‘Moonfall’ is ridicuul, ongeloofwaardig en potsierlijk, maar we hebben ons toch geamuseerd

Van Roland Emmerich, met Halle Berry, Patrick Wilson, John Bradley en Michael Peña

De aarde gaat naar de maan.

Zoals een nijdige dreumes z’n eigen speelgoed aan stukken smijt, zo voelt Roland Emmerich op tijd en stond de drang opkomen om – voorlopig alleen op het scherm – de wereld te vernietigen. In ‘Independence Day’ bliezen aliens het Witte Huis op, in ‘Godzilla’ werd New York kapotgestampt door het Kaijumonster, in ‘The Day After Tomorrow’ werd LA weggevaagd door een reuzentornado, in ‘2012' beukte een tsunami in op het Himalayagebergte en in ‘Moonfall’, Emmerichs nieuwste destructiefeestje, rollen allesvernietigende megazwaartekrachtgolven op de mensheid af. Yep: als de op de aarde afstevenende komeet in het satirische ‘Don’t Look Now’ voor de makers vooral een manier was om de klimaatontkenners en de complotdenkers in hun hemdje te zetten, dan is het naderende onheil voor Emmerich in de eerste plaats een reden om u nog eens te trakteren op een lekker ouderwetse rampenfilm.

De catastrofe vangt aan wanneer een amateurwetenschapper (John Bradley, alias Samwell Tarly uit ‘Game of Thrones’) tot de ontdekking komt dat de maan niet langer haar vertrouwde baantjes rond onze planeet beschrijft en binnen afzienbare tijd door de aarde zal worden aangetrokken. ‘Dus over drie maanden worden we getroffen door megabrokstukken?’ vraagt een bezorgde generaal, waarna de amateurwetenschapper hem corrigeert: zo lang zal het niet duren, want doordat de maan dichter bij de aarde staat, worden maanden ineens wéken. Hm, intrigerend. De overheid maant de bevolking prompt aan om hogergelegen gebieden op te zoeken, maar geloof ons: zelfs op de hoogste berg bent u niet veilig voor de vloedgolf van onnozele verhaalwendingen (die zwarte zwerm!) die Emmerich op u afstuurt. Hoed af voor de acteurs trouwens: zelfs wanneer ze volstrekt dwaze zinnetjes à la ‘Plankgas voor we worden opgezogen!’ moeten debiteren, staan Halle Berry, Patrick Wilson en Michael Peña te acteren alsof ze in een bloedserieus psychologisch drama van Noah Baumbach zitten.

Dat ‘Moonfall’ niet de bevredigende fun van Emmerichs oudere werk biedt, ligt aan de ietwat teleurstellende kwaliteit van de visuele effecten. Wanneer de onvermijdelijke vloedgolf door de straten van Los Angeles zwalpt, is goed te zien dat de door het water opgeschepte autootjes uit computerpixels bestaan. En wanneer Wilson op z’n Harley halt houdt voor het beroemde Griffith Observatory, staat hij voor een green screen dat ongeveer even fake oogt als de bordkartonnen decors uit de lowbudgetfilms van Roger Corman. Dat Emmerich klaarblijkelijk niet langer in staat is om de aarde met de hem kenmerkende overtuigingskracht te vernietigen, laat vermoeden dat de cineast anno 2022 niet meer over de gigantische budgetten uit zijn hoogdagen beschikt. Hoewel: in de scène waarin de spaceshuttle Endeavour nét uit de greep weet te blijven van de zoveelste megazwaartekrachtgolf, lukt het Emmerich dan toch om uit te pakken met een reeks tableaus die zó spectaculair zijn dat we er kriebels in onze buik en tenen van kregen. ‘Moonfall’ is ridicuul, ongeloofwaardig en potsierlijk, maar we hebben ons, zij het met mate, geamuseerd.

Vanaf 23 maart in de bioscoop.