Met ‘The Woman in the House Across the Street from the Girl in the Window’ heeft Zatte Rita eindelijk een eigen Netflix-reeks gekregen

Zatte Rita heeft eindelijk een eigen reeks gekregen: ze zit op Netflix en draagt de onmogelijk te memoriseren titel ‘The Woman in the House Across the Street from the Girl in the Window’.

Anna (Kristen Bell, bekend van ‘The Good Place’) leidde een rimpelloos leventje in een buitenwijk van een Amerikaanse stad, toen het noodlot toesloeg en haar dochtertje om het leven kwam. Haar huwelijk liep op de klippen en zij zocht haar toevlucht tot de drank, rode wijn meer bepaald, die ze aansleept in hoeveelheden waar zelfs Gérard Depardieu stil van zou worden. Nu spendeert ze haar dagen in de zetel voor het raam, met naast haar een griezelig groot en tot de rand gevuld glas en op haar schoot een misdaadroman van dertien in een dozijn.

Bij de start van ‘The Woman in the House Across the Street from the Girl in the Window’ - dat ik met uw goedkeuring hierna gewoon ‘The Woman’ zal noemen - veert Anna’s leven op wanneer er een knappe weduwnaar in het huis aan de overkant komt wonen. De blijdschap is van korte duur, want de man blijkt een langbenige stewardess als vriendin te hebben. Terwijl ze ’s avonds haar verdriet verdrinkt in een plas wijn ziet ze vanuit haar raam hoe de jongedame neergestoken wordt en sterft, maar wanneer de politie aankomt, is nergens een lijk te vinden. Gaat er een duistere psychopaat schuil achter de charmante man met zijn schattige dochtertje? Of is de fantasie van Anna, die ook pillen neemt die in combinatie met alcohol tot hallucinaties kunnen leiden, op hol geslagen?

Zoals de titel al aangeeft, hoef je ‘The Woman’ niet echt ernstig te nemen. De reeks drijft de spot met een populair subgenre van misdaadverhalen, waarin benevelde vrouwen een moord zien gebeuren en, omdat niemand hen gelooft, zelf op onderzoek gaan. Acht afleveringen lang vergroot de serie de typische kenmerken uit tot in het absurde, van het drankgebruik van het hoofdpersonage over de dwaasheid van de politieagenten tot de goedkope levenslessen - ‘There’s so many layers to casseroles. Just like there are so many layers to a person’ - die de personages debiteren. Subtiel kun je het niet noemen: soms lijkt het alsof de scenaristen van ‘The Naked Gun’ op een nacht zijn binnengeslopen op de set en dingen hebben toegevoegd aan het script zonder dat iemand iets heeft opgemerkt. Maar de humor is zo bizar en bijna surrealistisch - we durven er veel geld op te verwedden dat niemand bij de start zal kunnen raden hoe Anna’s dochtertje gestorven is - dat het resultaat onweerstaanbaar grappig wordt.

De grappen zouden hun doel missen als het plot van de reeks niets voorstelde, maar ook daar schiet ‘The Woman’ raak, of toch bijna. De vraag of en hoe Anna’s buurvrouw vermoord is, levert zeven afleveringen vinnige televisie op, met cliffhangers en onverwachte wendingen. Maar wanneer het antwoord uiteindelijk komt in aflevering acht, laten de schrijvers alle teugels los en volgt een redelijk belachelijke ontknoping die alle opgebouwde spanning en geloofwaardigheid onderuithaalt. Op zich is het einde ook een parodie op finales waarin je in een kwartier tijd vijf keer op het verkeerde been wordt gezet en de schuldige uiteindelijk iemand is van wie je het nooit had vermoed. Maar iets meer - of beter: veel meer - terughoudendheid in het slot had een bevredigender reeks opgeleverd.

Mensen die op zoek zijn naar een grappige en spannende serie over vrouwen die te veel wijn drinken en waarin af en toe een dode valt, zijn op Netflix dus nog altijd beter af met ‘Dead to Me’. Veel makkelijker te onthouden titel ook.