Met het nagelpistool in de edele delen: ‘Sihame’ op Streamz staat bol van het ruige geweld, maar mist wat evenwicht

Allemachies! Zo moet het ongeveer hebben geklonken in menig Nederlandse huiskamer op een zondagavond ergens eind augustus. Rond iets voor 9, in volle primetime, zagen alle NPO3-kijkers hoe Ahlaam Teghadouini aan het eind van de eerste aflevering van ‘Sihame’ iemand zonder verpinken de keel oversneed. De modale zondagavondkijker in Vlaanderen blijft voorlopig van zo’n onverwacht onbehagen bespaard - al is de gruwel van de houterige dialogen in ‘Arcadia’ ook niet voor tere zieltjes -, want ‘Sihame’ staat voorlopig op Streamz geparkeerd. Maar ook op dat platform zou best een fikse waarschuwing prijken: deze serie is niet voor doetjes.

De Vlaming die over een ijzeren maag beschikt en besluit zich aan ‘Sihame’ te wagen, zal zich ook om andere redenen dan het rauwe geweld een bult schrikken. Hoewel hoofdrolspeelster Ahlaam Teghadouini de serie uit de NPO-stal al voor ‘Roomies’ inblikte, kwam die laatste reeks in Vlaanderen eerder op de buis. En speelde Teghadouini (ook te zien als Nadia in ‘Grond’) daarin nog de verlegen Bibi die voorzichtig haar eerste stapjes zette in de gayscène, dan is ze hier de onverschrokken wraakengel Sihame. Een wraakengel zonder Brusselse r, quoi: Teghadouini spendeerde haar eerste levensjaren in Gouda en etaleert in ‘Sihame’ dat ze ook een aardig mondje Den Haagse straattaal spreekt.

Op naar Agga dus, waar we kennismaken met verse ex-bajesklant Sihame. ‘Wil je dat ik nog wat tanden uit je bek sla?’, sneert ze bij het buitengaan naar een collega-boefje wier blik een milliseconde te lang op haar gelaat rustte. De toon is meteen gezet. Jeugddetentiecentra staan er al niet om bekend hun gedetineerden tot fluweelzachte lieverdjes te kneden, maar op Sihame had haar verblijf in de cel hetzelfde effect als een koelkast op roomboter: zelfs de warmste handen kunnen haar hart van beton niet meer doen smelten.

Ook de reclasseringsambtenaar doet haar best om Sihame een uitzicht op een normaal leven aan te praten, maar de jonge vrouw plooit niet. Enkel afwassen in een woonzorgcentrum wil ze doen, en al snel wordt duidelijk waarom: daar verdwijnt ze in de schaduw en komt ze met niemand in contact. Sihame is het slachtoffer geworden van exposing: een seksvideo van haar is tegen wil en dank online geplaatst. Geen stap kan Sihame nog in haar achterbuurt van Den Haag zetten zonder nageroepen te worden, en ook haar DM’s puilen uit van de misselijkmakende berichten. Tot het groepje mannen dat de seksvideo van haar verspreidde behoort ook Sihames ex Anouar, een man die zich tot ‘lachgaskeizer’ heeft gedoopt. Naast lachgas verkopen runt het schorremorrie een expose-site waarop ze zelfgemaakte video’s van in de val gelokte zogenaamde ‘kechs’ (hoeren) delen. En als u hen na al die informatie nog sympathieke kereltjes vindt, dan doen hun Reuzegom-achtige bijnamen als ‘Beltegoed’ en ‘Flesje’ u wel alsnog kokhalzen.

Sihame blijft niet als een beschaamde vrouw bij de pakken zitten, maar gaat 8 afleveringen lang op wraakmissie om haar exposers een lesje te leren - eerst schijnbaar emotioneel en impulsief na een triggerende ontmoeting met Beltegoed, nadien pragmatisch en gecoördineerd. Daarbij wordt, zoals de brave Nederlandse huiskamer elke zondagavond mocht ervaren, het geweld niet geschuwd. Sihame hanteert nagelpistool, mes en koevoet om het lot van Flesje, Bolle en co. te bezegelen, en ook de intieme delen van de heren blijven niet gespaard.

Die extreme ruigheid voeren de makers van ‘Sihame’ (regisseurs Shamira Raphaëla en Lisette Donkersloot, en Achmed Akkabi, de bedenker van ‘Mocro Maffia’) goed uit, maar verder lijken ze de balans met diepgang soms wat zoek. Onderwerpen als homofobie en extremisme binnen de moslimgemeenschap en afwezige vaders met een drugsproblematiek worden losjes aangeraakt, maar blijven te zeer aan de oppervlakte. Andere ‘verhaallijnen’, zoals een plotse kus tussen Sihame en een vriendin, leiden helemaal nergens toe en zijn daarom totaal overbodig. De scheutjes diepgang zorgen dan eerder voor verwarring: oogt Sihame bij haar eerste wraakmoord nog logischerwijze in dubio, is ze bij haar volgende slachtoffer wel héél plots veranderd in een emotieloze moordmachine. En de poging van de makers om in de laatste afleveringen iets meer in te gaan op het verhaal van een lotgenote die uit het leven stapte na exposing - helaas gebaseerd op waargebeurde feiten -, komt simpelweg te laat. Geef die treurnis in het begin mee en de kijker wil zélf wat nagels in het scrotum van een dader rammen. Nu blijft de empathie voor de extreem gewelddadige wraak van Sihame wat uit.

Misschien was ‘Sihame’ beter een full-on vendetta geweest, met het geweld nog meer op de voorgrond en de plot verder tot het minimum beperkt, in plaats van dat geschipper tussen gruwel en gevoel. Maar wie fan is van series als ‘Mocro Maffia’, zal zich mede dankzij de bevredigende acteerprestaties van Ahlaam Teghadouini met ‘Sihame’ hoe dan ook amuseren. En wie dat niet doet, weet dankzij de reeks eindelijk hoe ze Sihame net moeten uitspreken: met een e, en niet met een a. Dan weet u toch wat te roepen als de bij ons bekendste Sihame, die met El Kaouikibi als achternaam, zich weer eens in de schijnwerpers werkt. Laat daar in godsnaam geen nagelpistool bij betrokken zijn.