‘Murder Mystery 2’ op Netflix is een passabele klucht die u zó weer bent vergeten

Laten we onze review van ‘Murder Mystery 2’, waarin Adam Sandler en Jennifer Aniston wederom hun komische krachten - of wat daarvoor moet doorgaan - bundelen als het detective-echtpaar Nick en Audrey Spitz, maar eens beginnen met de goeie ouwe er-is-goed-nieuws-en-er-is-slecht-nieuws-routine.

Welaan: het goeie nieuws is dat de sequel, waarin het stel opnieuw in een Agathie Christie-achtige whodunnit verzeilt, ons níet over de vloer liet kronkelen van ergernis en bijgevolg een stuk draaglijker mag worden genoemd dan het gros van de overgeefsels die Sandler de voorbije jaren op Netflix heeft gemikt (‘The Ridiculous 6’? Urgh! ‘The Do-Over’? Yuk!). Het slechte nieuws is dat ‘Murder Mystery 2’ jammer genoeg lang niet zo geinig is als ‘Little Nicky’, ‘Click’ of ‘You Don't Mess With The Zohan’, waarin Sandler een gegrilde kabeljauw opving met zijn blote kont.

Hetzelfde gold eigenlijk al voor de eerste, immens succesvolle ‘Murder Mystery’ uit 2019: die film was duldbaar, maar nooit écht geestig. Eigenlijk viel er met de eerste ‘Murder Mystery’ slechts één keer te gieren: namelijk met de scène waarin kolonel Ulenga het mes verwijdert uit de ribbenkast van het slachtoffer en het na protest van Nick (‘Laten we beginnen met het moordwapen terug in de borstkas van het slachtoffer te steken’) al duwend en wrikkend terugpropt.

In de sequel vliegen Nick en Audrey, die inmiddels met hun eigen detectivebureau zijn begonnen (op hun visitekaartjes prijkt de leuze ‘First floss, then Spitz’), naar het privé-eiland van hun vriend de maharadja, ter gelegenheid van diens huwelijk met een blondine uit Parijs (Mélanie Laurent). Op het zonovergoten eiland, waar de flamingo's luiers dragen zodat ze niet kakken op het gazon, zien we ook de kolonel terug, die inmiddels een arm blijkt te hebben verloren. ‘Bekijk het van de positieve kant,’ aldus Nick in een dialoogscène die ons zowaar een grijnslachje wist te ontlokken. ‘In de bioscoop hoeft u tenminste geen armleuning meer te delen’.

Iemand kidnapt de maharadja in een speedboat, maar net zoals in de eerste film is het misdaadverhaaltje volledig ondergeschikt aan de komisch bedoelde capriolen van de Spitzen. En het dient gezegd: Aniston en Sandler zijn onder hun beidjes misschien niet zo grappig als Laurel & Hardy, of als Lloyd en Harry uit ‘Dumb and Dumber’, maar desondanks hangt er tussen de twee acteurs een relaxte, luimige, en af en toe zelfs geestige wisselwerking. Wanneer Nick de deur van zijn vakantievilla barricadeert en de meubels telkens weer opzij moet schuiven omdat er iemand aanklopt, ontstaat er zowaar heel even een soort deurenkomedie: niet dat we ons een breuk zaten te lachen, maar in die scène zie je tenminste de aanzet tot iets wat van héél ver lijkt op een poging tot een geslaagde dolkomische sketch.

Een mens vraagt zich af: wat als de scenaristen een héél klein beetje - al was het maar een píezeltje - meer moeite zouden hebben gedaan om van het scenario écht iets geestigs te maken? Och, laten we maar snel - het is al zaterdagmiddag en we moeten nog enkele langspeelfilms met de over de lippen gaande actrice Stormy Daniels analyseren - naar onze welwillende eindconclusie springen: ‘Murder Mystery 2’ is een passabele klucht die u zó weer bent vergeten. Anders gezegd: flossen en Spitzen!