Mounir en Omar Souidi: ‘Als we onze cliënten in de gevangenis spreken, kan dat beleefd, maar als het moet slaan we met de vuist op tafel’

Vanavond is advocaat Omar Souidi dé centrale gast in de derde aflevering van ‘Recht naar de gevangenis’. In Café play vertelt hij hoe dat was: ‘De naakte isoleercel is iets om nooit te vergeten, Ik heb het echt onderschat.’ Humo sprak hem vijf jaar geleden samen met zijn broer in aanloop naar de film ‘Patser’.

Ze willen de beste fucking strafpleiters worden van Vlaanderen, net zoals het Marokkaanse advocatenduo in ‘Patser’. De Antwerpse broers Mounir en Omar Souidi stonden model voor de strafpleiters in de kaskraker over de Antwerpse drugsmaffia. ‘Voor ons is elke rechtszaak een oorlog.’

In de snelle, explosieve film van Adil El Arbi en Bilall Fallah worden aan de lopende band auto’s en huizen in brand gestoken, mensen ontvoerd en in elkaar geramd, boven een vleesmolen gehangen of aan flarden geschoten. Vier jonge Marokkaanse heethoofden uit de woonblokken van het Kiel storten zich onbezonnen in de drugshandel en ontketenen daarmee een gewelddadige oorlog tussen twee rivaliserende clans.

‘Dit is geen fictie,’ zeggen strafpleiters Mounir (38) en Omar (32) Souidi, die elke week in Antwerpen tien tot vijftien drugszaken pleiten.

MOUNIR SOUIDI «Het verhaal van ‘Patser’ is gebaseerd op de diefstal van 200 kilo coke in de haven van Antwerpen enkele jaren geleden. Die betekende het begin van een strijd tussen bendes in het Amsterdamse drugsmilieu, die overgewaaid is naar Antwerpen. Bendes begonnen elkaar uit te moorden. In een jaar tijd zijn er zeventien liquidaties geweest. Het eerste slachtoffer in Antwerpen, waar een man op klaarlichte dag door het hoofd werd geschoten voor het Crowne Plaza-hotel, was een cliënt van ons, meneer Bouhbouh.

»Van de criminelen die je in ‘Patser’ ziet, zit in het echte leven toch zeker de helft bij ons kantoor, Antwerpenaren en Nederlanders.»

Opvallende buitenbeentjes in ‘Patser’: twee Marokkaanse advocaten die topcriminelen en kleine drugsdealertjes uit de klauwen van het gerecht redden in hun eigen stijl. Glad en arrogant, in Armani-pakken met bijhorende pochet en Italiaanse schoenen. De kopie is getrouw. Ook in het echt gaan de twee broers Souidi als dandy’s door het leven. Hun gloednieuwe kantoor is strak ingericht, met leren zetels en zwart-witportretten van Frank Sinatra, Woody Allen en Martin Scorsese. Nergens grijstinten.

MOUNIR «We zijn zwart-witpersonages. We zeggen waar het op staat.»

Voor ons gesprek verhuizen we naar het rooksalon, ingericht naar het voorbeeld van de New Yorkse Carnegie Club. De broers mogen er graag Cubaanse sigaren roken onder het genot van een speciale whisky of rum.

HUMO In ‘Patser’ zijn de advocaten twee onafscheidelijke broers die in een achterstandswijk zijn opgegroeid en het – in tegenstelling tot hun jeugdvrienden – niet gemaakt hebben in de drugshandel, maar door drugdealers te verdedigen. Dat is ook jullie verhaal?

OMAR SOUIDI «Dat klopt. Onze vader kwam in 1973 op zijn 18de uit Marokko naar Antwerpen. Hij vond een job als kelner in een dancing in Schilde, waar hij een Vlaams meisje heeft leren kennen dat daar uitging. De vonk sloeg over en ze zijn vrij snel gaan samenwonen, in de sociale woonblokken van de Arenawijk in Deurne-Zuid. Onze mama was van heel eenvoudige komaf, ze moest al op haar 14de gaan werken om het gezin te ondersteunen.»

MOUNIR «Vader leerde snel Nederlands en ging aan de slag als vertaler-tolk in de rechtbank. Moeder was huisvrouw. We waren een eenvoudig gezin.»

HUMO Hebben jullie armoede gekend?

