‘Meid, wat érrug!’ Uit ‘De Meilandjes zonder centen’ leren we dat armoede eigenlijk pure fun is

Het was al niet makkelijk om elke maand rond te komen van een uitkering, maar sinds de energieprijzen verdrievoudigden, was het bijna onmogelijk geworden, zo getuigden twee vrouwen, Hanny en Grietje, begin dit jaar in de Nederlandse talkshow ‘HLF8'. Grietje keek er moedeloos bij en er gleden tranen over de wangen van Hanny. Presentator Johnny de Mol rondde het gesprek af en kondigde, met enig enthousiasme, zijn volgende gasten aan: ‘Jaaa, hier zijn de Meilandjes!’

De Meilandjes, de hysterische versie van De Planckaerts, werden ooit bekende Nederlanders door voor de camera een vervallen kasteeltje in Frankrijk te verbouwen. De renovatiewerken zijn inmiddels al jaren voltooid, maar de familie Meiland is op televisie blijven plakken en verdiende daar miljoenen mee. In de talkshow kwamen ze langs om hun nieuwste programma te promoten, ‘De Meilandjes zonder centen’, een realityshow waarin de gezinsleden een maand van een uitkering moeten zien te overleven. Er rolden beelden door de studio waarin Martien en zijn dochter Maxime de badkamer van hun tijdelijke nieuwe huis inspecteerden. ‘Oh meid, wat kleeeeein! Wat érrug!’

De talkshowpresentator polste even bij Hanny wat zij van het nieuwe programma dacht. Hanny begon te vertellen dat een maandje weinig geld hebben toch iets heel anders is dan de stress van een chronisch geldtekort, maar haar verhaal werd al snel onderbroken door Martien: ‘Zeg Hanny, je verwoordt het allemaal heel goed hè, kun jij niet gewoon parttime gaan werken?’

In de eerste twee afleveringen, die nu op VTM 2 zijn uitgezonden, zien we de familieleden de nodige voorbereidingen treffen voor hun leven zonder geld. Dat gaat zoals het altijd gaat met de Meilandjes: met veel kabaal. De Meilandjes praten niet, ze schreeuwen lettergrepen. Vaak is er werkelijk niets aan de hand, maar krijsen Martien en Maxime zo hard, dat je als kijker toch de indruk krijgt dat er voortdurend dingen gaande zijn. Levert spannende televisie op: een politiemotor die passeert op de snelweg, een reiskoffer die gevuld wordt en de aanblik van een laagje stof op een trap. Je zou het vakmanschap kunnen noemen.

We zien de Meilandjes een brakke tweedehands auto op de kop tikken. ‘Vind ik altijd leuk, een auto kopen,’ zegt Erica opgetogen. We zien ze de goedkoopste schoonmaakspullen bij het Kruidvat inslaan. ‘Het is een beetje een uitdaging, maar ik vind het heel leuk,’ juicht Maxime. En we zien ze een volledig interieur bij de kringloopwinkel verzamelen. ‘Ik word hier helemaal hebberig van, dit is enig! (…) Ik vind het geweldig. (…) Het is werkelijk één groot succes. (..) Heel blij, ik ben echt heel blij,’ roept een extatische Martien.

Het enthousiasme werkt aanstekelijk. Je krijgt bijna zin om het ook eens te doen, zo’n maandje leven van een uitkering, een paar weken heerlijk behoeftig zijn. ‘Het is net of je opnieuw geboren wordt, een wedergeboorte,’ vertelt Martien verheugd in de eerste aflevering. Als kijker kun je niet anders dan het hem volledig te gunnen, dat hij op een dag wakker wordt en de rest van zijn dagen mag beleven in schrijnende armoede.