Meerdere keren bracht Sébastien Bellin de hand naar zijn ogen in ‘Rebound’, maar een traan was nooit te zien

Vlaanderen is nog niet bekomen van de ene bovenmenselijke sportprestatie of daar komt de volgende al voorbijgestrompeld. Geen krankzinnige bosloop deze keer, maar een goeie ouwe ironman, dé ironman, die van Hawaï, afgewerkt door een 44-jarige ex-basketballer wiens benen zo goed als aan gruzelementen werden geblazen bij de aanslagen van 22 maart 2016. Inspirerend, zo hijgen de drie regisseurs ons nog net niet toe telkens als soundtrackleverancier Jef Neve zich op het ivoor werpt, helaas doof voor hun eigen woorden. Zijzelf blijven namelijk enigszins van inspiratie verstoken.

In de Canvas-documentaire ‘Rebound’ volgen we Sébastien Bellin van aankomsthal naar aankomstlijn. Bellin is een Braziliaanse Belg die opgroeide in de VS; Belgisch in die zin dat hij gesloten is wat zijn gevoelsleven betreft, Amerikaans in hoe hij er open over wíl zijn, op die prekerige, positieve manier waarop zoveel Amerikanen zich motivationeel spreker wanen – iets wat Bellin overigens ook ís, na zijn uren als iets wat we nooit te weten komen –, Braziliaans in die zin dat hij zwart haar heeft. De man oogt sympathiek, nuchter ook, welja inspirerend zelfs, maar dan zoals ook Jezus inspireert. Op het ongeloofwaardige af perfect. En laat een perfecte hoofdrolspeler nu net dodelijk zijn voor een verhaal.

Zoiets hoeft geen ramp te betekenen als het wordt opgevangen door de regie, maar productiehuis Watertower is gespecialiseerd in sportdocumentaires, en wel van het soort waarin iedere rimpel of vlekje op de huid van het onderwerp wordt geretoucheerd. Alsof het vooral de geportretteerde wil behagen, niet wie het portret aanschouwt.

Het valt niet te ontkennen dat Bellins ingesteldheid en prestatie bewonderenswaardig zijn, en toch word ik meer geraakt door zijn echtgenote, niet op de momenten dat ze de camera toespreekt in haar hoedanigheid van Maria Magdalena, zwelgend in idolatrie, maar net wanneer ze zich onbespied waant. De twee keren dat we haar aan zijn zijde zien lopen, telkens maar enkele seconden, zijn zoveel poëtischer dan hun dochtertje dat onze held onderweg aanmoedigt met het stroperige ‘Dad, you really cán’.

‘Rebound’ is een gedocumenteerde TED Talk, finaal verraden door Bellins op een gegeven moment geuite slogannetje ‘We rebounded’. Hoe berekend komt iets over wanneer coach Luc Van Lierde, het prototype van de nuchtere, gereserveerde West-Vlaming, nog de spontaanste van de hoop is? Meerdere keren zag ik Bellin de hand naar de ogen brengen, maar de enige traan vond ik op het achter een mondmasker schuilgaande gezicht van de chirurg die hem oplapte op die spijtige dag in maart 2016.

De focus ligt te veel op het fysieke, terwijl deze reis er minder een van Zaventem naar Kona is dan van de diepste diepten van een gemoed naar de hoogste toppen van extase. Wat de mentale gevolgen van de aanslag voor Bellin waren, komen we niet te weten. Geen paranoia, geen relatieproblemen, zijn lijdensweg lijkt die van iemand die van de trap is gedonderd. Waarom Bellin de Ironman wil lopen heb ik na twee kijkbeurten moeten vernemen uit de perstekst, wat ’s mans schoonvader in de documentaire komt doen is me nog steeds niet duidelijk.

‘De mentale weg die je aflegt, is het moeilijkst’, predikt Bellin. ‘Ik denk dat ik mentaal de grootste vooruitgang heb geboekt. Ik ben fysiek in staat de finish te halen, maar de vraag is of mijn lichaam mijn geest zal kunnen bijhouden.’ De grootste mentale vooruitgang is al geboekt en fysiek is hij ook al in staat de finish te halen. Wat valt er dan nog te filmen?

‘Rebound’, nu te zien op VRT MAX