MOUNIR «We zijn nooit met honger gaan slapen, maar er waren veel avonden dat er geen geld was voor warm eten. Wij aten dan een boterhammetje, en moeder zei dat ze geen honger had. Vooral na de scheiding van onze ouders moest ze op het einde van elke maand tellen hoeveel kleingeld er nog was. Maar we hadden nooit het gevoel dat we iets tekort kwamen.»

OMAR «Iedereen in de blokken had zijn sores. We konden niet vergelijken met families die in weelde leefden. Iedereen had even weinig.»

HUMO Werden jullie aangemoedigd door jullie ouders om hogerop te geraken?

OMAR «Zeker. Ze hebben altijd gehamerd op het belang van school en huiswerk. We mochten de hele dag voetballen op straat, maar als het donker werd, moesten we naar huis komen. We waren de enige kinderen in de blokken die in de middelbare school naar het ASO gingen. In de wijk noemden ze mij de professor, omdat ze zich dat nauwelijks konden voorstellen. De meesten gingen naar de beroepsschool.»

MOUNIR «Onze ouders hebben dat slim bekeken. We zijn in het Nederlands opgevoed en spraken geen Arabisch of Berbers, zodat we minder aansluiting vonden bij de Marokkaanse jongeren, die ons links lieten liggen. En bij de Vlaamse kinderen waren we Omar en Mounir. We waren buitenbeentjes. We hoorden bij iedereen en bij niemand, zoals het in volkswijken gaat. Je voetbalt samen, er wordt gevochten…»

OMAR «Je moest je mannetje staan in de wijk. Grote mond en stierenkloten aan je lijf, want ze voelen het direct als je bang bent. En dan laten ze de vuisten spreken, of erger.

»In de wijk speelden de verschillende straten voetbal tegen elkaar, en ging het er altijd hard aan toe. Mijn broer was een betere voetballer dan ik, hij scoorde vaak het winnende doelpunt. Een Marokkaanse jongen uit een andere straat kon daar niet mee leven. Ik was 6 jaar en zie het nog altijd voor mijn ogen gebeuren. Die jongen loopt naar zijn jasje, haalt een mes boven en werpt het naar mijn broer: het mes scheert rakelings langs zijn hoofd, iedereen begint met iedereen te knokken. Het heeft weinig gescheeld of ik zat hier vandaag alleen, of helemaal niet.»

MOUNIR «Die straatvechtersmentaliteit is vandaag een voordeel. Onze cliënten zijn meestal geen eitjes. Als we ze in de gevangenis gaan spreken, zullen we dat beleefd doen als het kan, maar als het moet slaan we even met de vuist op tafel.»

HUMO Ik sprak onlangs een moeder uit Borgerhout wier zoon op zijn 11de door een drugsbende was geronseld. Het begon met stelen en het rondbrengen van pakketjes met drugs. Hebben jullie ook zulke aanbiedingen gekregen?

OMAR «Er waren jongens in de wijk die dat deden, maar je moet van jongs af nee durven zeggen. De dealers hadden snel door dat ze ons niet voor hun kar konden spannen. Ik herinner me nog hoe ik een jongen van 16 met zijn vrienden in een patserige BMW door de wijk zag rijden, om te tonen dat ze het gemaakt hadden. Ik was 11 en had nog met die jongen op dezelfde lagere school gezeten. De meeste kinderen stonden er met open mond naar te kijken, maar ik wist dat dat niet lang zou duren. Gast, leer eerst fietsen, dacht ik. Natuurlijk, de invloed van de drugbendes in de wijken is vandaag wel groter dan toen.»

HUMO Waarom zijn jullie advocaat geworden?

MOUNIR «In de zomervakanties nam vader ons mee naar zijn werk op het justitiepaleis. Ik was 12, mijn broer was 6. En plots zie en hoor je dingen die je alleen van films kent: gangsters die binnengeleid worden met handboeien, verhalen over moorden, vechtpartijen, diefstallen… heel spannend allemaal. We gingen vaak naar de pleidooien luisteren. Mijn vader vertelt nog vaak hoe ik als jongen van 12 vond dat die advocaten het er belabberd van af brachten. Dat kan toch veel beter? We waren jonge snaken met veel pretentie, en daar zijn de eerste zaadjes geplant. We wisten dat we iets wilden bereiken, dat we weg wilden uit de modder, en dat we het op een andere manier gingen doen als de jongens uit onze buurt.»

