‘Met de wind mee’ op Eén serveerde niet alleen kommer en kwel, maar iets meer frivole nonsens mocht wel

In ‘Met de wind mee’ trok een televisierubriek uit huis om op eigen benen te staan. Wouter Deboot had eerder op twee wielen Amerika doorkruist, en daarna ook nog het niet minder onmetelijke continent Oceanië. Die reizen, net als die waarin hij per rijwiel het noorderlicht op de hielen zat, zaten destijds verwerkt in ‘Iedereen beroemd’. Het op zich staande ‘Met de wind mee’ was een langere adem vergund, hoewel de achterliggende gedachte juist minder exotiek vooropstelde: gejaagd door de wind liet Deboot zijn traject nu afhangen van de richting die de luchtstroom du jour aanhield.

Wouter Deboot verplaatste zich ook nu uitsluitend per rijwiel. Altijd meewind. Of toch tijdens het fietsen, want in de eerste aflevering oogde het leven vanaf een fietskader opvallend dikwijls als een veelal smartelijke bedoening. Een aanzienlijke schare van de passanten wier levenswandel die van Deboot kruiste, ging gebukt onder een vorm van dieperliggend verdriet dat eveneens sporen trok aan de buitenzijde. In Lourdes - niet in Frankrijk maar in Oostakker - werd Médar staande gehouden, een man die al jaren eenzaam te voet naar het bedevaartsoord kwam. Al vanaf de begroeting stond het huilen Médar nader dan het lachen. ‘Ik ben homo geworden’, gaf hij prijs na kort porren van Deboot, en wel na een traditioneel huwelijk van 22 jaar. Zijn ingebakken geaardheid zat Médar al van kindsbeen af dwars, maar zijn zielensmart leek nog vers en onverwerkt. Erover praten had hij nog nooit gedaan, zei hij, maar nu wel. Met de hulp van Maria. En de camera, niet te vergeten. Ik had merkbaar te doen met Médar, wat nog niet wil zeggen dat van mij elke Lourdesganger voortaan de rozenkrans hoeft te ontbloten zodra de camera, een uitentreuren profaan object, daar nog maar op aanstuurt.

Ook latent gistend was het verdriet van een Nederlander, een geboren bakker, die door astma zijn familiaal doorgegeven lotsbeschikking niet had kunnen volbrengen. Dat had hem ertoe gebracht om een handvol pillen te slikken. Een dag later stuwde de wind Deboot alweer terug naar België: in het Limburgse Bocholt stapte hij binnen in een kruidenierszaak van een uitbaatster in rouw. Het doodsprentje op de toonbank sprak boekdelen. En dan moest het overstromingsgebied van Pepinster nog bezocht worden: een aangrijpend fragment, maar om helemaal verdienstelijk te zijn had het misschien wel een eigen programma verdiend. Let wel, ’t was heus niet àl kommer en kwel in ‘Met de wind mee’. Maar het geval wil dat tragedie er naar mijn gevoel net iets meer schermtijd in toebedeeld krijgt dan de frivole nonsens die je toch ook gebeurlijk tegenkomt bezijden een jaagpad. Ook in Lourdes had een vrouw gewag gemaakt van haar goede verstandhouding met de vijfde dimensie: haar verschijning sprak tot de verbeelding van iemand als ik, die door de band genomen aan drie stuks al lang genoeg heeft, maar Deboot liet net haar ontsnappen.

Nog zo’n ogenschijnlijk misgelopen afspraak deed zich voor in het Wase Moerbeke, waar een wandelaar zowaar een geit uitliet. ‘Is dat nu een geit?’, vroeg Deboot in het voorbijrijden. ‘Ja, ik krijg geen hond.’ Surrealisme kruidt het leven. Niet dat ik na deze eerste aflevering namelijk met noemenswaardige bezwaren achterbleef, of toch niet van die omvang dat ik al genoeg gezien had, maar misschien was het net dat: mogelijk kwam het leven in ‘Met de wind mee’ me gewoon te realistisch voor.