‘Mighty Morphin Power Rangers: Once & Always’ is onwaarschijnlijk gedateerd, maar het blijft nostalgisch vermaak

Poetin dreigt met een nucleair Armageddon, in Soedan is het hommeles, de tomaten zijn weer duurder geworden en KV Oostende zakt naar tweede klasse, maar geen nood! De mensen op aarde kunnen gerust zijn, want we worden beschermd door de... POWER RANGERS!

Dat was reeds zo in 1993, toen de Rangers - vijf tieners die van hun mentor Zordon superkrachten kregen ten einde een buitenaardse vijand af te stoppen - voor het eerst hun opwachting maakten in de Amerikaanse ‘Mighty Morphin Power Rangers’-televisieserie die bij ons aanvankelijk door VTM werd uitgezonden. En nu Marvel een beetje z'n mojo kwijt is - u heeft vast horen waaien dat de laatste Marvelfilm ‘Ant-Man and the Wasp: Quantumania’ het aan de kassa's niet fameus heeft gedaan - is het een enorme geruststelling te weten dat de Power Rangers nog steeds klaarstaan - zij het tegenwoordig op Netflix - om de mensheid uit de nood te helpen.

Nu hadden de makers van het gloednieuwe ‘Mighty Morphin Power Rangers: Once & Always’ de keuze kunnen maken om, ter viering van de dertigste verjaardag van de Rangers, uit te pakken met een moderne, opgepoetste, 21ste-eeuwse, peperdure, aan alle maatstaven van de huidige superheldenfan beantwoordende reboot. Zoals ook Batman en Spider-Man sinds hun ontstaan in de jaren ‘30 en ‘60 door de decennia heen diverse updates kregen, hadden ze de hele Rangers-mythologie voor de gelegenheid in een eigentijds ogend spandex-jasje kunnen steken, met een epische plot, knetterende martial arts-duels die John Wick doen verbleken en met overdonderende state-of-the-art-effecten die niet hoeven onder te doen voor de doorsnee Avenger-blockbuster. Maar dat hebben ze dus wijselijk níet gedaan: alsof we nog steeds in de jaren ‘90 zitten, draven de Power Rangers nog steeds rond in hun ouderwetse kleurrijke en anno 2023 ietwat treurig ogende spandexkostuumpjes.

Objectief bekeken is ‘Mighty Morphin Power Rangers: Once & Always’ dan ook - laten we wel wezen - een onwaarschijnlijk gedateerd en ongelooflijk cheap ogend spektakel uit een ander tijdperk. Het hoofdkwartier van de Rangers lijkt wel opgetrokken uit bordkarton en de rubberen pakken van Snizzard en Minotaurus, de twee hulpjes van aartsvijand Rita Repulsa, lijken wel afkomstig uit de carnavalswinkel op de Anspachlaan in Brussel. Hitsig detail: het intergalactische korset van Rita Repulsa heeft wel iets weg van de legendarische pinbeha van Madonna. Sexy!

In de scènes waarin ze eens níet met gebalde vuisten en met hun helmen op tegenover Rita hoeven te staan, staan de acteurs dan weer met z’n allen zó pijnlijk slecht te acteren dat het welhaast dolkomisch wordt. In één van de meest hilarische reactieshots die we ooit op een scherm hebben gezien, waagt hoofdacteur David Yost - hij vertolkt Billy - een poging om een geschokt gezicht op te zetten nadat zijn vriend Alpha 8 in het laboratorium het slachtoffer werd van een dodelijke Z-golf-energiereconstructie (‘Nee... Nee... Dat kan niet waar zijn!’): een Oscar zal hij niet winnen, maar het Internet heeft er wél een legendarisch GIF-bestand bij.

Wij herhalen: objectief bekeken. Maar wie kijkt nu objectief naar de Power Rangers? Bericht aan alle fans van het eerste uur: indien het u lukt om te morfen in het onbezorgde kind dat u in de jaren ‘90 was, dan zult u merken dat al die euvels die we hierboven opsomden - van de slechte effecten tot de luizige vertolkingen - net een fantastische bron van heerlijk nostalgisch vermaak worden. Wanneer de Rangers in hun onverslijtbare outfits hun typische pose aannemen, de vuisten gebald en hun hagelwitte ‘Don't fuck with me!’-botjes stevig op de grond geplant, is het moeilijk om niet recht te wippen en om onder het roepen van ‘Go go Power Rangers!’ dezelfde houding aan te nemen. Lach maar, maar we menen het dus écht wanneer we zeggen dat, in een tijd waarin het uit z’n voegen barstende Marvel Cinematic Universe het superheldendom compleet domineert, de kinderlijke eenvoud van ‘Mighty Morphin Power Rangers: Once & Always’ even leuk en verfrissend aanvoelt als een ritje in de Dino Splash in Plopsaland.

Het schitterendste moment (al zou je het objectief bekeken ook een dieptepunt kunnen noemen) breekt aan wanneer Ming, de tienerdochter van de door Rita doodgebliksemde Trini Kwan, tijdens een gevecht in een sapbar zichzelf tegen enkele tientallen Putties tracht te verdedigen met behulp van een zwabber, waarna één van die boosaardige Putties met één welgemikte kungfu-trap de stok van de zwabber zowaar - hou u vast - in twee stukken trapt. We zien het Thanos niet gauw doen!

‘Mighty Morphin Power Rangers: Once & Always’ klokt uiteindelijk af op een summiere 55 minuten, en gelukkig maar: we hebben ons terdege rotgeamuseerd, maar indien wij nog één minuut langer naar die dolgedraaide elektrische gitaarmuziek en naar die uitzinnige gevechtskreetjes (‘Huh!’ ‘He-ja!’ ‘Joh!’ ‘Heh!’ ‘Jaah!’) hadden moeten luisteren, dan hadden ze ons in een dwangbuis mogen afvoeren.

En dan nu, allemaal samen: eens een Power Ranger, altijd een Power Ranger! Heh!