OMAR «Ik heb nog even getwijfeld om acteur te worden en wilde Studio Herman Teirlinck doen. Toen ik 15 was, was ik met vrienden van de toneelclub op stap. Op de trein werd een Marokkaans meisje dat geen hoofddoek droeg door een groepje Marokkaanse jongeren aangepakt en een hoer genoemd. Ik heb het toen voor haar opgenomen, wat ik moest bekopen met een kopstoot die mijn neus brak en waardoor ik vandaag nog altijd een bril moet dragen. Die jongens zijn er toen met een straf van niks afgekomen. Dat heeft me naar de advocatuur geduwd. Ik heb het altijd belangrijk gevonden om op te komen voor mensen die worden gebasht.»

HUMO Wisten jullie dat Adil El Arbi en Bilall Fallah zich op jullie verhaal geïnspireerd hadden voor hun film?

MOUNIR «We hadden al iets horen waaien, en op een zomerdag kwamen we in het Antwerpse justitiepaleis toen ze net een scène aan het opnemen waren waar ‘wij’ in meespeelden. Adil El Arbi kwam enthousiast op ons afgelopen: ‘Hier zijn ze! De gasten!’ En hij riep er meteen de acteurs bij die ons speelden: ‘Goed opletten, dit zijn ze!’ Dat was surrealistisch.»

OMAR «Al even absurd was de avant-première in Metropolis, waar we op uitgenodigd waren. Na de vertoning kwam de cast naar voren en vroegen de acteurs die ons speelden ons mee op het podium. Ze wilden absoluut met ons op de foto. Dat was een vreemd gevoel, als je bedenkt dat we nog niet zoveel jaren voordien de vloer van de bioscoop stonden te poetsen om onze studies te betalen.»

MOUNIR « We hebben van alles gedaan. Ik ben begonnen als rekkenvuller in de Delhaize op de afdeling voeding.»

OMAR «Ik heb eerst een tijdje hamburgers gebakken in de Quick, daarna ben ik in UGC en Metropolis gaan klussen, en daarna in de Antwerpse horeca.»

Bananenbende

HUMO De helft van jullie dossiers gaat over drugshandel. De afgelopen vijf jaar is het geweld onder drugbendes enorm toegenomen en vallen er doden. Heeft jullie dat verrast?

OMAR «Het geweld is vanuit Amsterdam komen overwaaien. Dat voel je al jaren aankomen. De belangen zijn hoog. De getallen stijgen: die van de kilo’s en de euro’s. En dus worden de risico’s groter.»

MOUNIR «Tien jaar geleden hadden we dossiers waarin 80 tot 100 kilogram in beslag werd genomen: dat waren de grote vangsten. In 2010 werd er plots 1,2 ton cocaïne gevonden, verstopt in een container met ananassen. Straatwaarde: 60 miljoen euro.»

HUMO Vijf jaar geleden werd er jaarlijks 4 ton in beslag genomen, nu is dat het tienvoudige. Binnenkort moet de bananenbende voorkomen: achttien verdachten die beschuldigd worden van de invoer van maar liefst drie ton coke uit Colombia.

MOUNIR «Ook daar zitten cliënten van ons bij, maar de zaak moet nog voorkomen. Antwerpen is opgeklommen op de ladder van de drugsinvoer. De criminelen weten dat niet elke container kan worden gecontroleerd, dus rekenen ze erop dat er genoeg door de mazen van het net glippen. Misschien is de haven wel wat te groot voor deze stad.»

HUMO De moeder van de jonge drugsdealer uit Borgerhout vertelde me dat een vriendin van haar ontvoerd werd door een bende en tien dagen gegijzeld werd in een appartement.

OMAR «Ontvoeringen en brandstichtingen zijn bijna formaliteiten geworden.»

MOUNIR «Het gaat om een handel met acht of negen cijfers, niet om enkele honderden euro. Als je belooft dat je een lading van 10 miljoen euro de haven uit krijgt, en er loopt iets fout, dan gaan die jongens niet gewoon samenkomen om te zeggen: ‘Dat is nu spijtig.’»

OMAR «De personen die zich daar boos over moeten maken, zijn zelf verantwoording verschuldigd aan de Zuid-Amerikaanse kartels, en daar lachen ze er nog minder mee. Over Colombia zeggen ze dat er meer mensen onder de grond zitten dan dat er boven de grond rondlopen.»

