Met ‘On the Rocks’ vindt regisseur Sofia Coppola weer het steegje naar ons hart

Gin, droge witte vermout en een enkele traan.

Van Sofia Coppola, met Bill Murray, Rashida Jones, Marlon Wayans en Jenny Slate

‘Geef je hart niet aan andere jongens. Je bent van mij.’ Is het die boodschap die Bill Murray in de beroemde eindscène van ‘Lost in Translation’ in het oor van Scarlett ­Johansson fluisterde na hun onvergetelijke droomtrip door Tokio? Het had gekund, maar neen, het zijn de woorden die een meisje van haar vader te horen krijgt in het begin van ‘On the Rocks’, de nieuwe film van Sofia ­Coppola. Terwijl een ­melancholieke trompet en zwoele jazzbrushes ons in een weemoedige gemoedstoestand brengen, leren we de volwassen Laura (de ­loeigoede Rashida Jones) kennen als een getroebleerde moeder die haar echtgenoot Dean (­Marlon Wayans) van ontrouw verdenkt. Op restaurant wegen de pijnlijke stiltes tussen hen zó zwaar dat je de droefheidsmoleculen in de lucht kunt horen trillen. En hoe komt het dat de toilettas van zijn assistente in zijn rolkoffertje steekt?

‘Steek je hand op als je dit verdacht vindt!’ zegt haar vader Felix (altijd een plezier om Murray terug te zien!), een gepensioneerde kunsthandelaar die zijn kleinkinderen naar ‘­Breaking Bad’ laat kijken en met een onbetaalbaar sérieux uitlegt dat het er bij mannen nu eenmaal ingebakken zit om hun blik te laten af­­dalen naar de derrière van een vrouw. Felix stelt voor om Dean te bespioneren, maar wat begint als een olijke ­spionagemissie in de restaurants, bars en ­hotellobby’s van the city that never sleeps, verandert gaandeweg in een bittere confrontatie tussen de vader, zelf een onverbeterlijke womanizer, en de dochter (het onderhuids borrelende gegeven dat Sofia’s vader Francis een notoir overspelige sater was, geeft ‘On the Rocks’ de schijn van een autobiografische mijmering).

Veel critici vergelijken ‘On the Rocks’ met de filmische bespiegelingen van Woody Allen, maar zelf zagen we veeleer een spirituele verwantschap met Blake Edwards, de in 2010 overleden Amerikaanse regisseur die in zijn films méér vertelde over de existentiële pijn van het man-zijn dan alle psychologische ­handboeken samen. Net als Edwards kijkt Coppola naar haar met de liefde worstelende personages met een mengeling van mededogen en sardonische spotzucht. En als die Mexicaanse trompetten die Coppola in het beach resort laat weerklinken, geen knipoog zijn naar de ­strapatsen van Dudley Moore in ‘10’, wel, dan mag u ons Bo Derek noemen. Wij waren na vier ontgoochelende films op rij een beetje vervreemd geraakt van Sofia, maar met ‘On the Rocks’ vindt ze eindelijk weer het steegje naar ons hart. De bedwelmende magie van ‘Lost in Translation’ ontbreekt nog, maar deze film bevat wél één van de allermooiste beelden uit haar carrière: de in het glas martini geplengde traan.

Op het einde (spoilertje!) nemen vader en dochter op straat afscheid van elkaar. Je hoopt nog op een laatste goede oneliner, een ultieme wijsheid of ten minste enig gefluister in het oor – maar neen, ze glimlachen alleen maar eens naar elkaar. Waarna Felix, die beseft dat zijn levenshouding hem tot een relict uit een andere tijd maakt en voelt dat het hart van zijn dochter hem niet langer toebehoort, in zijn auto stapt en de film uit rijdt.