slechte spionageromans. De tweede is een erg foute FBI-rechercheur: een grote nazi-fan (in de eerste aflevering nodigt hij Hunt en zijn vrouw uit voor een diner en zet hij voor de sfeer wat Hitler-speeches op) die maar al te graag aan iedereen laat zien hoe stoer hij is door zijn hand boven een kaars te houden en zonder te verpinken derdegraads brandwonden op te lopen.

Enige interesse in de Amerikaanse politieke geschiedenis is nodig om van ‘White House Plumbers’ te kunnen genieten. Na de openingsscène duurt het immers nog twee afleveringen vooraleer Watergate opnieuw ter sprake komt en passeren eerst nog enkele andere, veel minder bekende schandalen uit het Nixon-tijdperk. Maar ook als je niet alle details over de Verenigde Staten van de jaren zeventig kent, blijft het genieten van de spitante dialogen, de absurde situaties, het seventies-gevoel en vooral het acteerspel van de twee hoofdrolspelers, Woody Harrelson en Justin Theroux. Zeker de tweede, getooid met een snor zoals we die onlangs ook nog zagen bij de Kroatische inzending op het Eurovisiesongfestival, zet een geweldige Liddy neer, een man die veel meer inzit met wat voor coole namen zijn geheime operaties kunnen krijgen dan met de uitvoering ervan en die zichzelf een veel betere spion vindt dan hij eigenlijk is.

Een klassieker als ‘All The President’s Men’ zien we ‘White House Plumbers’ weliswaar niet worden, maar als blik op wat er gebeurt als mannen zichzelf overschatten is deze miniserie bijna even grappig en genadeloos als de passage van Georges-Louis Bouchez in ‘Special Forces’.