MOUNIR «Als je met de grote jongens wil meedoen, weet je dat je niet binnenkomt in een scoutsvereniging. Er hangt een beroepsrisico aan vast. Zo’n liquidatie – ik praat het niet goed – hoort daarbij.»

OMAR «Dat is het probleem met veel jonge gasten uit Borgerhout: ze laten zich verblinden door het geld, ze overschatten zichzelf en denken dat ze er wel mee wegkomen, net zoals Matteo Simoni en zijn kompanen in ‘Patser’. Niet dus. Snel geld is meestal slecht nieuws.»

MOUNIR «Voor ons is het fijner om te werken met de mensen die wat hoger op de criminele ladder staan. Je hebt cliënten die op een brommertje rondrijden met een paar pakketjes drugs: als ze 2000 euro verdiend hebben, denken ze dat ze Pablo Escobar zijn. Als je daar in de gevangenis mee gaat praten, komen ze soms dwingend uit de hoek, zichzelf totaal overschattend. Dat zijn de kerels die veel show verkopen en met veel blingbling over straat lopen. De echte drugsbaronnen gaan niet met een petje van Philipp Plein over de Meir lopen, hoor. De kerels die op de achtergrond blijven, zijn meestal de hoogste in rang. Daar kun je als advocaat ook het beste mee werken. Die tonen respect, zijn rustiger, begrijpen je strategie. Je wordt geen leider van een drugsbende als je maar tot drie kan tellen hè. Het zijn bijna bedrijfsleiders. Dat verschil merk je ook in de film.»

HUMO Veel realistischer dan ‘Patser’ kan het blijkbaar niet worden.

OMAR «Het is wat uitvergroot, en er zit meer humor in dan in de echte business. Denk aan de nachtwaker in de haven die compleet dronken in zijn hokje zit en onder één hoedje speelt met de drugssmokkelaars. Hoewel, zelfs dát is realistisch, net als de corrupte flikken, gespeeld door Axel Daeseleire en Jeroen Perceval.»

HUMO Hebben jullie weet van agenten die zelf in de cokehandel zitten?

OMAR «Onze cliënten vertellen ons vaak dat agenten tijdens huiszoekingen niet alles aangeven wat er in beslag is genomen. Wij zijn daar zelf niet bij en kunnen dat dus ook niet bewijzen, maar we horen het héél vaak. ‘In die kast lag 10.000 euro, in het pv staat 5.000 euro.’»

MOUNIR «Men wilde een wet stemmen over het dragen van camera’s, de bodycams, door agenten die een huiszoeking doen. Wie was daar als eerste tegen? De vakbond van de politie. Zij vinden het blijkbaar een probleem qua privacy. Daar moet ik geen tekening bij maken zeker?»

HUMO Het woord ‘patser’ haalde voor het eerst de krantenkoppen toen de Antwerpse procureur Herman Dams de sjieke wagens van allochtone jongeren in beslag nam, omdat hij vermoedde dat ze met drugsgeld waren gekocht. De allereerste patser was ook een cliënt van jullie.

MOUNIR «Dat was opzienbarend. Herman Dams liet een Mercedes van onze cliënt in beslag nemen omdat hij niet geloofde dat hij die eerlijk verdiend had. Kijk, ik kan begrijpen dat de man in de straat zich soms afvraagt: ‘Hoe komt het dat die gasten die maar tot hun 12 jaar naar school zijn geweest met zo’n bak rondrijden?’ Maar dat is nog iets anders dan een procureur die alles afpakt en dan zegt: bewijs maar eens dat je dit met eerlijk geld gekocht hebt. Dat is toch de omgekeerde wereld? We leven in een rechtsstaat – dat maakt men ons toch wijs – en dat betekent dat het toekomt aan de overheid om eerst te bewijzen dat je iets fout doet, vooraleer actie te ondernemen.»

HUMO Hij heeft toen een klacht ingediend tegen Herman Dams wegens racisme.

MOUNIR «Maar die klacht is geseponeerd.»

HUMO Jullie patser is daarna toch voor drugshandel veroordeeld in een andere zaak.

MOUNIR (droog) «Klopt.»

HUMO Stellen jullie je wel eens vragen bij het geld waarmee jullie cliënteel jullie betaalt? De kans is reëel dat het om drugsgeld gaat.

OMAR «Voor ons is dat irrelevant, wij zijn geen boekhoudkantoor. Dat geld kan net zo goed van de ananasteelt komen. Of van een suikeroom uit Marokko.»

