Modderige berenvellen, gespierde lijven en veel geschreeuw met speekselvlokken: subtiliteit is ver zoek in ‘Vikings: Valhalla’ op Netflix

Na zes seizoenen ‘Vikings’ is er nu ‘Vikings: Valhalla’. De makers hebben hun best gedaan de geschiedenis niet enkel vanuit mannelijk perspectief te tonen. Toch blijft ‘Vikings: Valhalla’ ouderwets spierballenvermaak.

Iedere generatie herschrijft de geschiedenis om haar aan te laten sluiten bij de heersende moraal. Toch stond het lichtontvlambare deel van het internet op zijn achterste benen toen bekend werd dat Håkon Sigurdsson, een legendarische Noorse heerser van rond de eerste milenniumwisseling, in de nieuwe Netflixserie ‘Vikings: Valhalla’ vertolkt zou worden door Caroline Henderson, een zwarte actrice. Om met een verontwaardigde reaguurder te spreken: ‘we laten Jennifer Lawrence toch ook niet in de rol van Nelson Mandela kruipen?’

De makers van de serie verdedigden zich door te verklaren dat de samenleving van de Noormannen cultureel diverser was dan we vaak denken, en dat bovendien het personage van Henderson weliswaar gelijkenissen vertoont met de beroemde koning, maar daar niet mee samenvalt. Misschien is het, om de ergste angel uit de discussie te trekken, goed om te vermelden dat Vikings: Valhalla het over de gehele linie niet zo nauw neemt met de feiten. Historische figuren uit verschillende tijdperken worden bij elkaar geplaatst, en de loop der gebeurtenissen verschilt ook regelmatig van de geschiedenisboeken. De casting van Henderson is hooguit ongelukkig omdat ze als vorstin wat ongeloofwaardig is: waarom wordt haar hoge positie zonder morren door het hele volk geaccepteerd, terwijl alle andere niet-westerse personages in de Viking-maatschappij een minderwaardige positie bekleden?

Tot zover de ophef, over naar de inhoud. ‘Vikings: Valhalla’ is het vervolg op het succesvolle ‘Vikings’, en speelt zich zo’n honderd jaar later af. De Engelse koning Æthelred II heeft, tegen eerdere beloftes in, de volledige Vikingbevolking in zijn land een kopje kleiner gemaakt. Een grote vloot vertrekt vanuit Kattegat om wraak te nemen, maar ook onderling zijn de Scandinaviërs niet eensgezind: het christendom heeft zijn intrede gedaan, en zorgt voor tweespalt tussen monotheïstische bekeerlingen en polytheïsten van de oude stempel. Helaas is dit boeiende gegeven maar oppervlakkig uitgewerkt. ‘Vikings: Valhalla’ is, afgezien van bepaalde castingkeuzes, vooral heel voorspelbaar: baarden en zwaarden, modderige berenvellen, gespierde lijven en veel geschreeuw met speekselvlokken. Subtiliteit – in dialoog, in acteren, eigenlijk in alles – is ver te zoeken. Dat neemt niet weg dat de gevechtsscènes fijn zijn om naar te kijken, en ook de vormgeving is dik in orde. Inhoudelijk is ‘Vikings: Valhalla’ echter te dun om te beklijven.