Midnight in Paris

Stel dat we één keer van professor Barabas de toestemming zouden krijgen om plaats te nemen in de teletijdmachine, dan zouden wij wel weten waarheen: de Jazz Age in de jaren twintig – die draaierige periode van heftig en intens leven.

Gin drinken in de bar van het Crillon! Een fles peperdure champagne soldaat maken op de achterbank van een Rolls-Royce! De charleston dansen met wufterige meisjes terwijl de saxofonen en de violen tekeergaan in de orkestbak! Hun lippen proeven naar champagne en in hun ogen fonkelt meedogenloze hartstocht...

Vandaar dat we met een mengeling van afgunst en plezier zaten te kijken naar de magische belevenissen van Gil Pender (Owen Wilson), de hoofdfiguur uit de nieuwe, verrukkelijke film van Woody Allen. Gil, een gefrustreerde broodschrijver die meent dat hij gelukkiger zou zijn mocht hij in het verleden leven (uw dienaar voelde een vreemd resonerende verwantschap), is samen met zijn onuitstaanbare verloofde Inez (Rachel McAdams) en haar ouders op vakantie in Parijs.

En ineens gebeurt het: net zoals Tom Baxter (Jeff Daniels) in 'The Purple Rose of Cairo' zomaar uit het bioscoopscherm stapte, zo kuiert Gil op een nacht als een verdwaalde toerist de jaren twintig binnen, waar hij tot zijn immense verbazing één voor één zijn idolen ontmoet: hij feest mee met Scott en Zelda Fitzgerald, luistert live naar Cole Porter, krijgt goede raad van Gertrude Stein, gééft (in een schítterende scène!) goede raad aan Luis Buñuel, en krijgt van Ernest Hemingway te horen dat echte hartstocht respijt voor de dood biedt (men knope het in deoren).

U haalt bij het horen van al die namen de schouders op? Dan zult u met deze film wellicht geen connectie voelen. Hoewel: zelfs lieden die menen dat Luis Buñuel de naam is van een Spaanse televisiekok, zouden tot hun eigen verrassing wel eens onder de betovering kunnen komen van 'Midnight in Paris'.

Want Woody is in grote vorm: Parijs heeft duidelijk een begeesterend effect op hem (by the way: wie had ooit nog durven te denken dat de ooit zo honkvaste Woody zich in de herfst van z'n leven zou ontpoppen als zo'n enthousiaste globetrotter? Wij niet). De dialogen sprankelen als Veuve Clicquot (Hemingway: 'Ooit gejaagd?' Gil: 'Op koopjes'), de Lichtstad zag er nooit feeërieker uit, en Owen Wilson, voelbaar in tune met de melancholische gemoedstoestand van zijn personage, zet onder Woody's vleugels zijn beste vertolking sedert lang neer.

Het ogenblik waarop Gil vergeefs op zoek gaat naar het café waar hij met Hemingway heeft zitten kletsen, is zelfs één van de mooiste scènes die Allen ooit op pellicule heeft gestanst (over Carla Bruni gaan we het niet hebben: zij is in dit verhaal slechts een voetnoot).

Neen, 'Midnight in Paris' is geen meesterwerk, het is alleen maar een dromerige fantasie; een poëtische mijmering over liefde en kunst en literatuur; een luchthartige rêverie waarvan je wenst dat ze nooit zou eindigen. O ja: kent iemand het adres van professor Barabas?

Bekijk de trailer »