‘Miss Peregrine’s Home for Peculiar Children’: de betere Burton

De betere Burton.

Tim Burton is terug! Waarmee we bedoelen: de échte, goede Tim Burton van de hoogdagen van ‘Edward Scissorhands’ en ‘Sleepy Hollow’, en niet de Tim Burton van geesteloze producties als ‘Charlie and the Chocolate Factory’ en ‘Sweeney Todd: The Demon Barber of Fleet Street’. Want zelfs de meest rabiate fans zouden toch eens moeten kunnen erkennen dat de cineast zichzelf het afgelopen decennium een beetje was kwijtgeraakt in de zielloosheid van de digitale effectenmachine. Maar iets in ‘Miss Peregrine’s Home for Peculiar Children’, de gevierde fantasyroman van Ransom Riggs, moet de oude Tim - de Tim die zo mooi het evenwicht weet te vinden tussen snakerige speelsheid en sinistere horror – weer wakker en alert hebben gemaakt. En het is niet eens moeilijk om te zien wat het precies is dat hem moet hebben gecaptiveerd: in ‘Miss Peregrine’ maken we kennis met een groep outsiders en freaks die – net als de kleine Tim toen hij opgroeide in de suburbs van Burbank - het gevoel hebben dat ze niet thuishoren in de normale wereld en een thuishaven vinden in een parallel universum. Aldoor voel je Burtons immense affectie voor de bijzondere kinderen die het uitsluitend via een tijdlus te bereiken tehuis van Mevrouw Peregrine (de perfect gecastte Eva Green) bewonen: onze eigen favorieten zijn Emma, een meisje dat speciale loden schoenen dient te dragen om te beletten dat ze wegzweeft, en Horace, een goedgeklede jongen die zijn dromen projecteert op een groot wit doek (die wordt later beslist cineast).

Behalve zijn voorliefde voor door de maatschappij verstoten outcasts voel je in ‘Miss Peregrine’ ook voortdurend Burtons angsten – de angsten waarmee hij ook ‘Sleepy Hollow’ voedde - voor de monsters die vanuit het donker tevoorschijn komen om je te pakken: de angstaanjagende Hollowgasts die samen aan de dis zitten en zich met veel smaak te goed doen aan een schaal vol uitgerukte kinderogen, lijkt de cineast te hebben weggeplukt uit de macaberste nachtmerries die een mens kan hebben. Dat Burton het nog steeds in zich heeft om werelden te scheppen waarin je jezelf heerlijk kunt verliezen, valt ook af te leiden uit de magnifieke beelden die hij en cameraman Bruno Delbonnel occasioneel uitsnijden: de strandschildering van Jake en de aan een koord zwevende Emma in het ochtendgloren durven wij zelfs pure poëzie te noemen. En aanhoor die mooie score van Michael Higham en Matthew Margeson – wie mist Danny Elfman nog? - wanneer Emma haar nieuwe vriend meevoert naar haar geheime schuilplaats onder de zeespiegel, en zie hoe sensueel ze haar armen achteruitstrekt wanneer ze opnieuw lucht in het scheepswrak blaast! Rep u dus naar het tehuis van Mevrouw Peregrine: de kinderen verwachten u.