Na ‘Against the ice’ op Netflix zullen we zo’n sledehondentocht nooit meer als iets romantisch zien

Zelfs het dikste ijs is niet sterk genoeg om het gezamenlijke gewicht van een volwassen man en een neervallende ijsbeer te dragen: ‘t is maar één van de vele weetjes die we hebben opgepikt uit ‘Against The Ice’, een weinig memorabele maar niettemin deftige survivalfilm over de beroemde poolexpeditie van de Deense ontdekkingsreiziger Ejnar Mikkelsen (Nikolaj Coster-Waldau alias Jamie Lannister uit ‘Game of Thrones’).

Anno 1909 navigeerde Mikkelsen aan boord van de Alabama naar het toentertijd nog niet helemaal in kaart gebrachte Groenland ten einde de dagboeken te recupereren van zijn verdwenen vriend en collega Mylius-Erichsen, maar na een reeks tegenslagen (slinkende mondvoorraad, sledehond in afgrond, ontmoeting met hongerige beer) zagen Mikkelsen en zijn reisgenoot Iver Iversen zich genoodzaakt om twee opeenvolgende winters in het extreem barre noordpoolgebied door te brengen. Liever zij dan wij!

Wie belangstelling heeft voor historische poolexpedities, biografieën van ontdekkingsreizigers, hopeloos bevroren tenen en dies meer (en daar rekenen wij onszelf terdege bij: sinds wij als kleine uk ons hart verloren aan het epische kinderboek ‘De Gulden Sleutels’, koesteren wij een grote fascinatie voor de exploten van avonturiers als Willem Barentsz, Ernest Shackleton, Roald Amundsen en Captain Brieux) zal smullen van het licht educatieve toontje dat Coster-Waldau (die tevens voor het script tekende) in het verhaal heeft gelegd. ‘We hebben een kaart gevonden die de locatie aangeeft van de cairn waar Mylius-Ericksen z’n laatste verslag van het onbekende land achterliet!’ zo roept Mikkelsen triomfantelijk uit tijdens een briefing aan boord van de Alabama, waarop een bemanningslid zijn vinger opsteekt: ‘Wat is een cairn?’ Dat treft: we gingen het net zélf vragen! Waarna Mikkelsen, meer ten behoeve van de kijker dan van zijn doorgewinterde bemanning, op instructieve wijze uitlegt dat het om een opeengestapelde hoop stenen gaat waarin verloren gelopen ontdekkingsreizigers als een soort ‘Ik was hier’-boodschap hun dagboeken en kaarten achterlaten.

Verder geeft de film ook een knauw aan het overdreven romantische beeld dat we soms hebben van het maken van een sledehondentocht. Tegenwoordig worden sledehondentochten op diverse toeristische websites omschreven als een hartstikke romantische belevenis (‘Niets mooier dan een huskytocht in de Franse Alpen met twaalf dolenthousiaste sledehonden! Waanzinnig gaaf!’), maar in de tijd van Mikkelsen was het de gewoonte om de zwakste sledehonden af te maken, waarna hun vlees aan de resterende honden werd gevoerd. Geen wonder dat Iversen van zijn maats te horen krijgt dat hij zich maar beter niet té veel hecht aan Björn, de leukste hond van de roedel.

Yep, we hebben dankzij ‘Against The Ice’ een heleboel bijgeleerd over de do’s-and-don’ts op de noordpool! En hoe verfrissend (om maar niet te zeggen: tot op het bot verkleumend!) is het niet om eindelijk nog eens een avonturenfilm te zien die écht op locatie werd opgenomen, en níet - zoals het belachelijk fake ogende ‘Death on the Nile’ - tussen digitale decors! Er zijn minpunten: de soms té aanwezige muziek had nu en dan weleens mogen plaatsmaken voor de adembenemende stilte die in het noordpoolgebied schijnt te heersen. En wanneer Mikkelsen naar het einde toe ten prooi valt aan hallucinaties, lijkt dit voor de makers vooral een flauw excuus om de schim van diens knappe geliefde ineens te laten verschijnen. Maar op de beste momenten, zoals wanneer Mikkelsen en Iversen er stilaan rekening mee beginnen te houden dat ze het niet gaan halen en de beslissing nemen om hun eigen cairn te stapelen, geeft ‘Against The Ice’ vrij goed de onzekerheid weer die de ontdekkingsreizigers van weleer nu en dan moeten hebben gevoeld in de lange, donkere poolnachten. Tot slot nog een weetje: eet nooit de gekookte lever van een dode sledehond!

Nu op Netflix.