Film★★★½☆
Met ‘Luca’ heeft Pixar eindelijk nog eens een animatiefilm gemaakt die heerlijk gewoontjes is
Andiamo, Luca! Dankzij de nieuwe Pixar die onder een heerlijk mediterraans zonnetje rondspettert in de koele blauwe wateren van Disney+, is de kleine uk in ons niet langer bang voor de zeemonsters waarvan we altijd zéker hebben geweten dat ze zich in de diepten van de oceaan ophouden. Want zeemonsters, zo weten wij nu, zijn ondanks hun scherpe vinnen en geschubde staarten in werkelijkheid ook maar lieve wezentjes die, zodra ze het zilte nat verlaten, een menselijke gedaante aannemen, waardoor ze niet meer vallen te onderscheiden van de op zuurstof levende landkrabben die u en ik zijn.
Omdat ze een beetje bang zijn voor ons blijven de zeemonsters meestal veilig diep onder water, maar Luca, een gekieuwde jongen die sneller door het water flitst dan de Man van Atlantis, kan zijn nieuwsgierigheid niet langer bedwingen. Iets of iemand trekt aan hem – de drang om die rare wereld boven de waterlijn te verkennen. En dus ruilt Luca de zee in voor Portorosso, een uit zonnige kronkelstraatjes en schaduwrijke piazza’s opgetrokken dorpje aan de Italiaanse Riviera waar hij in zijn mensengedaante – al voelt hij zijn fantoomstaart nog hangen – hoopt deel te nemen aan de Portorosso Cup, een triatlon die bestaat uit zwemmen in de verraderlijke baai, naar de top van de berg fietsen en weer terug én een bom pasta verorberen. Klein probleem: de minste aanraking met water – al is het maar een regendruppel - zal hem opnieuw doen veranderen in het zeemonster dat door de inwoners van Portorosso zo gehaat en gevreesd wordt.
Die vochtgevoeligheid geeft overigens aanleiding tot schitterende slapstick, wanneer de ouders van Luca, die eveneens boven water zijn gekomen, hun zoon trachten te identificeren door alle kinderen van Portorosso in het water te smijten. Luca en zijn partner-in-crime Alberto, een outcast die al een tijdje op het land leeft, beleven in Portorosso de tijd van hun leven, en wij ook: op de fiets de heuvel afzoeven, likken aan ijsjes onder de zon, en ondertussen ingeprent krijgen – geen animatiefilm zonder zedenlesje – dat je niet altijd moet luisteren naar de domme stemmen in je hoofd. En ú moet niet luisteren naar die domme critici die schrijven dat ‘Luca’ een ‘mindere Pixar’ is die niet de hoge standaard haalt die we van de studio gewend zijn.
Ja, het is waar: ‘Luca’ heeft inderdaad niet die overweldigende emotionele impact van bijvoorbeeld ‘Wall-E’ of ‘Up’, en de aangesneden thematiek is lang niet zo diepgravend als ‘Coco’ (de dood!), ‘Inside Out’ (depressie!) en ‘Soul’ (de zoektocht naar een levensdoel!). Maar ergens vonden we het net een verademing dat Pixar na al die behoorlijk complexe en zweverige films eindelijk nog eens tevoorschijn komt met een pretentieloos verhaaltje waarin de onschuldige charme zwaarder weegt dan de therapeutische kracht.
Anders gesteld: in vergelijking met ‘Soul’ en ‘Inside Out’ zullen de groten onder u ‘Luca’ misschien maar gewoontjes vinden, maar anderzijds werd het tijd dat Pixar nog eens een animatiefilm maakte die ten volle door het naar simpel vertier snakkende jonge volkje kan worden gesmaakt. En vergis u niet: inhoudelijk grijpt het verhaal misschien niet zo diep, maar de tekenaars leveren wél wederom schitterend werk en hebben hun bordje pasta ruimschoots verdiend. Een betrekkelijk eenvoudige scène waarin Luca en zijn mensenvriendinnetje Giulia ’s nachts onder de volle maan met hun blote voetjes over de daken van Portorosso huppelen, groeit – onder meer dankzij het gezang van de krekels dat zich vermengt met het typische geluid van losliggende dakpannen – uit tot een magische scène die eindigt met een dansje op de ringen van Saturnus.
Si, ‘Luca’ is een film die doet verlangen naar de mediterraanse zon, naar trenetto al pesto, naar in het gras op je rug liggen en kijken naar de sterren die eigenlijk vissen zijn, en naar een ritje op de Vespa terwijl de wind door je haren strijkt. Bij deze verklaren wij de zomervakantie dan ook officieel voor geopend, santa mozzarella!
