Met de nieuwe Bob Ross-documentaire op Netflix is echt alles mis

Als Bob Ross schildert in zijn iconische tv-show ‘The Joy of Painting’, staat de wereld stil. Boompjes verschijnen uit simpele penseelstreken, fouten worden omgezet tot vogels: schoonheid ligt binnen handbereik, als wíj tenminste bereid zijn om het te zien. Het levensverhaal van deze vrolijke kwast heeft echter een duistere kant, vol hebzucht en verraad – of dat wil de nieuwe Netflix-documentaire u toch doen geloven.

Bob Ross-fanaten, en zo zijn er vélen, hielden hun hart vast bij die onheilspellende titel: ‘Happy Accidents, Betrayal & Greed’. Bob Ross, icoon van de MTV-generatie, na zijn dood in 1995 uitgegroeid tot meme van de internetgeneratie, symbool van de zelfliefde, prediker van mindfulness, zeldzaam rustpunt in een almaar drukker wordende wereld: liet die prachtvent zich werkelijk leiden door hebzucht? Besmeurt koelbloedig verraad zijn smetteloze imago? Nee. De Netflix-documentaire begint bij twee bevooroordeelde mannen: regisseur Joshua Rofé, die hoopt op een sensationeel verhaal over een bekend figuur, en Steve Ross, de verbitterde zoon van Bob Ross. Samen maakten ze een smeercampagne, vermomd als documentaire.

In het eerste uur schilderen zoon, vrienden en collega’s een oppervlakkig portret van Bob Ross. Hij hield van natuur en gaf wilde eekhoorns de fles. Hij flirtte graag, maakte weleens een schuin mopje en kickte op snelle wagens. En niet te vergeten: zijn iconische afro was een permanent. Spijtig voor de regisseur op zoek naar primeurs, maar Bob Ross blijkt eigenlijk gewoon Bob Ross te zijn. Rofé probeert de documentaire echter wanhopig van vonken te voorzien, door twee slechteriken te introduceren: Annette en Walter Kowalski. Nochtans hebben we ‘The Joy of Painting’ (403 afleveringen tussen 1983 en 1994) aan hen te danken. De Kowalski’s zagen als enige een toekomst in Bob Ross, financierden zijn carrière en lieten hem en zijn gezin zelfs enkele jaren bij hen inwonen. Maar Steve laat geen enkele kans onbenut om het echtpaar zwart te maken: ‘Als de Kowalski’s tijdens ons verblijf iets persoonlijk te bespreken hadden, gingen ze naar een aparte kamer om dat buiten gehoorafstand te doen.’ Tijdens deze nochtans nietszeggende getuigenis verschijnen duistere schilderijen op het scherm, gevuld met konkelfoezende schimmen. Verdacht!

Bob Ross besliste na een kankerdiagnose om de intellectuele eigendomsrechten aan zijn halfbroer en zijn zoon na te laten. De Kowalski’s geloofden dat dat, gezien eerdere contracten, niet geoorloofd was en klaagden de halfbroer aan, waarna die koos voor een schikking. De Kowalski’s bezitten daarom tot op heden zijn imperium, iets waar zij ten volle van profiteren met Bob Ross-video’s op YouTube, Bob Ross-verfborstels, Bob Ross-koffiemokken, Bob Ross-puzzels en andere Bob Ross-niemendalletjes. Het moet bitter zijn voor Steve dat zijn vader zoveel mensen blijft bereiken zonder dat hij daar zelf iets aan verdient. Maar deze documentaire verwart opportunisme met oplichterij en schildert de Kowalski’s af als criminelen, waarbij hun bedrijfsvoering wordt vergeleken met het communistisch bewind in Vietnam.

‘Als ik schilder, kan ik de wereld zo gelukkig maken als ik wil,’ zo gaat een beroemd citaat van Bob Ross, ‘Als je iets triest wil zien, zet het nieuws op.’ Of Netflix.