FILM★★★☆☆
Meer dan ooit hangt er een melancholische waas over de fratsen in ‘La dernière tentation des Belges’
Van Jan Bucquoy, met Wim Willaert, Alice Dutoit en Alex Vizorek
Vaar wel, Jan.
DRAMADY De tedere anarchist Jan Bucquoy componeerde – de borst vol spijt, de ziel vol weemoed – een requiem voor zijn dode dochter Marie, maar dan op z’n Bucquoys: de man die op de Grote Markt in Brussel ooit koning Boudewijn wilde onthoofden, kon het toch niet laten om het zichtbaar voor een habbekrats in elkaar geflanste ‘La dernière tentation des Belges’ eigenlijk vooral rond hemzélf te laten draaien. Het eindresultaat houdt het midden tussen de zelfrechtvaardiging van een afwezige vader en een melancholische terugblik op zijn eigen leven, gekruid met zang, dans, poëzie, en nu en dan een hilarische oneliner (‘Het goeie aan de Belgische cinema is dat er ruimte is in de zaal’). Het verschil met ‘La vie sexuelle des Belges’ en ‘Camping Cosmos’ is dat er meer dan ooit een melancholische waas over de fratsen hangt. De nar treurt, en ook wij blijven ontroerd achter.
Nu in de bioscoop.