MOUNIR «Als die jongens een geldboete opgelegd krijgen en ze betalen die, dan is dat geld misschien ook van drugshandel afkomstig. De Belgische staat weigert dat toch ook niet? Het is een hypocriete discussie.»

David en Goliath

HUMO Als ik jullie website bekijk, beschouwen jullie de advocatuur als een soort oorlog. Jullie hebben het over ‘het juridisch gevecht’ en ‘het intellectueel slagveld’. Oorlogstermen, waarin de politie, de overheid en de rechterlijke macht jullie tegenstander zijn.

MOUNIR «Dat is ook zo. Als wij een zaak aannemen, gaan wij tot het uiterste voor onze cliënt. Je komt binnen in de rechtszaal, en de procureur vraagt tien jaar voor je cliënt. Soms op basis van een onderzoek waarin methodes zijn gebruikt die helemaal niet legaal zijn. Dan moet je dat toch bestrijden? Die procureur mag zeggen wat hij wil, en alle registers opentrekken. Dat mogen wij ook.»

OMAR «Als advocaat ben je ook maar een eenling die het moet opnemen tegen een machtig staatsapparaat, een leger aan procureurs en substituten die maandenlang aan een dossier werken. Wij moeten er in ons eentje gaten in zien te schieten. Dat is een strijd van David tegen Goliath.»

HUMO Die gaten, dat zijn dan procedurefouten. Ook daarin zijn jullie heel expliciet op jullie site: cliënten worden warm aanbevolen om zich op hun zwijgrecht te beroepen, en het eerste wat jullie gaan onderzoeken is of er geen procedurefouten werden begaan ‘waardoor het onderzoek dient te stranden.’

OMAR «Ik snap niet dat men voor procedurefouten naar de advocaat kijkt als bron van alle kwaad. Het is meestal de procureur die de fout heeft gemaakt en de rechter die hem daarvoor afstraft. Wat is het gevaarlijkste: een individu dat door een procedurefout vrijkomt of een overheidsapparaat dat zomaar mag doen wat het wil? Die wetgeving is net gemaakt om ervoor te zorgen dat onschuldige mensen niet worden veroordeeld.»

MOUNIR «We hebben onder onze cliënten ook heel wat keurige zakenlui en mensen uit het politiekorps. Als zij moeten voorkomen voor dronken of te snel rijden is hun eerste vraag ook altijd: ‘Meester Souidi, is er nergens een komma die verkeerd staat?’ En niet: ‘Die procedurefout, laat die maar, ik zal wel de volle pot betalen.’»

HUMO U hebt er geen probleem mee om een persoon die een ton cocaïne heeft gesmokkeld vrij te krijgen op basis van een procedurefout?

OMAR «Maar wíé heeft er dan een probleem? Toch de mensen die die fout gemaakt hebben? Wij kaarten ze alleen aan. Dat gebeurt trouwens niet elke week, het wordt overschat.»

HUMO Hebt u vertrouwen in de rechtsstaat?

MOUNIR «Nee. Ik heb vertrouwen in sommige rechters. Er zijn er een aantal andere die beter een andere job zouden zoeken.»

HUMO Dat durven de meeste advocaten niet hardop te zeggen.

MOUNIR «We leven in tijden waarin een politieagent plots kan zeggen: die 34 mensen mogen niet naar Tomorrowland gaan. Er komt zelfs geen rechter aan te pas. Later blijkt dat het voor 32 van die 34 mensen compleet onterecht was. Omdat een man met een politiepet dat beslist heeft? Dat is geen rechtsstaat, dat is een politiestaat.

»In een rechtsstaat houdt de staat zich aan de eigen wetgeving. Dat is in België op dit ogenblik niet het geval. Men is nu ook aan het sleutelen aan de regelgeving rond procedurefouten, en er is de zogenaamde wet-Landuyt. Tegenwoordig is het zo dat procedurefouten gewoon opzij kunnen worden geschoven als ze volgens de rechter geen gevolg hebben voor het onderzoek. Er bestaan regels om telefoontaps en huiszoekingen te doen, maar blijkbaar vindt men het niet altijd een probleem om die te overtreden.»

HUMO Eén veto stellen jullie wel: jullie nemen geen terrorismezaken aan. Waarom niet?

