Met ‘Andor’ krijgen we eindelijk een ‘Star Wars’-serie te zien die de hoge verwachtingen grandioos overtreft

Bám! Bám! Bám! In één van de eerste scènes van de tweede episode van ‘Andor’ beklimt een struise man de stenen treden van een torentrap. In de nok van de toren, hoog boven de stad, grijpt hij naar twee bronzen hamers die minstens even indrukwekkend ogen als de hamer van Thor.

De man checkt even of zijn versleten geluidsonderdrukkende koptelefoon stevig op zijn oren zit, en begint vervolgens met pure handkracht met zijn twee hamers op een gigantisch gietijzeren aambeeld te beuken: bám! Bám! Bám! De beierende hamers, waarvan het machtige geluid over de hele stad weerklinkt, worden op de planeet Ferrix sinds mensenheugenis gebruikt om de avond in te luiden. Voor de arbeiders is dat het sein om hun handschoenen aan de haak te hangen, in de reusachtige ruimteschiphangars worden de lichten gedoofd, iedereen rept zich in de avondschemer naar huis. Maar wat ons betreft, vallen die hamerklanken ook op een andere manier te interpreteren: ze vormen het welluidende signaal dat er op Disney + éíndelijk een magistrale ‘Star Wars’-serie is begonnen.

‘t Is alsof die struise man met zijn donderende slagen de hele in slaap gesukkelde ‘Star Wars’-franchise weer wakker schudt: bám! Bám! Bám! Want ja: na het ietwat kinderlijke ‘The Mandalorian’, het doodbrave ‘The Book of Boba Fett’ en het snel ineengezakte ‘Obi-Wan Kenobi’ krijgen we met ‘Andor’, waarvan wij de eerste vier episodes mochten bekijken, eindelijk een ‘Star Wars’-serie te zien die de hoge verwachtingen niet alleen waarmaakt, maar op vrijwel alle gebieden - de visuals, de dialogen, de muziek, het verhaal, de vertolkingen, de karaktertekeningen - grandioos overtreft.

Die schichtige gestalte die zich net als alle andere inwoners in de deemstering door de straten van Ferrix spoedt, is Cassian (Diego Luna), een stroper die leeft van de verkoop van gestolen ruimteschiponderdelen. We zijn Cassian in a galaxy far, far away al eens eerder tegen het lijf gelopen: aan het begin van het fantastische ‘Rogue One’ (2016) zagen we hem met besliste tred rondlopen in een bazaar op de Ring van Kafrene. In ‘Rogue One’ liet Cassian zich niet alleen kennen als een meedogenloze killer, maar ook als een dappere rebel, die Jyn Erso (Felicity Jones) hielp met het buitmaken van de bouwplannen voor de Death Star. In het als prequel van ‘Rogue One’ opgezette ‘Andor’ zien we hoe Cassian het van ordinaire kruimeldief schopt tot kapitein van de inlichtingendienst van de Rebel Alliance.

De hierboven beschreven hamerscène maakt overigens nog iets anders duidelijk: namelijk dat ‘Andor’, méér dan de andere ‘Star Wars’-series op Disney +, door de makers diep werd gegrondvest in de rituelen, de gebruiken en het dagelijks leven op de planeten waar de vertelling zich afspeelt. De hamerman die iedere avond op zijn aambeeld slaat. De me­ca­ni­ciens die in een vervallen loods met hun lasapparaten onder de carrosserie van roestige ruimteschepen hangen. Een passagier die moppert dat de shuttle weer maar eens enkele rondjes moet draaien alvorens de landing te kunnen inzetten, net zoals passagiersvliegtuigen bij grote drukte soms een tijdje boven de luchthaven moeten blijven cirkelen. Terwijl de andere ‘Star Wars’-series ons nét iets te veel het gevoel gaven dat we naar digitale pixels zaten te kijken, dompelt het op fysieke filmsets opgenomen ‘Andor’ ons met veel grauw realisme en een prachtig oog voor detail onder in een tastbare werkelijkheid: die stad op de planeet Ferrix, bijvoorbeeld, werd in Engeland helemaal nagebouwd. De locaties die we in de eerste vier episodes bezoeken - de vale grauwte van Ferrix, de bossen van Cassians thuisplaneet Kenari, de op de Schotse hooglanden lijkende landschappen van Aldhani - vormen trouwens een welgekomen afwisseling met de compleet uitgeleefde zandvlaktes van Tatooine.

Een ander pluspunt is de verrassend verzorgde fotografie: zie bijvoorbeeld het magnifieke shot van de speeder die, een streep van opspattend water achter zich latend, door een rijstveldachtig landschap zoeft. Een opmerkelijk mooie score van Nicholas Britell ook: luister maar eens naar die korte, weemoedige flard muziek die voorbijwaait op het moment dat Cassian in opdracht van de geheimzinnige Luthen (Stellan Skarsgård) een klus op de planeet Aldhani aanvaardt. Wie ‘Rogue One’ heeft gezien - en nu volgt een spoiler! - wéét waarom de muziek in die cruciale scène niet al te opgetogen klinkt: omdat Cassian, op het moment dat hij ja zegt tegen Luthen en aldus feitelijk het rebellenleger vervoegt, zijn eigen lot bezegelt. Dead man walking! Hier zit talent achter, zo kunnen we na de eerste vier episodes alleen maar concluderen, en ja hoor: de showrunner en de scenarist van ‘Andor’ is niemand minder dan Tony Gilroy, de man die eerder ‘The Devil’s Advocate’, ‘Dolores Claiborne’, ‘State of Play’, ‘Rogue One’ én de hele Jason Bourne-franchise neerpende.

Met ‘Andor’ schenkt Gilroy ons éíndelijk een ‘Star Wars’-reeks die (althans in de eerste vier episodes!) de banden met de tot vervelens toe opgevoerde Jedi en de Sith met een stevige houw van de lichtsabel doorsnijdt. Een reeks ook die nu eens níét grossiert in overdadige fanservice, die níét aanvoelt als een lauw aftreksel van de films waarvan we zoveel houden, en die - de Jawa’s zij dank! - werkelijk líchtjaren ver staat van de voor fleskindjes bedoelde koedie-koedie-koedie-series met Baby Yoda en Opa Fett. ‘Andor’ staat in het ‘Star Wars’-universum zelfs zó sterk op zichzelf dat het compleet misplaatst zou aanvoelen mochten Darth Vader of een digitaal verjongde Luke Skywalker verderop in het seizoen om één of andere reden ineens hun opwachting maken. Wat ons betreft geeft ‘Andor’ ons tot hiertoe álles waar we zoveel van houden, van het magische geluid van een opstartend ruimteschip over knetterende laserpistolen tot het schitterende beeld van die goeie ouwe Stellan Skarsgård op een voortrazende speeder (dat we dát nog mogen meemaken! En sterker nog: dat Stellan dat nog mag meemaken!).

Weet u, wij zouden honderdduizend woorden nodig hebben om het ‘Star Wars’-gevoel te definiëren, maar eigenlijk komt het hierop neer: net zoals bij ‘A New Hope’, ‘The Empire Strikes Back’, ‘The Force Awakens’ en ‘Rogue One’, net zoals bij de allerbeste ‘Star Wars’-films dus, zaten wij tijdens de eerste vier afleveringen van ‘Andor’ als betoverd, ademloos en - bám! Bám! Bám! - klaarwakker aan het scherm gekluisterd.