Na ‘Code van Coppens’ op VTM vragen we ons toch af hoeveel medelijden we nog moeten opbrengen voor Jens Dendoncker

Het aantal keer dat ik er uit vrije wil op heb afgestemd valt nog altijd te tellen op de vingers van een stagiair-slager met leermoeilijkheden, maar de keren dat ik tijdens het kanaalzwemmen ben blijven haken aan ‘Code van Coppens’, is daar wel een veelvoud van. Dat heeft minder te maken met de gebroeders Coppens zelf, die in dit programma een naar mijn gevoel eerder titulaire rol vervullen, dan met het vernuft van de onzichtbare werklieden die de kamers ontwerpen van waaruit de bekende deelnemers zich een weg moeten zien te werken, doorheen wetenschappelijk experiment, behendigheidstest, en onverholen lichamelijke beproeving. Er was een tijd dat ik het woord ‘infotainment’ een onheuse aanwrijving vond, maar die tijd is geloof ik stilaan voorbij. Zolang ik al geen zonevreemde Planckaerts voor de kiezen krijg, knies ik niet.

De aflevering van zondag laatstleden vond plaats in een geënsceneerde garage, waar de deelnemers op eigen kracht en met inzet van het eigen vernuft een som geld buit moesten maken. Zwart geld, dat spreekt vanzelf. Dat er in Vlaanderen nog geen syndicaat van garagehouders is opgestaan om die aanhoudende malafide portrettering van hun beroepsgroep aan te klagen, mag verbazen gezien de moreel volatiele tijden. Als voormalig eigenaar van een derde- dan wel vierdehands stel wielen, heb ik zelf namelijk ook ooit talloze uren vastgezeten in de toonzaal van garagisten die het zogezegd goed met me voorhadden, maar dié concessiehouders bewogen zich tijdens het afpersen wel steeds binnen de krijtlijnen van de wet.

Het mag gezegd: ik vertrouw ze niet, die Coppensen. Voor een Zweed is die ene namelijk wel opvallend vaak in België, en vooral: mensen die zò gretig overgaan tot het elektrocuteren van hun kandidaten, hoor je te wantrouwen. Het was dan ook lang niet de eerste keer dat ik in ‘Code van Coppens’ een elektrische enkelband heb gezien. BV’s een zeker voltage door het lijf jagen, doet het altijd goed op de televisie, en ja, men kan zelfs vinden dat het nog niet genoeg wordt gedaan, maar ik begin me toch af te vragen hoeveel medelijden ik nog zal moeten opbrengen voor Jens Dendoncker sinds zijn roemruchte terugkeer naar het scherm.

Dendoncker was al eens eerder aangetreden in ‘Code van Coppens’, al stond naast hem nu Jeroen Verdick in plaats van Lauren Versnick. De reden is bekend. Aan het andere eind van het deelnemersveld tekenden zich dan weer, je raadt het nooit, twee uitgelezen Planckaerts af: Stephanie en Francesco, toevallig de meest aanspreekbare, al heb ik dat ook maar van horen zeggen. Het was ook al niet de eerste keer dat ik Dendoncker in tandem zag met Verdick, waardoor ik nu met groeiende zekerheid kan zeggen dat er een soort komisch duo in de maak is, mogelijk zelfs een hedendaagse herneming van Laurel en Hardy, die, hoewel morsdood, toch onsterfelijk zijn. Over de opgedaagde Planckaerts enkel dit: voor een geslacht dat al ettelijke jaren met breed in beeld gebrachte verbouwingen te kampen heeft, bleken ze toch bepaald beroerd met een voorhamer.

Uitvoerig de martelgang beschrijven die de kandidaten doormaakten zou me te ver brengen, want ‘Code van Coppens’ is zo’n programma dat zich niet zonder kleerscheuren laat navertellen, maar voor verdere toelichting op het moment zelf kunnen we nog altijd terecht bij Lieven Scheire. Die vat als vanouds de wetenschappelijke principes samen die in één aflevering kruipen. Ik had het gevoel dat zijn aandeel in ‘Code van Coppens’ ooit groter was, maar Scheire toonde zich toch nuttig door Mathias Coppens in de studio lijfelijk te onderwerpen aan een airbag voor fietsers: een hebbeding van Zweedse makelij dat gebruikers bijzonder vaardig behoedt voor hersenletsels door hen, zo viel af te lezen aan Coppens’ verbeten grimas, in de plaats om te brengen door verstikking, een veel zachter dood. Dat heet: vooruitgang. En in dit programma: een heel klein beetje gerechtigheid.