MOUNIR «Wij zijn allebei uitgesproken vrijzinnig. Mijn bijbel is het Europees Verdrag voor de Rechten van de Mens. Het probleem is dat er in de ogen van de buitenwereld geen onderscheid is tussen een dader die een terreuraanslag pleegt en de advocaat die hem verdedigt. Bij een moord of een zedenzaak lukt dat nog wel, bij terrorisme niet. Onze Arabische naam is een onhandige associatie. Ik wil niet in de krant staan als Mounir Souidi, verdediger van IS-terrorist Mohammed B. – ik zeg maar wat – want dan denken de mensen dat we hetzelfde gedachtegoed hebben.»

OMAR «Dat ze ons democratisch bestel proberen te ondergraven, speelt voor mij ook mee.»

MOUNIR «Mensen die verdacht worden van terreur hebben recht op verdediging door iemand die tot het uiterste gaat. Dat kunnen wij niet.»

Drones en bitcoins

HUMO Terug naar de drugs. Drie weken geleden werd nog een dodenlijst van het drugsmilieu in bepaalde Antwerpse brievenbussen gedropt. De met veel bombarie aangekondigde ‘war on drugs’ van Bart De Wever heeft dat niet kunnen tegenhouden.

OMAR (wuift weg) «Dat is kritiek van de oppositie. Bart De Wever heeft dat pistool niet in handen, hè. Als het geweld komt overgewaaid uit Colombia en Amsterdam, is het niet simpel om het in te dijken. Er zijn de voorbije vijf jaar trouwens wél veel goeie dingen gebeurd. Er zijn veel louche vzw’s gesloten, en wij openen meer drugsdossiers dan vroeger. Dat komt niet omdat de trafikanten ongemoeid worden gelaten.»

HUMO De federale regering en het Antwerpse stadsbestuur komen nu met het stroomplan, met verenigde teams van politie en sociale inspectie om de maffia te bestrijden. Zal dat werken?

MOUNIR «Ik heb geen probleem met het stroomplan, of met die speciale teams. De politiek kan het zich nu eenmaal niet permitteren om alles op z’n beloop te laten, we zitten ook in een verkiezingsjaar. Maar het gevaar van zulke teams is dat ze denken dat ze alles mogen, dat ze hun boekje te buiten gaan. Dat wordt oppassen.»

HUMO Het stroomplan voorziet meer scanners voor containers in de haven. In het verleden hebben jullie het onwettig gebruik daarvan al eens aangeklaagd in een zaak van cocaïne die verstopt zat tussen tegels uit Brazilië.

OMAR «Het probleem is dat mensen zonder kennis van zaken een wet in elkaar flansen die op niks trekt. In de criminaliteit gaat de technologie heel snel vooruit: daar zijn ze al bezig met drugsleveringen via drones en betalingen in bitcoins. Als de politiek en justitie niet kunnen volgen, gaan ze zich haasten en worden er fouten gemaakt.»

MOUNIR «Als je echt iets wilt doen om het probleem in te dijken, moet je mensen met terreinervaring aan de knoppen zetten. Een duidelijke wetgeving maken, want die is soms haast niet te lezen. En realistisch blijven: er zullen altijd drugs in de samenleving circuleren, en dus zal ook de trafiek altijd blijven bestaan. We kunnen de haven toch niet sluiten?»

HUMO Michael De Cock, directeur van de Koninklijke Vlaamse Schouwburg, zei onlangs: ‘Men zou beter de cokesnuivende jetset aanpakken.’

MOUNIR «En wat wil meneer De Cock daarmee bereiken? Je kunt proberen om die mensen te sensibiliseren of ze te laten afkicken, maar dat heeft op zich niks te maken met het probleem van grootschalige invoer van coke. (Geërgerd) Er wordt altijd in clichés gepraat. Het gaat altijd over cokesnuivende bankdirecteurs, topondernemers , advocaten, blablabla…»

HUMO Ook vastgoedlobbyist Erik Van der Paal, cliënt bij jullie, kampte met een cokeverslaving.

OMAR «Het zit overal. Maar er wordt volgens mij meer coke gesnoven in artistieke middens en door pseudovedetten die ’s nachts om vier uur opstaan om een schilderij te maken dat niemand interesseert.»

MOUNIR «Als je in de pers dan die linkse voorvechters als Tom Meeuws en Wouter Van Besien ziet opdraven met hun zogenaamde oplossingen, dan erger ik me blauw. Die mensen kennen er geen jota van! Legalisering: kan het nog dommer?»

