Met ‘I May Destroy You’ heeft Michaela Coel seriegeschiedenis geschreven

De Engelse actrice Michaela Coel schreef, produceerde en regisseerde de serie, waarin ze zelf de verbluffende hoofdrol speelt.

In 2018 hield Michaela Coel de prestigieuze MacTaggart-lezing op het Edinburgh International Television Festival, als eerste zwarte vrouw in de 42-jarige geschiedenis van het evenement, gedomineerd door de ceo’s van de internationale mediawereld. Ze had haar eerste Bafta (de Britse Oscar) al binnen voor de komische serie ‘Chewing Gum’ (te zien op Netflix), door haar geschreven en gespeeld. In een uitgebreid profiel in New York Magazine werd de lezing een ‘handgranaat’ genoemd. Niet alleen eiste Coel haar plek aan tafel op in een mediawereld die door ‘gedachteloosheid’ werd geregeerd (ze vermeed de wat haar betreft uitgeholde term ‘racisme’), maar ze vertelde ook ook over de keer dat ze werd gedrogeerd en verkracht.

‘I May Destroy You’, een serie die Coel (32) schreef, produceerde, deels regisseerde en waarin ze de verbluffende hoofdrol speelt, is haar manier om die ervaring te verwerken, en tegelijk haar eigen plek in de mediawereld te veroveren als iemand die niet alleen de creatieve leiding had over alle facetten van de serie, maar ook de rechten in handen heeft. De vergelijking met de handgranaat kan nog wel een keer worden gemaakt voor deze serie, die van Coel een van de belangrijkste nieuwe stemmen maakt, niet ongelijk Phoebe Waller-Bridge enkele jaren eerder.

In twaalf afleveringen van een halfuur (in een co-productie van de BBC en HBO) wordt het turbulente Londense leven van Arabella (Coel) geschetst, een jonge schrijver die heel even ‘de stem van haar generatie’ lijkt na het succes van haar eerste boek ‘Chronicles of a Fed Up Millennial’ en haar luidruchtige aanwezigheid op social media. Aan het begin van de serie zien we hoe ze onder druk wordt gezet door haar uitgever om een tweede boek af te leveren, terwijl haar leven en haar hoofd in een voortdurende staat van chaos verkeren, een stand van zaken die ze grotendeels aan zichzelf heeft te danken.

Er zit niets anders op. Ze besluit de hele nacht door te werken in het kantoor van haar agent, waar ze wordt uitgelicht door het scherm van haar laptop met die eenzame knipperende cursor. Het feit dat ze zich tot Google wendt met de vraag ‘Hoe snel te schrijven’ zegt genoeg over haar vorderingen. Het is in deze toestand dat ze het besluit neemt haar vrienden op te zoeken, die de avond doorbrengen in een bar die Ego Death heet (verwijzend naar het zwarte gat van de nacht waarin je je eigen identiteit kunt kwijtraken).

Wat ‘I May Destroy You’ voortdurend zo overtuigend doet is het leven van deze generatie in een stad als Londen levensecht en tegelijkertijd vanuit het intense perspectief van Arabella neerzetten. De nacht in Ego Death is het punt waar we in twaalf afleveringen steeds naar terugkeren, als Arabella langzaam begint te beseffen dat ze is gedrogeerd en verkracht. ‘Verkrachting! Fantastisch!’, roept haar uitgever als Arabella vertelt dat ze het uitgangspunt van haar tweede boek misschien wil verleggen.

Net als in ‘Girls’, de Amerikaanse serie van Lena Dunham die verwant is aan het werk van Coel, volgt ‘I May Destroy You’ ook de levens van haar vrienden (met Paapa Essiedu en Weruche Opia als ontdekkingen), waarin alle vormen van grensoverschrijdend gedrag langskomen. En toch heeft de serie voortdurend een virtuoze lichte toon, die ons naar een opmerkelijke slotaflevering voert, waarin alle lijnen samenkomen. Een ding is Coel vast gelukt: ze heeft seriegeschiedenis geschreven.