Met bonzend hart concluderen we: ‘The Hand of God’ is de mooiste film van het jaar

Paolo Sorrentino, de regisseur van ‘This Must Be the Place’, ‘La grande bellezza’ en ‘The New Pope’, werd vorig jaar 50. Op die leeftijd, wanneer er meer zonsopgangen en treinvertragingen achter je dan voor je liggen, durft een mens al eens voor de spiegel te gaan staan: om te checken of je al dan niet op je vader of op je moeder lijkt, om je af te vragen waar je scherpe gelaatstrekken naartoe zijn (wees gerust: u bent níet zo dik als u denkt!) én om je littekens en je zegeningen eens te tellen.

En dat laatste is precíés wat Sorrentino doet in zijn autobiografische Netflix-film ‘The Hand of God’. Met veel vreugde en nostalgie kijkt hij terug op de jaren 80 in zijn geboortestad Napels: op het televisietoestel in de woonkamer ligt de videocassette van ‘Once Upon a Time in America’ klaar, mama toont nog eens haar kunstje (drie sinaasappelen als ballen in de lucht houden), en vooral: net als alle andere Napolitanen is de jonge, nog door het leven onaangeraakte Paolo helemaal in de ban van het gerucht dat Maradona die zomer voor Napoli zal tekenen. U krijgt evenwel géén vérité-beelden van duizenden dolle tifosi die bij het stadion Zijn Komst afwachten. Uit de dromerige openingstaferelen blijkt onmiddellijk dat Sorrentino veeleer in de toonaard zingt van Federico Fellini, de Italiaanse maestro wiens meesterwerken – vooral ‘Amarcord’ komt ons voor de geest – tegelijk levenslustig, melancholisch en surreëel aanvoelen. De snauwende oma die een bol mozzarella uit haar blote handen vreet, Paolo’s ouders die elkaar liefdevol toefluiten, de naakte welvingen van de zonnebadende tante die Paolo’s muze zal worden: 35 jaar na dato legt Sorrentino zijn herinneringen aan die zomer vast in een reeks prachtige stillevens voor de eeuwigheid.

Maar er speelt nog iets anders. 26 jaar nadat hij zijn regiedebuut had gemaakt met de kortfilm ‘Un paradiso’, was Sorrentino er eindelijk klaar voor om het grote verdriet, dat zijn hele leven heeft bepaald, recht in de ogen te kijken en met ons te delen. Mijn Heer, de moed die het moet hebben gevraagd, de píjn die het de cineast moet hebben gekost, om de betreffende tragedie opnieuw te beleven en voor de camera door zijn acteurs te laten naspelen!

Niet iedereen zal zich door ‘The Hand of God’ aangeraakt voelen (Hawkeye doet niet mee en veel dribbels van Maradona zijn er niet te zien), maar ónze ziel was volledig in harmonie met dit elegische dichtwerk dat net als die andere onvergetelijke zomerfilm, ‘Call Me By Your Name’, laat zien dat hetzelfde leven dat u de ene seconde met een stralende glimlach toelacht, in staat is om u nog in dezelfde seconde een dreun vanjewelste te verkopen.

En dan rest ons nu niets anders dan om, vanuit de grond van ons luid bonzende hart, met van ontroering trillende vingers én met hoofdletters, onze review af te sluiten met de vijf woorden die een filmrecensent het liefst neerschrijft. Mooiste Film Van Het Jaar.

Vanaf 1 december in de bioscoop en vanaf 15 december op Netflix.