OMAR «Ik zou weleens willen zien dat men in een café op het Zuid twee whisky-cola’s en drie lijnen coke bestelt. De avond zou weleens snel gedaan kunnen zijn.»

HUMO Hebt u zelf ooit coke gebruikt?

MOUNIR «Nee.»

OMAR «Ik ook niet. Toen ik nog in de horeca werkte, kreeg ik bijna elke avond een voorstel. Maar het interesseert me niet. Ik heb er te veel ellende door gezien, als kind al in de wijk, maar ook in onze dossiers. Verkrachtingen, inbraken, slagen en verwondingen… Wat mensen anderen aandoen als ze onder invloed zijn, dat is niet om mee te lachen.

»(Op dreef) Onze cliënten stellen zich ook al vragen. De procureur eist acht of negen jaar voor drugsfeiten, terwijl sommige politici zeggen dat men drugs moet legaliseren. ‘Dan kan het toch zo slecht niet zijn?’ De drugshandel zal niet afnemen door zo’n legalisering, integendeel. Die politici schieten gewoon in het wilde weg. Kwaken zonder kennis.»

MOUNIR «Linkse lulkoek.»

HUMO (lacht)

OMAR «U lacht?»

HUMO Ik zit te genieten.

OMAR «Niet iedereen, kan ik u vertellen. We leven in een land waar links heel populair is.»

HUMO En jullie zijn rechts?

OMAR «Ik ben zeker niet links.»

MOUNIR «Ik hou niet van die framing. Links en rechts is een achterhaald verhaal.»

Zeer lekker

HUMO U wordt in het kamp van de N-VA gesitueerd, onder meer door uw optreden in de zaak van projectontwikkelaar Land Invest tegen de nieuwssite Apache. Erik Van der Paal en Joeri Dillen, ex-kabinetschef van Bart De Wever, zijn jullie cliënten.

OMAR «We staan niet op de kieslijst van de N-VA en we hebben geen plannen in die richting.»

HUMO Apache schreef artikels over een te grote verwevenheid tussen Land Invest en de Antwerpse politiek – vooral dan de N-VA – in een peperduur immobiliënproject.

OMAR « Waaruit blijkt dat? Uit een verjaardagsfeestje met vrienden in het Fornuis?»

HUMO Jullie waren ook aanwezig op dat etentje in het Fornuis.

MOUNIR «Ja, en het was zeer lekker.»

HUMO U eiste 100.000 euro schadevergoeding van het kleine nieuwsmedium Apache wegens laster, Land Invest deed er nog eens 250.000 euro bovenop. Pure intimidatie, toch?

OMAR «Wat is meer intimiderend dan journalisten die al drie jaar lang inhakken op de reputatie van een man die elke dag hard werkt, en die zelfs zo ver gaan om een verborgen camera te plaatsen op een verjaardagsfeestje om de aanwezigen te filmen? Is het dan niet normaal dat een advocaat met zijn cliënt naar de rechter stapt en vraagt wat hij denkt van zulke praktijken?»

HUMO Apache heeft wel gelijk gekregen. Ze hebben geen fouten gemaakt in hun berichtgeving, zegt de rechter.

OMAR «In eerste aanleg, ja. Er bestaat nog zoiets als een hof van beroep. De strijd is niet gestreden.»

HUMO U viel in die zaak vooral op door een optreden in het praatprogramma ‘De afspraak’, waar u erg arrogant uit de hoek kwam.

OMAR «U bent niet de enige die dat vindt. Ik heb zelfs bedreigingen gekregen.

»Ik was daar niet de meest sympathieke versie van mezelf, maar daarvoor zat ik daar niet. Als ik voel dat mijn cliënt een dramatisch onrecht wordt aangedaan, durf ik offensief te reageren. Ik ben daar niet trots op, hoor. Maar ik ga er ook niet van wakker liggen.

»Wij zijn ook helemaal niet zo arrogant. Dat zal u binnenkort wel zien op televisie. We worden momenteel gevolgd door televisiemaker Peter Boeckx voor een nieuwe reeks over topadvocaten. Daarin zie je ons aan het werk, en gaan we ook terug naar de plek waar we zijn opgegroeid.»

MOUNIR «U zal ons leven zien, van de modder tot de champagne, en alles daartussen.»

HUMO Woont jullie moeder nog in de sociale woonwijk?

MOUNIR «Nee. Dat hadden we ons altijd voorgenomen: als wij onze droom zouden waarmaken, zou ons moederke volgen.»